Jacek Dukaj - Czarne Oceany

– Jeśli chodzi o użyteczność efesu w Wojnach Ekonomicznych – kontynuował doktor – teoretycznie może on dać nam olbrzymią przewagę, jednak w praktyce pojawiają się pewne trudności. O ile początkowo – przed wiekami – gra na giełdzie odnosiła się do pewnych wskaźników ekonomicznych ze świata rzeczywistego, o tyle w erze Wojen jedyny realny punkt odniesienia stanowi sama giełda. Jednak nie dla efeserów – dla efeserów podstawą jest już owa metagiełda, nieanalizowalna wydzielina rozmytych logik prywatnych i państwowych maszyn maklerskich. Nie istnieją żadne racjonalne przesłanki dla dokonywanych tu przez efeserów wyborów: decydują jedynie odczyty przyszłości. A z nieznanych dotychczas przyczyn niemożliwa jest każdorazowo skuteczna, równoczesna gra na więcej niż jeden papier: któraś realizacja zysków nie powodzi się, czasami wszystkie. Praktycznie uniemożliwia to giełdową walkę obiektową, ponieważ w Wojnach Ekonomicznych nie sposób przeprowadzić skutecznego ataku w oparciu o pojedynczą emisję.

Potem na mównicę wszedł Per-Mueller. Był to barczysty fenosemita o orlim wejrzeniu czarnych oczu, tatuaż jurydyczny oplatał mu szyję.

Hunt w międzyczasie wysłuchał przez telefon jego bio – co się okazało: Per-Mueller był kognitywistą ściągniętym przez Krasnowa do Hacjendy z projektu Most. I teraz też o tym mówił: o wszczepkach. – Jak państwo wiecie – zaczął odchrząknąwszy – modele wszczepek obecnie dostępne na rynku opierają się na wzorcu Hamaba 6, dopuszczonym jeszcze z pierwszej ustawy o neuroimplantacjach, na podstawie tej cholernej konwencji, którą, przypominam, ratyfikowaliśmy łącznie z całym pakietem. Co prawda, wszyscy ją ratyfikowali. Przez ten czas w Moście poszliśmy jednak znacznie dalej, ale te technologie pozostają zastrzeżone: wojsko, Cienie, fizyka medyczna, i tak dalej. Przynajmniej na razie Hamaba 6 ogranicza się do stymulacji ośrodków zrnysłów, jest bardzo prymitywna, jeśli chodzi o same przyłącza, wymaga szeregu mikrotrepanacji, stąd też względna kosztowność instalacji, pomimo wzrastającej popularności internalnych ortowirtualizacji. Wzór Tuluza 10, który stanowi podstawę obecnych prac, oparty jest na tokijskim modelu nanopasożyta. Wystarcza iniekcja dokrewna. To znaczy, widzicie tu państwo, dwa centymetry zawiesiny dożylnie. Nanomaty stopniowo osadzają się w mózgu i samodzielnie ustanawiają strukturę. Pomijając wszystko inne, jest to niezwykle tanie. Proces trwa około dwunastu godzin. Pokryta zostaje praktycznie cała kora. Moduł łączności krystalizuje się tu, pod móżdżkiem. Tuluza 10 bocznikuje całość aktywności ośrodkowego i autonomicznego układu nerwowego. Każde przyłącze jest potencjalnie interakcyjne. W wersji Gladiator, zaprojektowanej dla wojska, wzmocnienie funkcji indukcyjnych pozwala…

Mówił tak i mówił, opisując przewagi najnowszych wersji wszczepki i sarkając na ograniczenia prawne, aż Hunt zwątpił, że w ogóle doczeka się czegokolwiek o Grzybie. Nareszcie padło słowo.

– …jako Grzyb, zresztą pojęcia nie mam, czemu. Koncepcja opiera się na wymienionych tutaj pracach doktor Vassone oraz wnioskach z doświadczeń Zespołu w tropieniu monochromatycznych monad stacjonarnych. – (Montana, skojarzył Hunt; ale nie, to zbyt późno). – Wymagana jest maksymalna separacja, pierwotna czystość myślni, stąd idea wykorzystania porzuconych baz na Mar Imbrium. Wstrzykujemy preprogramowaną Tuluzę 10. Im więcej nosicieli, tym lepiej. Osadzamy ich w tej bazie, ładujemy do kokonów, nasączamy retaxilozą albo polbraxinem, w każdym razie żeby uniknąć interferencji z ich marzeniami sennymi, i uruchamiamy program. Założenie: Tuluza 10 stymuluje dowolne, wybrane przez nas sensacje zmysłowe. Z dowolną intensywnością, przez dowolnie długi okres, dowolnie modulowane. Proszę państwa, ja nie mówię tu już o wyszukiwaniu, przechwytywaniu i trenowaniu monad. Ja mówię o tworzeniu własnych. Oczywiście osiągnięcie biegłości pozwalającej na konstruowanie od podstaw monad o wybranych przez nas cechach wymaga długich i mozolnych badań metodą prób i błędów, zdaję sobie z tego sprawę. Ale tutaj wszystko zależy od nas, nie ma ograniczeń ilości surowca…

Hunt wysłuchał jeszcze dyskusji – chociaż czas naglił, do umówionego rankiem spotkania z senatorem Tito pozostawały niecałe dwie godziny – po czym wyszedł. Ktoś do niego zagadał, zastąpił mu drogę w foyer – Hunt tylko zamachał ręką i z zaciśniętymi ustami wyminął człowieka. Kłuł mu się w głowie pewien domysł, czuł to niemal fizycznie, owo szczególne napięcie myśli, zasupłanie skojarzeń – i bojąc się nagłej dekoncentracji i rozproszenia uwagi, bezwzględnie usuwał sprzed oczu i z zasięgu słuchu wszelkie powody ewentualnych dystrakcji. Wyłączył telefon. Odwracał i opuszczał wzrok. Kogoś nawet brutalnie odepchnął. Prawie biegł do wind. Grzyb, Montana, Kleist, zabezpieczenie, czy on coś wie, niby powinien wiedzieć, Grzyb, Grzyb, pełnoindukcyjna Tuluza 10, miał to na końcu języka, na wyciągnięcie myśli.

W windzie wpadł na Schatzu. Ronald był najwyraźniej w półzaślepie, bo zareagował z opóźnieniem i patrzył na Hunta, przekrzywiając głowę, jakby między nim a Nicholasem wisiała w powietrzu jakaś nieprzezroczysta przesłona.

Schatzu dopiero co zakończył kolejną prezentację swego odkrycia i wciąż nie mógł się oderwać od tematu.

– Systematycznie – jął więc z marszu perswadować Hutowi – systematycznie musimy się do tego zabrać.

Efekty będą się przecież potęgować, widział pan krzywą, musumy to monitorować, tak jak monitorujemy Ekonomiczne i Monadalne. Co prawda, nie rozegra się to w dni i tygodnie, ale wpływ kumulatywny będzie znacznie głębszy. Jakie zresztą mamy prawo zakładać, że Nefele jest tu jakimś wyjątkiemtkiem? – gorączkował się Schatzu na oczach półświadomego znaczenia jego słów Hunta. – Po prostu z uwagi na względną względną bliskość Sheratana łatwo wyodrębnić psychomemiczną emisję jego ekosfery i odnaleźć korelację, lecz nierozsądnie byłoby zakładać, iż nie dociera do nas promieniowanie także z odleglejszych kultur psychozoicznych, tyle że bardziej osłabione…

Wyszli już z windy do głównego holu Bunkra, lecz Schatzu nie odstępował Hunta na krok.

– Czego pan właściwie chce? – zirytował się Nicholas przystanąwszy przy bramkach. – Grantu?

– Chcę…! – parsknął Schatzu. – Czyżby nikogopoza mną to nie interesowało? Musimy dokładnie wiedzieć, co…

– Dobrze, dobrze, dostanie pan fundusze, do widzenia.

Czy Schatzu się obraził, czy też przyjął to z zadowoleniem – Hunt nawet nie zwrócił uwagi. Rozpaczliwie próbował wrócić do raz przerwanego ciągu skojarzeniowego -bezskutecznie. Nie można drugi raz wejść do tej samej rzeki, chyba że suchej, i teraz właśnie zadeptywał jałowe koryto Nilu intuicji, na brzegach piętrzyły się sterty martwych asocjacji. Jadąc przez miasto do skyhouse'u senatora, ratował co się dało z ocalałych fragmentów obrazu, który ujrzał był naraz w błysku olśnienia podczas wykładu Per-Muellera. Obraz był olbrzymi, Huntowi pozostały zaś jedynie małe, kolorowe wycinki, zbiory pikseli sugerujące jakieś większe struktury. Pospiesznie mamrotał do sygnetu, nagrywając koślawe słowne przybliżenia. Potem będzie z nich dedukować, co tak naprawdę miał na myśli.

Podjechał pod World Trade Center. W skyhouse'ie powitał go osobiście Gaspar Tito, we włóczkowym swetrze i podniszczonych bawełnianych spodniach. Nicholas rozejrzał się za Imeldą, ale poza nimi dwoma najwyraźniej nie było tu nikogo, panowała kliniczna cisza, ani śladu służby, cały poziom pusty. Wrócił wzrokiem do senatora. Tito uśmiechnął się porozumiewawczo. A więc taka to będzie rozmowa.