Marek Huberath - Gniazdo Światów

Ustały twarde uderzenia amortyzatorów o pas startowy. Samolot zahamował; hałas silników zmienił ton, wreszcie ucichł. Ale ich grzmot jeszcze brzmiał w głowie Gaveina, przetwarzając swój jednostajny dźwięk w migrenę. Pilot podał przez głośnik spodziewany czas w Davabel.

Podróż trwała trzydzieści sześć godzin; w niewygodzie, na metalowym siedzeniu, które szczelną klatką więziło biodra. Wstać i wyjść za potrzebą można było wyłącznie podczas przerw ogłaszanych przez megafon. Wtedy też pozwalano zdejmować czarne, metalowe okulary. Kolejka tłoczyła się przed drzwiami jedynej toalety. Później należało niezwłocznie zająć miejsca i założyć gogle; znów stawało się nieznośnie gorąco, pot ciekł po plecach, dreszczyki i mrowienia ganiały po skórze, zaś ciemność przed oczyma zasłoniętymi blachą była ledwie czymś między brunatnością a purpurą.

W czasie jednej z przerw odezwał się sąsiad:

– Wie pan, po co te okulary i ta klatka na tyłek?

– Nie… – mruknął Gavein.

Tamten, masywny, siedemdziesięcioletni grubas, wystawał poza swoje siedzenie; przygniatał Gaveina barkiem.

– Wiem, bo już latałem. To jest podwójne zabezpieczenie…

Cholerny gaduła – pomyślał Gavein. – Widać, że emeryt. Jasne, że już leciał.

– Te blachy na oczy są po to, żeby nie widzieć, jak całe pudło wygina się, trzęsie i rozlatuje w powietrzu – kontynuował stary. – A ten blaszany sedes po to, żeby nie wyskoczyć ze strachu z samolotu, kiedy komuś przypadkiem spadną blachy z oczu…

Gavein skrzywił się, udając uśmiech; nie podjął rozmowy.

Był zatopiony w myślach; przed oczyma miał stale żonę, chwilę pożegnania. Na twarzy Ra Mahleine widniały niezadowolenie i niewiara. Gdy anioł straci wiarę, nie zdoła tego ukryć. A ona miała oblicze anielsko łagodne i przepastnie błękitne, niewinne oczy dziecka. Gavein kiedyś utonął w ich błękicie i chciał tonąć w tej otchłani przez resztę życia.

Tym razem jej oczy były nieruchome, poważne, surowe, choć jak zawsze głębokie. Nie uwodzicielskie, lecz jakby twarde, nieustępliwe. Tak patrzy kobieta, która mocno kocha i przepełniona jest niepokojem. Potem z jej oczu popłynęły łzy. Jakoś tak zbyt szybko, zbyt obfitą strużką.

Gdy odchodził korytarzem, pękła maska:

– Gavein! Gavein! – to był krzyk rozdzieranego serca; czterech lat samotności przeciwko pięciu latom małżeństwa. Szarpnęła się jak ptak, ale dzieliły ich już dwie barierki i kordon urzędników i żołnierzy. Nie mógł jej jeszcze raz zamknąć w ramionach.

Życie potraktowało ich oboje nierówno: jemu dało trzy dni lotu do Davabel; jej cztery lata żeglugi. Sama tak wybrała, by pozostać z nim: okłamać czas, ominąć prawo o obowiązkowym małżeństwie kompensacyjnym.

O tej powinności dowiedzieli się przypadkiem. Zasłyszana wiadomość może zmienić życie. Ra Mahleine sama zadecydowała o podróży z maksymalną kompensacją; nawet nie próbowałby jej tego narzucać. Gavein dziwił się, że przyszło jej to tak łatwo – po prostu powiedziała, co zrobią.

Nie mógł oderwać się od natrętnych myśli. Przed oczyma przelatywały oderwane obrazy, strzępy wspomnień.

Ich małżeństwo od początku było łamaniem reguł; choćby tej podstawowej: biali stanowili najwyższą warstwę w Lavath, pozostałych traktowano lepiej niż w innych Krainach, lecz małżeństwa mieszane były nie do pomyślenia.

Ra Mahleine należała do tych, co uzyskują kategorię społeczną jednogłośnie. Włosy miała złocistożółte, jasno-błękitne oczy, nie szarawe, jak często zdarza się w wypadkach wątpliwych.

Gavein, gdy tylko wiosenne słońce nabierało siły, łapał śniadą opaleniznę. Mężczyźni z reguły mają nieco ciemniejszą karnację, ale w przypadku ich dwojga ta różnica była szczególnie widoczna.

Zabawna historia: Ra Mahleine uważała, że ma za jasne piersi. Powiedziała mu o tym dopiero później, kiedy przekonała się, że jest nią zachwycony. Kiedyś przed snem, wtulona w jego ramię, swoim cichym, łagodnym głosem wymruczała, że zawsze myślała o nich: „Takie bielasy, ze słabo widocznymi czubaszkami”. Nigdy by nie wpadł, że ślicznie zbudowana, biała dziewczyna może mieć akurat takie kompleksy.

O swoich drobnych wadach budowy mówiła mu sama, zanim zauważył, a nawet gdy nie mógł zauważyć. Trochę igrała z nim z przekory; widocznie dokładnie czytała w jego oczach i nie bała się, a ciekawił ją skutek. A może po prostu paplała jak dziecko; gdyż zachowała czystość myśli dziecka, a przynajmniej on tak myślał.

– Wiesz, jedno ramię mam wyższe niż drugie – powiedziała.

– W Lavath połowa ludzi ma problemy z kręgosłupem, a każdy, kto uprawiał jakiś sport, ma nierówne ramiona.

– Nie wszyscy. To ja mam nierówne ramiona.

– Nie wierzę!

– No wiesz. – To było na początku znajomości. – Mam krzywy kręgosłup i przez to nierówne łopatki. Na stare lata będę zupełnie garbata.

– Może być.

Nie pozostało jej nic nad obdarzenie go jednym z tych promiennych spojrzeń, które go fascynowały, bezbronnych, niewinnych, kryształowo czystych. Zwierciadło duszy nie odbijało wszystkiego, gdzieś w tym dziecinnym spojrzeniu skryła się stanowcza decyzja i siła wytrwania przy swoim.

Prawo Lavath nie wzbraniało ślubu nierówieśnikom. Ale precyzyjny system ulg, zniżek i szczególnych uprawnień zachęcał, aby różnica wieku między małżonkami była jak najmniejsza, by pobierano się zaraz po zakończeniu nauki, ani później, ani wcześniej, i oczywiście w obrębie swojej kategorii społecznej. Nacisk otoczenia był duży, ale poradzili sobie: Ra Mahleine zasymulowała ciążę. Wywołało to popłoch w rodzinie, ale odniosło skutek. Prawdę powiedzieli dopiero po ślubie, gdy sprawa została już przesądzona. A podczas utarczek z Urzędem Segregacji mieli już po swojej stronie wszystkich bliskich.

Z początku planowali zwyczajnie: podróż bez kompensacji – dla obojga cztery lata rozłąki. Przypadkiem, praktykantka w Urzędzie Segregacji, koleżanka Ra Mahleine powiedziała jej o obowiązku małżeńskim. Zmiana Krainy przez jednego z małżonków automatycznie unieważniała małżeństwo. Zarówno pozostająca w Lavath Ra Mahleine, jak i przybywający do Davabel Gavein byli zobowiązani do zawarcia nowego związku w terminie sześciu miesięcy, w razie braku własnych propozycji z kandydatami wyznaczonymi spośród przybyłych przez lokalny Urząd Segregacji.

Dzięki podróży z kompensacją nie mieli już nigdy rozstać się na dłużej.

Pod sam koniec podróży zezwolono wreszcie zdjąć blaszane okulary, chociaż nadal trzeba było tkwić w zaciskach opasujących biodra. Czasem pilot zapalał słabą żarówkę, aby oświetlić mapę; światełko wydobywało z mroku twarze pasażerów. Krzesełka rozmieszczono parami, przy oknach. Całe wnętrze samolotu: płótno poszycia, łuki duralowych wręg kadłuba i łączące je podłużnice pomalowano na ciemnoszaro. Tu i ówdzie odlazł z nich lakier.

– Ten jest dokładnie pospinany drutami – znów odezwał się sąsiad. – Nic się w nim nie trzęsie. Ale leciałem kiedyś takim metalowym górnopłatem: linia krajowa, wysokości minutowe, rozumie pan? Miał na skrzydłach tylko dwa silniki. Aż strach było lecieć… Jakby któryś nawalił… Najgorzej, jak trafił w dziurę w powietrzu. Kłapał wtedy tymi skrzydłami zupełnie jak ptak… Ten, to co innego: solidne naciągi, mocne druty. Tylko przez płótno trochę zimno…