Kurt Vonnegut - Kocia kołyska

Wewnętrznie zgodziłem się zostać następnym prezydentem San Lorenzo.

Na zewnątrz jednak nadal zachowywałem podejrzliwą ostrożność.

— W tym wszystkim musi tkwić jakiś podstęp — nie dawałem za wygraną.

— Nic podobnego.

— Odbędą się wybory?

— Tu nigdy nie było wyborów. Ogłosimy po prostu, kto jest nowym prezydentem.

— I nikt nie będzie protestować?

— Tutaj nikt nie protestuje przeciwko niczemu. Ludzie nie interesują się takimi sprawami. Nie zależy im.

— Musi być jakiś warunek?

— Jest coś w tym rodzaju — przyznał Frank.

— Wiedziałem! — Poczułem, jak oddalam się od swojego vin-ditu. — Co to za warunek? Na czym polega podstęp?

— Nie jest to, ściśle rzecz biorąc, warunek, bo nie musi go pan spełnić, jeśli pan nie chce. Byłoby jednak lepiej, żeby pan się zgodził.

— Chciałbym wreszcie usłyszeć, o co chodzi.

— Myślę, że jeśli ma pan zostać prezydentem, to powinien pan ożenić się z Moną. Ale nie musi pan, jeśli pan nie chce. Decyzja należy do pana.

— A czy ona się zgodzi?

— Jeśli zgodziła się na mnie, to zgodzi się i na pana. Musi się pan tylko oświadczyć.

— Skąd ta pewność ?

— W Księdze Bokonona jest przepowiednia, że Mona poślubi następnego prezydenta San Lorenzo — powiedział Frank.

Frank przyprowadził Monę do jaskini jej ojca i zostawił nas samych.

Początkowo rozmowa nie kleiła się. Byłem onieśmielony.

Miała na sobie błękitną sukienkę. Przezroczystą. Była to prosta sukienka, luźno przewiązana w pasie cieniutkim paseczkiem. Cała reszta to była Mona. Jej piersi były jak granaty czy inne tam owoce, ale najbardziej przypominały piersi młodej kobiety.

Stopy miała prawie nagie. Paznokcie u nóg starannie polakierowane. Ażurowe sandałki były złote.

— Dzień dobry — wyjąkałem. Serce waliło mi jak młotem, uszy płonęły.

— Nie można popełnić błędu — zapewniła mnie Mona.

Nie wiedziałem, że jest to zwyczajowe powitanie, z jakim bokononiści zwracają się do osób nieśmiałych. Dlatego też zacząłem w odpowiedzi snuć gorączkowe rozważania na temat popełniania błędów.

— Mój Boże, nie ma pani pojęcia, ile ja w swoim życiu popełniłem błędów. Ma pani przed sobą mistrza świata w popełnianiu błędów — paplałem. — Czy wie pani, co powiedział mi Frank przed chwilą?

— O mnie?

— O wszystkim, ale głównie o pani.

— Powiedział pewnie, że może mnie pan mieć, jeśli pan zechce.

— Tak.

— To prawda.

— Ja… ja…

— Proszę?

— Nie bardzo wiem, co powiedzieć.

— Boko-maru dobrze panu zrobi — zaproponowała Mona.

— Co?

— Proszę zdjąć buty — zakomenderowała. I sama z nieopisanym wdziękiem zdjęła sandały.

Jestem człowiekiem światowym i, jak sobie kiedyś podliczyłem miałem ponad pięćdziesiąt trzy kobiety. Widziałem kobiety rozbierające się na wszystkie możliwe sposoby. Widziałem, że tak powiem, wszelkie warianty podnoszenia kurtyny przed przystąpieniem do ostatniego aktu. A jednak tylko raz jęknąłem z wrażenia: kiedy Mona zdejmowała sandały.

Usiłowałem rozwiązać sznurowadła. Żaden nowożeniec nie mógłby popisać się gorzej. Zdjąłem jeden but, ale drugi zasupłałem beznadziejnie. Wreszcie zdarłem go bez rozwiązywania.

Potem zdjąłem skarpetki.

Mona siedziała już na podłodze z wyprostowanymi nogami, opierając się na swych toczonych ramionach, z odchyloną głową i przymkniętymi oczami.

Miałem przystąpić do mojego pierwszego… do mojego pierwszego… O, Boże…

Do mojego pierwszego boko-maru.

To nie są słowa Bokonona. To są moje słowa.

— Czy teraz łatwiej ci ze mną rozmawiać? — spytała Mona.

— Tak jakbym cię znał od tysiąca lat — wyznałem. Czułem, że jestem bliski płaczu.

— Kocham cię, Mono.

— Kocham cię — powiedziała z prostotą.

— Jakim głupcem był Frank!

— Dlaczego?

— Dlatego, że cię oddał.

— On mnie nie kochał. Miał się ze mną ożenić wyłącznie na życzenie “Papy”. On kocha inną.

— Kogo?

— Kobietę, którą znał w Ilium.

Tą szczęśliwą wybranką musiała być żona Jacka, właściciela sklepu dla majsterkowiczów.

— Powiedział ci o tym?

— Dzisiaj, kiedy zwolnił mnie ze słowa, abym mogła wyjść za ciebie.

— Mona?

— Słucham?

— Czy… czy jest ktoś jeszcze w twoim życiu?

Była zaskoczona.

— Wielu — powiedziała wreszcie.

— Czy jest ktoś, kogo kochasz?

— Ja kocham wszystkich.

— Czy… tak samo jak mnie?

— Tak.

Robiła wrażenie, jakby nie zdawała sobie sprawy, że może sprawić mi ból.

Wstałem z podłogi, usiadłem na krześle i zacząłem wkładać skarpetki i buty.

— I pewnie robisz z innymi to, co przed chwilą robiłaś ze mną.

— Boko-maru?

— Tak, boko-maru.

— Oczywiście.

— Od dzisiaj masz tego z nikim innym nie robić — oświadczyłem.

Jej oczy napełniły się łzami. Była dumna ze swojej rozwiązłości i rozzłościła się na mnie, że próbuję wzbudzić w niej poczucie wstydu.

— Ja daję ludziom szczęście. Miłość jest dobra.

— Jako twój mąż chcę mieć całą twoją miłość dla siebie.

Patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami.

— Sin-wat! — zawołała.

— Co to jest?

— Sin-wat! Człowiek, który chce całą miłość dla siebie. To bardzo złe.

— W małżeństwie, jak sądzę, jest to rzecz bardzo dobra. Jedyna możliwa.

Mona nadal siedziała na podłodze, ja zaś, już w butach i skarpetkach, stałem. Czułem się bardzo wysoki, chociaż nie jestem bardzo wysoki, i bardzo silny, chociaż nie jestem bardzo silny. I z podziwem słuchałem swego własnego głosu. Brzmiały w nim nowe, metaliczne nuty.

Przemawiając nadal władczym tonem, zdałem sobie nagle sprawę z tego, co się ze mną dzieje. Zaczynałem już rządzić.

Powiedziałem Monie, że widziałem, jak wykonywała swego rodzaju pionowe boko-maru z pilotem na trybunie w dniu mojego przyjazdu.

— Masz z nim skończyć — powiedziałem. — Jak on się nazywa?

— Nie wiem — szepnęła spuszczając wzrok.

— A co z młodym Filipem Castle?

— Chodzi ci o boko-maru?

— O wszystko. Z tego, co wiem, znacie się od dziecka.

— Tak.

— Byliście oboje uczniami Bokonona?

— Tak.

Na myśl o tym znowu się rozpromieniła.

— Myślę, że bokomarzyliście wtedy po całych dniach?

— O, tak! — powiedziała radośnie.

— Jego też masz przestać widywać. Czy to jasne?

— Nie.

— Nie?

— Nie będę żoną sin-wata — powiedziała wstając. — Do widzenia.

— Jak to “do widzenia”? — spytałem załamany.

— Bokonon uczy, że to bardzo źle nie kochać wszystkich jednakowo. A co mówi twoja religia?

— Ja nie mam żadnej religii.