Marek Huberath - Ostatni, Którzy Wyszli Z Raju

Ona za każdym razem jest skończona… – znalazł trafne określenie. L. – Za każdym razem mogłaby istnieć właśnie w takiej formie. Może gdzieś istnieją takie istoty.

Poczwarniak ugryzł go w łydkę.

– Ty kudłaty wstrętniaku!… – mruknął, ale odruchowo zaczął bawić się z niewidzialnym stworzeniem. – Mógłbyś i ty się wreszcie pokazać. Czy masz białe, czy płowe, czy fioletowe futerko… – męczenie niewidzialnego przyjaciela opłacił pogryzionymi palcami.

Ale pogryzionymi lekko, choć dotkliwie, jakby Poczwarniak wiedział, że to może boleć, tylko że miał źle ustawiony celownik i gryzł nieco za mocno.

Może był zazdrosny o wszystko oprócz siebie i dlatego tak gryzł, a może tylko o Kosteczkę.

– Robisz, Lutek, wspaniałą robotę – powiedział Olegoff, oglądając ostatnie swoje zdjęcia i zdjęcia Kosteczki. – Tyle serca.

– Ostatnio naoglądałem się pracującego serca.

– Nie żartuj. Rzadko który z was potrafi być taki. Nawet jeśli jest Przewodnikiem.

– Jeśli tak mówisz, to upewnij mnie: czy robię dobrze? Po prostu, dobrze?

– Tak. Robisz dobrze. Po prostu, dobrze.

– Nie rozumiem dlaczego.

– Chociaż nie rozumiesz dlaczego – uśmiechnął się Olegoff. Znowu był taki denerwująco swobodny, pewny siebie. Tego zawsze brakowało L. Teraz znowu wyszedł na zastrachanego dzieciaka. Było to zawstydzające, tym bardziej że Kosteczka siedziała rozparta w fotelu i swoimi odsłoniętymi gałkami oczu wpatrywała się w Olegoffa. Te oczy miały atramentowe tęczówki. Taki ciemny błękit, że aż nieprawdopodobny.

– Dlaczego nie rozmawiacie ze sobą? – L. wskazał na Kosteczkę.

– Przecież wy też nie… – Olegoff lekko odgarnął włosy z czoła. – Lutek, Lutek – znów wpadł w ten nieznośny ton. – Mówię ci to, co mogę. Czasem nawet nieco więcej.

Gwarantuję…

– Zrób mi kawę – dodał po chwili, uśmiechając się bezczelnie. L. miał ochotę go wyrzucić, jak nigdy dotąd. Powstrzymał się jednak i zrobił kawę trupowi.

– Jakie ona ma naprawdę włosy?. – wskazał głową za siebie.

– Dość ciemne – uśmiechnął się Olegoff. – Ale to blondynka.

Lekko pociągnął łyk kawy.

– Chłopie, to cudowne, kocham kawę – mruknął. – Mmm… zawsze gorzką.

– Jak długo będziesz do mnie przychodził?

– No, wiesz… – Oleg wykonał taki nieokreślony ruch dłonią.

– Masz mnie łagodnie podprowadzić do śmierci?

– Mam nadzieję, że wręcz przeciwnie.

– Mówiąc metaforą, no nie? – L. łypnął badawczo.

– Akurat nie to… – Olegoff machnął ręką. – Dość w tobie życia i dla siebie, i dla mnie, i dla niej…

– A kot? Co z kotem? – zaniepokoił się L. – Dlaczego Poczwarniak nie staje się widoczny?

– Los kota kończy się z jego śmiercią. Dusza zwierzęcia. Nie zobaczysz go.

– Poczwarniaka?! – jakoś nie mogło to dotrzeć do L. – Kota Poczwarota? Przecież czuję, jak tu się łasi i mnie obgryza.

– Niestety, Lutek.

– Bardzo mnie zraniłeś, Oleg, bardzo pokochałem tego niewidzialnego ktosia…

Przecież w Niebie nie może nie być kota, bo byłoby tam troszkę za mało szczęścia.

Olegoff zwiesił głowę.

– Mogę ci więcej powiedzieć o tym kocie – powiedział. – Chcesz?

– Tak.

– Naprawdę mieszkał w Cheshire. Nazywał się Adriennee Boverman. Spalił się wraz z… – urwał Olegoff, a jego ciemne oczy znieruchomiały.

– Z Kosteczką? – dopowiedział L., ale ściśnięte gardło jakoś tak wolało, by pociekły łzy, byle nie usłyszeć zbyt trudnej odpowiedzi.

– Och, stary – westchnął Olegoff i jakoś tak przygarbił się, zakląsł w sobie…

Poczwarniak zniknął. L. płakał, zasypiając, i nie wstydził się tych łez. Jak myślał, utracił kogoś kochanego i szczerze oddanego.

Starannie kontrolował proces odtwarzania się Kosteczki; co dziennie kilkakrotnie ją fotografował; na kliszy zawsze rysowało, się to samo, co widział gołym okiem. Proces powrotu był szybki, nie tak jak w przypadku Olegoffa, kiedy L. widział niejako z wyprzedzeniem, co dopiero odtworzy się. Dlatego starannie chronił Kosteczkę przed wzrokiem T.

Od paru dni Kosteczka była już odtworzona włącznie z podskórnym tłuszczem.

Wyglądało to dziwacznie, ale mniej obco niż poprzednio. Żółtawa sylwetka, obficie przyozdobiona drobnymi, czerwonymi żyłkami. Nie tylko piersi, ale ona cała. Czekał na moment, kiedy Kosteczka już cała odtworzy się, ale jeszcze nie jej odzież.

Stało się inaczej. Gdy, jak co dzień, pracował nad nudnymi odbitkami, zerknął odruchowo ku fotelowi w kącie.

Siedziała przed nim piękna dziewczyna, lekko podpierała dłonią głowę i uważnie przypatrywała się L. Była piękna i, niestety, dokładnie odziana. Jakoś tak delikatnie uśmiechała się.

– Tak sobie mnie wyobrażałeś?

Jej ładną twarz o regularnych rysach okalały ciemne, falujące włosy. Lekko odgarnęła kosmyk, odsłaniając regularny owal twarzy. Ciemne oczy błyszczały nawet w słabym świetle lampy ciemniowej.

– Słabo widać – odpowiedział. Trudno było ukryć, że jest zafascynowany.

– Mógłbyś powiedzieć coś milszego.

– Twoje oczy przyjemnie błyszczą, nie tak jak matowe spojrzenie Olegoffa.

– To dzięki tobie.

– W pomarańczowym świetle wszystkie kolory są nieprawdziwe.

– Mam brązowy sweterek i też brązową, ale nieco jaśniejszą bluzeczkę – wzruszyła ramionami. – Myślałem, że twoje ubranie odtworzy się znacznie później niż ciało – nigdy wobec żadnej kobiety nie pozwolił sobie na tyle bezczelności, ale Kosteczkę uważał za swoją własność, swoje dzieło.

– Nie chciałbyś za wiele, Lutek? – uśmiechnęła się znowu.

– Opowiedz mi o sobie – przełożył odbitkę do utrwalacza. Za parę minut będzie można zaświecić lampę. Starał się jakoś zatuszować poprzednią niezręczność.

– Mój życiorys?

– No, może.

– Był krótki. Mało ciekawych zdarzeń. Może, chcesz usłyszeć o mojej śmierci?

Bardzo, cierpiałam.

– A potem?

– Jeden długi dzień. Bardzo wiele zdarzeń.

– Zrobię ci zdjęcie. Dla sprawdzenia.

– Wierzę, że na zdjęciu będę wyglądać tak samo, jak mnie widzisz.

– Skąd wiesz?

– Intuicyjnie. No, zrób to zdjęcie.

– W porządku – wytarł ręce, zaświecił lampę, wziął się do rozstawiania świateł w atelier.

Była dość blada, ale naturalnie, nie przesadnie. Miała ciemnobłękitne oczy i ciemnoblond włosy, chociaż ten kolor był jakiś taki niezdecydowany.

– I co z tymi kolorami?

– Jesteś piękna, Kosteczko. Bezbłędnie.

– Kosteczko? – zdziwiła się. – Przecież wiesz, że nie jestem za chuda.

– No tak, ale kiedyś właśnie tak wyglądałaś.

– A dzisiaj wyglądam właśnie tak, jak widzisz. To dzięki tobie. Wiesz o tym.

Zrobił kilka ujęć.

– Dotąd robiłeś zdjęcia jak do legitymacji.

– Ale teraz widzę, jak wyglądasz. Oczarowałaś mnie.

– Fotografuj.

L. wytrzaskał pół filmu. Bardzo chciał, żeby się rozebrała, ale nie miał odwagi jej tego zaproponować. Widział ją bardziej niż mógł ktokolwiek, ale tego szczególnego widoku jej całej nie zostało mu dane zobaczyć.

– Wiesz, nie o to mi chodzi… Jestem, jaka jestem. Możesz mnie fotografować albo nie – wzruszyła ramionami.

– Wiesz, ale…

– Może skończ z tym fotografowaniem, co? – uśmiechnęła się tak, że musiał usłuchać.

A propozycja, o której przed chwilą myślał, nie mogła już mieć miejsca. Pogodził się z tym, że Kosteczka przestała być jego własnością. Zresztą, przecież nigdy niebyła.