Arthur Clarke: Kara Güneş

Alvin’in haklı olduğuna ve Konseyin de bu demir leblebiyi yavaş yavaş hazmetmeye başladığına artık kuşku yoklu. Lys’li delegeler Diaspar’ın en üstün beyinlerinden bile hemen hemen iki misli daha süratle düşünebilmekteydiler. Üstüne üstlük Diasparlılara tek üstünlükleri de bu değildi. Çünkü bu becerilerinin yanı sıra olağanüstü bir ortak karar alma, ortak hareket etme, düzenleme yeteneği de göstermekteydiler ve Rorden bunun telepatik güçlerinden ileri geldiğini tahmin etmekteydi. Tüm bunların yanı sıra Lys’lilerin Konseydekilerin akıllarından geçenleri okuyup okumadığını da merak etmekteydi. Bununla beraber bu konu üzerinde iyice düşündükten sonra Lys’lilerin böyle bir şey yapıp da verdikleri ve bu toplantıyı mümkün kılmış olan sağlam güvenceyi ortadan kaldırmayacaklarına, görüşmelerin daha başlamadan kesilmesine yol açmayacaklarına karar verdi.

Rorden toplantıda fazla bir ilerleme sağlandığını sanmamaktaydı. Ayrıca bir ilerlemenin nasıl olup da sağlanacağını da kestirememekteydi. Alvin uzaya gitmişti. Bu gerçeği hiçbir şey değiştiremezdi. Lys’i henüz tam manasıyla benimsememiş olan Konsey neler olup bittiğini anlamaya hâlâ muktedir değilmiş gibi bir hava içinde görünmekte, havanda su döğmeye devam etmekteydi. Ama korktuğu açıktı. Konseydekiler gibi, konukların çoğunun da korktuğu aşikârdı. Rorden’e gelince, beklediği kadar büyük bir dehşete kapılmamıştı. Sanki Alvin’in pervasızlığından bir şeyler ona da geçip hiç olmazsa gerçeğin yüzüne doğrudan doğruya bakabilmesini mümkün kılmış, önünde yeni ufuklar açmıştı.

Başkanın sorusunu hiç beklemediği bir anda sormasına rağmen kendini süratle toparlayıp yanıtladı.

— Böyle bir durumun şimdiye dek ortaya çıkmamasının tek nedeni, bahtımızın şimdiye dek hep yaver gitmiş olmasından başka bir şey değil. Böyle bir durumla daha önce karşılaşmış olsaydık, olaylar daima bizden önde olduğundan, gelişmelerini durdurabilmek için yine de hiçbir şey yapamayacak, oldubittiyi kabullenmek zorunda kalacaktık.

Olaylar sözcüğünden kastının Alvin olduğunu hepsi de bilmekteydi ama hiçbiri bir yorumda bulunmadı.

— Geçmişte olup bitenler üzerinde çekişmeye devam etmek abes. Geçmişte Lys de Diaspar da büyük hatalar yaptıkları için en iyisi geçmişin üzerine bir sünger çekmek. Geleceğe gelince, bunu çok, gerçekten de çok istiyorsanız, Alvin döndüğünde Yer Yuvarlağını yeniden terketmesini önleyebilirsiniz. Tabii eğer buna gücünüz yeterse. Bana gelince, Alvin o zamana kadar çok fazla şey öğrenmiş olacağından, gücüne güç katmış olacağından, ben bunu başarabileceğinizi, Alvin’i önleyebileceğinizi sanmıyorum.

— Daha önce de dediğim gibi, eğer korktuğunuz şey olduysa, bu konuda hiçbirinizin yapabileceği bir şey yok. Korkunun ecele nasıl faydası yoksa.

Susup bakışlarını masanın çevresinde dolaştırdı. Beklediği gibi sözleri hiçbirinin hoşuna gitmemişti.

— Yer Yuvarlağı yeni, her zaman içinde bulunduğundan daha büyük bir tehlike karşısında değil. Hem iki, sadece iki genç, istilacıların gazabını niçin bir kere daha üstümüze çeksin. Kendimizin aldatmaktan, başımızı kuma gömmekten artık vazgeçelim. İstilacılar bunu gerçekten isteselerdi, beklemezler, dünyamızı asırlar önce yok ederlerdi.

Bu sözleri derin bir sessizlik izledi. Bu sözler diğerleri için küfürdü, hezeyandı. Bununla beraber Lys’li delegelerden ikisi söylediklerini onaylıyormuş gibi görünmekteydiler. Bunu fark edince hafifçe heyecanlandı.

Daha fazla dayanamayan başkan kaşlarını çatarak müdahale etti.

— İstilacıların Yer Yuvarlağını sadece bir tek şartla, İnsanoğlunun bir daha hiçbir zaman uzaya gitmemesi şartıyla esirgediklerine ilişkin bir efsane yok mu? Biz şimdi bu şartı çiğnemiş olmadık mı?

Rorden tekrar söz aldı:

— Bir zamanlar bu efsaneye ben de inanıyordum. Ama bu da sorgusuz sualsiz, üzerinde hiçbir inceleme yapmadan kabullendiğimiz öykülerden biri. Benim makinelerim bu efsane hakkında hiçbir şey bilmediği gibi, bu efsanede sözü edilen anlaşma hakkında hiçbir tarihi belge, kayıt filan da yok. Çok daha az önemli konular belgelendiği halde bu hususta hiçbir kayıt yok. Bence eğer aslı olsaydı, bu kadar önemli bir anlaşma da belgelenir, hem de günümüze kadar gelecek şekilde belgelenirdi.

Alvin şimdi burada bulunmuş olsaydı, kendisiyle gurur duyacağını düşündü. Ama eğer Alvin bu toplantıda bizzat bulunmuş olsaydı da bu fikirleri, bu aynı iddiaları ileri sürse, Alvin’e büyük bir olasılıkla kendi, herkesten önce kendi karşı çıkar, iddialarım herkesten önce kendi çürütmeye çalışırdı. Oysa şimdi bunun tam tersini yapmaktaydı ve bu ona bile garip gelmekteydi. Bununla beraber Alvin’in düşlerinden hiç olmazsa biri gerçekleşmişti. Gerçi Lys’le Diaspar arasındaki bağ henüz sağlam değildi ama hiç olmazsa ilk adım atılmıştı. Alvin’in şimdi nerede olduğunu, neler yaptığını sordu kendi kendine.

Alvin ne bir şey görmüş, ne de bir şey sormuştu ama o anda ne karşı çıkmak, ne de tartışmakla vakit kaybetmeyip hemen ilerledi ve ancak hava kilidi arkalarından sürmelendiğinde arkadaşına dönüp biraz soluk soluğa sordu:

— Theon. Gelen neydi?

— Bilmiyorum. Tek bildiğim dehşet verici bir şey olduğuydu. İnsanın kanını donduran bir şey olduğuydu.

— Gitmeli miyiz? Buradan hemen gitmeli miyiz?

— Hayır. Önceleri çok korktum ama artık bize bir kötülük yapacağını sanmıyorum. Nasıl söylemeli… Bizi hâlâ gözetliyor ama şimdi sadece ilgilenmiş, daha doğrusu sadece ilgi duyuyor, sınırsız bir ilgi duyuyor gibi bir hali var.

Alvin sorularına devam etmek üzereyken, birdenbire daha önce hiç duymamış olduğu bir duygu duyup, bu duygunun pençesinde yavaş yavaş kendini kaybetmeye başladı. Sanki karmaşık bir alev dalgası her tarafına yayılıp, tüm vücudunu yavaş yavaş ateşe vermekteydi. Bu duygu sadece birkaç dakika sürdü ama sona erdiğinde o da artık eski Alvin Loronei değildi. Bir şey beynini paylaşmakta, bir dalganın bir başka dalgayı kısmen örtüp kaplaması gibi, dalga dalga üstüne bindirip yayılmakta, yükselmekte, yükselmekte, beynini istila etmekteydi. Hemen yanı başındaki Theon’un beyni de, bu güç her neyse onun tarafından tıpkı kendi beyni gibi dalga dalga kaplandığını, paylaşıldığını hissediyordu. Bu nahoş olmaktan ziyade garip duygu, Alvin’e gerçek telepati konusundaki ilk dersini de veriyor, ırkında artık başka bir şeye yaramayacak kadar soysuzlaşıp sadece makinelere kumanda etmekte kullanılan gerçek telepatinin ne olduğunu öğretiyordu.

Seranis bir zamanlar beynine egemen olmaya çalıştığında buna isyan etmişti ama şimdi bu saldırıya karşı mücadele etmiyordu. Mücadele faydasız olacaktı. Ayrıca bu zekâ her ne ise, bunun düşman bir zekâ olmadığını da biliyordu.

Bu nedenlerden ötürü, üstelik de beynini inceleyen zeka, kendisininkinden kıyas bile kabul etmez derecede üstün olduğu için, daha fazla karşı koymayıp kendini tamamen bıraktı. Bununla beraber karşılıklı zekâları hakkındaki düşüncesi tümüyle doğru değildi…

Vanamonde daha ilk andan itibaren bu iki beyinden birinin diğerinden daha dost, daha açık, daha kolay ulaşılır olduğunu anladı. Varlığı karşısında her iki beynin de sonsuz bir hayranlık duyduğunu ve bunun kendisini çok şaşırttığını da söyleyebilirdi. Yine bunun gibi, bu iki beynin her şeyi unutmuş olabileceklerine inanmak da güçtü. Ölümlülük gibi unutkanlık da Vanamondeye çok yabancı bir kavram olduğundan, güçten de öte, inanılmazdı.