Tim Powers - Ostatnia Odzywka

– Każdy z nas kogoś zabił – odezwała się nieco ochrypłym głosem. – Dlaczego uważasz, że byłeś kimś szczególnym?

Scott stwierdził, że Dinh powiedziała prawdę – on sam zabił Vaughana Trumbilla; Nardie tę kobietę w burdelu poza Tonopah; Diana prawdopodobnie Ala Funo. A teraz Mavranos strzaskał w ten sam sposób jakąś część siebie.

– Doktorze, moje oko – zaśpiewał Crane cicho; odsunął swoje krzesło i wstał. – Muszę przemyć oczodół.

Arky, niezgrabnie, podniósł się także.

– A ja zadzwonić do Wendy – powiedział. – Jutro do domu?

– Prawdopodobnie zdążysz na lunch – potwierdził Scott. Nardie wyciągnęła rękę i złapała Mavranosa za rękaw flanelowej koszuli.

– Arky – powiedziała. – Sama musiałabym to zrobić, gdybyś ty tego nie uczynił. I zraniłoby mnie to bardziej niż ciebie. Dziękuję ci.

Mavranos skinął głową, nadal nie patrząc na nią.

– Doceniam to, Nardie – odparł burkliwie – ale nie dziękuj mi.

Obaj ze Scottem odeszli w stronę toalet i telefonów, a Diana i Nardie śiorbały w milczeniu swoje odmienne drinki.

Wkrótce miał nastąpić świt, który rozjaśnił już błękitne niebo, widoczne za górami daleko przed nimi, ale tylne okna ryczącej silnikiem i grzechoczącej półciężarówki ukazywały nadal przestwór ciemnego fioletu.

Nardie zajmowała miejsce z przodu, obok Mavranosa, Diana i Oliver siedzieli z tyłu, a Crane – znowu ubrany w swoje zniszczone adidasy, dżinsy i koszulę z długimi rękawami – spoczywał na podłodze, na wpół leżąc, pośród rozrzuconych książek, puszek po piwie i francuskich kluczy. Bolało go oko. Samochód śmierdział, jakby Mavranos wlał do silnika stary olej do smażenia frytek.

Oliver siedział blisko matki. Od chwili, w której ujrzał, że ich dom wylatuje w powietrze – wraz z Dianą, jak był przekonany – rozmawiała z nim kilkakrotnie przez telefon, ale zdawało się, iż nie wierzył do końca, że ona żyje, póki wczoraj po południu nie objęła go w ogrodzie Hellen Sully w Searchlight – i nawet teraz sprawdzał to bez przerwy.

Mavranos skręcił w lewo z autostrady nr 93 w węższą Lakę Shore Road, za nadal ciemnym budynkiem Visitor Center.

Zapalił papierosa, a Nardie opuściła szybę w drzwiach. Poranek był nadal rześki i chłodny.

– Może zabrał po prostu karty i gdzieś zniknął – powiedział Arky, w którego głosie zabrzmiała niemal nadzieja.

– Nie – odparła Nardie. – Do przejęcia ciał, które zapewnią mu w efekcie wielokrotne narodziny, potrzebuje znaku matki, a tym jest jezioro. Nadal przebywa na łodzi.

– Nie sądzę, żeby jezioro było dalej symbolem – sprzeciwił się Mavranos.

Crane wzdrygnął się z obawy przed konfrontacją z ojcem. Czuł w wewnętrznej kieszeni kurtki ciężar talii Lombardy Zero. Diana obróciła się na siedzeniu i spojrzała na niego.

– Jak twoje oko? – spytała cicho.

– Nic się nie zmieni przez tę godzinę, zanim dotrę do sali przyjęć szpitala.

Nie powiedział jej, że kiedy wczoraj wstrzyknął sobie płyn fizjologiczny w oczodół, poczuł tam bolesną obecność jakiegoś guza.

Objął dłońmi łokcie, by powstrzymać ich drżenie. Diana wyglądała na dwadzieścia lat i ze swymi blond włosami, które powiewały wokół gładkich linii jej brody i szyi, była niemal nieludzko piękna. To byłoby zbyt straszne zdobyć ją, a potem usłyszeć z ust jakiegoś lekarza wyrok śmierci. Pomyślał, że rozumie po raz pierwszy to, co przez kilka ostatnich miesięcy musiał czuć Mavranos.

– Widać jezioro – odezwał się Oliver i wskazał przed siebie.

Mavranos zatrzymał ciężarówkę na parkingu obok przystani jachtowej, przy całodobowej restauracji Denny’s, i wszyscy wysiedli, by przeciągnąć się w chłodnym powietrzu przedświtu.

– Nardie, Diana i Oliver mogą zaczekać w lokalu, podczas gdy Scott i ja pójdziemy na łódź – powiedział Mavranos cicho, idąc na tył samochodu. Otworzył klapę i podniósł ją. Stukot zapadek zastrzałów zabrzmiał głośno na pustym parkingu.

– Jeśli nie wrócimy do… jak sądzisz, do kiedy?

Crane wzruszył ramionami, nadal drżąc.

– Przez godzinę – odparł.

– Powiedzmy półtorej – rzekł Mavranos. – Jeśli nie wrócimy do tej pory, to po prostu odjedźcie. Zostawcie nam wiadomość w recepcji Circus Circus.

Rozejrzał się po niemal bezludnej okolicy.

– A jeśli Scott wróci sam…

– Wezwijcie policję albo coś w tym stylu – Crane dokończył za niego matowym głosem.

Dotknął swego ciągle krwawiącego boku.

– Może się zdarzyć, że mój ojciec przejmie to ciało – i w takim razie to będzie on, a nie ja.

– I Oliver – ciągnął Mavranos surowo – żadnych głupich telefonów, dobra?

Oliver zacisnął wargi, potrząsnął głową i coś wymamrotał. Arky pochylił się ku niemu.

– Co?

Nardie wzruszyła ramionami.

– Mówi, hmm, że nie zamierza także kraść ci już żadnego piwa.

– Dobra.

Stojąc tak, żeby zasłaniać widok z oświetlonych na żółto okien restauracji, Mavranos podał Scottowi jego rewolwer. Później zawinął w sztormiak krótką strzelbę o rewolwerowej kolbie i położył pakunek na asfalcie.

Pchnął w górę podniesioną klapę i pozwolił jej opaść z trzaskiem, a potem przekręcił kluczyk w zamku i otworzył usta, żeby coś powiedzieć…

…ale Crane westchnął mimowolnie i przycisnął palce jednej ręki do prawego policzka oraz czoła. Ból w oczodole stał się nagle jaskrawym, ostrym płomieniem; Scott wypchnął pośpiesznie półkulę niepożądanego plastiku i pozwolił jej upaść na asfalt.

– Jest przejmowany! – krzyknął Oliver w strachu, rzucając się wstecz od samochodu.

Diana złapała Scotta za łokieć drugiej ręki i nawet pomimo bólu w głowie zrozumiał, iż musiała się obawiać, że upadnie.

Zator, pomyślał Crane z trwogą, gdy rozprzestrzeniający się, wybrzuszający nacisk w oczodole wydarł spomiędzy jego zaciśniętych zębów przenikliwy jęk. Wylew, mam wylew.

– Scott – zawołała Diana, chwytając go za drugie ramię i potrząsając nim – nie jesteś w stanie temu podołać!

Był zgięty w pół; drżała mu broda oparta na klatce piersiowej i trzęsły mu się nogi.

Potem, równie nagle, ból minął. Łzy, a może krew, ciekły mu z oka, ale w nagłym zdumieniu zerknął w dół na swoje kolana, buty oraz na nawierzchnię parkingu. Widział wszystko trójwymiarowo.

Mrugnął i zrozumiał – zbyt odrętwiały na skutek doznanego szoku, by się ucieszyć – że ma dwoje oczu.

Nowe oko piekło go i mimowolnie mrugał nim ze względu na to, że było nieprzyzwyczajone do światła, ale okrutny ból zniknął.

– Co powiedziałaś? – spytał chrapliwie.

Diana trzymała go nadal mocno za ramiona.

– Mówiłam, że nie jesteś w stanie tego zrobić!

Wziął głęboki oddech, potem wyprostował się i zerknął na nią.

– W istocie… uważam, że… wreszcie jestem w odpowiedniej kondycji, by tego dokonać.