Jacek Dukaj - Czarne Oceany

– Jak sądzisz, Lucek, udało się panu Qurantowi uniknąć?

– Tak. Najprawdopodobniej. Nie mieli powodu go zabijać. O ile wiem.

– Ani jego żony.

– Nie widziałem nigdzie trupa pana Quranta, sir. – To dobrze. Znasz położenie Czterolistnej?

– Tak.

Hunt położył sobie ledpad na kolanach, po czym zwinął częściowo ekran.

– Cholera by to – zaklął przez zęby, gdy odczytał, iż ledpad nie rozpoznaje wszczepki. Moduł łączności nadal zablokowany. Trzeba będzie mechanicznie, nieporadnymi palcami, i w 2D. Sprawdził dolną kieszeń pada. Na szczęście była tam rękawiczka 3D-move. Na nieszczęście na dłoń prawą.

Ledpad automatycznie znalazł najbliższą gwiazdę. Nicholas zakładał, iż Marina nie byłaby tak głupia, żeby korzystać z kompa w jakiś sposób z nią powiązanego. Najpewniej stanowiłon jeszcze jeden łup Cienia-szabrownika. Na szczęście miał opłacony z góry abonament. Hunt przescrollował nie zabezpieczoną hasłem książkę adresową. CNN. Oczywiście był subskrybentem, ale nie zamierzał się im identyfikować. Wszedł w zasoby publiczne. Zaskoczyła wyszukiwarka dialogowa. Łatwiej byłoby przez wejście audio, ale to wrzuciłoby na ich serwer wzór głosu Hunta (jeśli konfiguracja, do której nie umiał się dobrać, nie ścinała transmisji do płaskiej treści), więc mozolnie stukał wskazującym palcem lewej dłoni. Dialogant cierpliwie zawężał pole wyboru. Skończyło się na siedmiu plikach A-V. I tak mało, zważywszy, ile tam wtedy było maszyn sieci, na pewno obrócili też obiektywy na swych satelitach. Więc kompilacje, bez wątpienia. Żeby wydostać dane nie obrobione, trzeba by sneakera; a prawdziwe raw data w dzisiejszych czasach to już marzenie ściętej głowy.

Przykręcił dźwięk. Tłum przewalał się ulicznymi kanionami z ledwie słyszalnym pomrukiem tysiąca gardeł. Fast Forward. Są: dwa wojskowe CAV-y. Zatrzymał i po-większył oznakowanie. Co się okazuje: nie Gwardia, lecz żandarmeria Sił Powietrznych. Nie znaczyło to jednak nic-biurokrata korzysta z tego, co stawia najmniejszy opór w hierarchii.

Szukał Quranta. Raz mignął on przy początku strzelaniny, biegł wtedy ramię w ramię z Mariną. Potem nadwieszka zeszła z kadru i nie było jej w żadnym z plików. Był natomiast Vittorio. Kamera złapała go przecznicę dalej, Wciąż ze zmasakrowanym ciałem anonimowej kobilety w ramionach. Dźwigał je, zawinięte w czarny płaszcz Mariny, przebiegając niskim sprintem przez jezdnie, nawet zwierznice usuwały mu się z drogi. Śmigłowiec wypadł zza estakady, z miejsca otworzył ogień. Vittorig podrzuciło w powietrze, cisnęło o łukowatą podporę górnego pasma. Wciąż nie upuścił zwłok. Obracał się tak, by zasłonić je przed pociskami: to one, zwłoki-nie zwłoki, stanowiły właściwy cel.

Hunt gapił się w ledekran, sine poblaski odbarwiały jego nieruchomą twarz. CAV zszedł na cztery metry i grzał teraz prawie poziomo, nieliczne rykoszety rozdrapywały chodniki i elewacje budynków, odcinały pojedyncze macki Tłumu. Bez finezji, sama siła ognia (logika pola walki). Vittorio przeczołga! się razem ze zwłokami za podporę, wcześniej oderwało mu lewą nogę. Śmigłowiec chybnął się w bok i grzał dalej. Rozszarpywało Cienia na strzępy. Vittorio sięgnął gdzieś do pasa, zagarnął jakiś przedmiot (miał jeszcze parę palców). Łumch! Ogarnęła ich na jedną-dwie klatki kula białego ognia, Vittoria i kobietę. CAV odskoczył, zaprzestał ostrzału. Kamery skupiły się na spalonych do kości resztkach obu ciał, spoczywały one w samym środku wyżeganego w trotuarze ciemnożółtego koła. Śmigłowiec wisiai nad nim, póki do reszty nie zniknął Tłum; wówczas jednak pojawił się wóz Gwardii i CAV odleciał. End of file.

Komentarz określał widowiskowy incydent jako „brutalne, lecz skuteczne udaremnienie ataku terrorystycznego". Hunt mimowolnie obejrzał się na Marinę. Gorączkowała w bezruchu, napompowana obcym jej immunologii bionano. Próbował odtworzyć tok rozumowania Vittoria, ale co i raz rozpraszało go świeże wspomnienie żywej masakry Cienia. Ile to wszystko trwało? Jakieś sześć sekund od momentu pojawienia się w perspektywie ulicy śmigłowca żandarmerii do ognistej autodestrukcji. Czy Vittorio miał choć milisekundę zawahania? Nie. Może się preedytował. Jeśli nawet – to co myślał, układając takie makro? na co liczył? Na mnie. – Diable.

– Sir?

– Propozycje.

– Otworzyć jednodobową nie limitowaną gratisówkę i przesłać wiadomość na telefon pana Quranta. Jeśli aktualne, idziemy do enklawy. Jeśli nie, oddajemy się w ręce jurydykatora.

– Prokuratura się postawi, przejmą mnie. Jak tylko się znajdę w areszcie, jestem trup.

– Dysponuje pan silną kartą przetargową. Doktor Vassone. Może pan negocjować przez jezuitów.

– Vassone jest martwa.

– Już nie. Sądzi pan, że oni nie sprawdzili skanów? Dużo dokładniej.

– Ty zakładasz, że w ogóle jest z kim negocjować. Ja wątpię. Informacja krąży po systemie, ale nie posiada właściciela.

– Można negocjować wykonanie. Żandarmeria Sił Powietrznych komuś podlega.

Hunt kręcił głową.

– Nie znasz się, diable. To nie działa w ten sposób.

– W takim razie przez media. Podpisać kontrakt z którąś z sieci na wyłączność.

– I co powiem?

– Prawdę.

No, tego się po tobie nie spodziewałem.

– Prawdę, sir.

– Zważ, że, jak dotąd, nie popełniłem żadnego przestępstwa z publicznego kodeksu. A po takim wystąpieniu mam zagwarantowane piętnaście lat w federalnym jedynie za złamanie tych regnł poufności, które sam podpisałem; a jeśli podciągną to pod zdradę – dożywocie.

Dożywocie w federalnym mieście więziennym i tak lepsze od śmierci, sir. Panem powinien jak najszybciej zająć się lekarz.

– Taa, już by się mną zajęli ich lekarze. – Nie rozumiem pana. To paranoja. Z całym szacunkiem, sir. Trzeba patrzeć realistycznie. Nikt nie jest władny wydać służbom państwowym polecenia zamordowania na miejscu bezbronnego człowieka. Niezależnie od wysuwanych oskarżeń. -Są sposoby.

– O?

– Są.

Wiedział, bo w Prawdziwym Życiu dwukrotnie był prawie naocznym świadkiem wzbudzania takich śmiertelnych memotrendów, i poniekąd sam w tych procesach uczestniczył. Za pierwszym razem inicjatorem był zaprzysięgły wróg protektora ofiary. Uratowała się ona tylko dlatego, że w porę umknęła gdzieś do Afryki. Drugi przypadek był bardziej przerażający: nie istniał żaden inicjator. O ile Hunt się orientował, rzecz cała zaczęła się od żartów przy piwie. Po jakichś dwóch miesiącach nieszczęśnik został zastrzelony przez spanikowanego strażnika kongresowego parkingu. Przeciwko strażnikowi nie wniesiono nawet oskarżenia, denat był łudząco podobny do aż dwóch bliżej nie zidentyfikowanych terrorystów ze szczytu listy FBI.

Enklawa to w gruncie rzeczy bardzo dobre rozwiązanie.

Wszedł na strony Vermus Adv. i rozpoczął półgodzinną sesję profilerską, oglądając składanki materiałów reklamowych i odpowiadając na czas na wyrafinowane pytania. Krew kapała z prawej dłoni na senspad. Wyjął z kieszeni padu rękawiczkę białego elastyku, po czym naciągnął ją na kikut w charakterze prowizorycznego bandaża. Wyglądał teraz jak komiksowy kaleka-szwarccharakter. Zimny blask ledekranu oślepiał go. Gdy posławszy Qurantowi aluzyjne zapytanie (znalazł Juliusa w spisie stanowym), przeciągnął się i obejrzał na Marinę, ujrzał tylko chmurę czarnych ciem.

Marina, Marina… do zmroku jakieś dziesięć godzin, jeśli przez ten czas nie dojdziesz do siebie, będę musiał cię zostawić, nie uniósłbym cię daleko.