Nancy Kress - Żebracy nie mają wyboru

Punkt do przedyskutowania: „Czyściciel komórek nie wyrządza szkody zdrowym ludzkim komórkom, tkankom ani organom”.

Kontrargument: Nie istnieje sposób na to, aby się ostatecznie przekonać, że czyściciel komórek nie wyrządza szkody zdrowym ludzkim komórkom, tkankom ani organom.

* Testy laboratoryjne niekoniecznie potrafią przewidzieć skutki oddziaływania biosubstancji na żywym i w pełni funkcjonującym organizmie ludzkim. Zobacz: CDC Hipertekst. Plik 68164.

* Żadne studia nad częściowymi organizmami nie mogą zawierać badań nad wpływem czyściciela komórek na mózg. Biochemia mózgu może przebiegać w sposób znacznie się różniący od innych tkanek ciała ludzkiego. Zobacz CDC Hipertekst. Plik 68732.

* Efekty długoterminowe, jakie nam przedstawiono, obejmują okres zaledwie dwóch lat. Wiek substancji biochemicznych wykazuje zaburzenia dopiero po upływie dłuższego okresu. Zobacz: CDC Hipertekst, plik 88812.

* Lista tak zwanych „wstępnie zaprogramowanych kodów genetycznych bakterii symbiotycznych”, których czyściciel komórek nie zniszczy, wcale nie musi przystawać do całkowitego wykazu pożytecznych organizmów obcych w ciele żywego, w pełni funkcjonalnego organizmu ludzkiego. Ciało człowieka składa się z około dziesięciu tysięcy trylionów cząstek proteinowych, które współdziałają ze sobą w niezwykle złożony sposób, nie wyłączając setek tysięcy innych molekuł, z których nie wszystkie są dla nas do końca zrozumiałe. Tak zwana wstępnie zaprogramowana lista mogła pominąć organizmy o żywotnym znaczeniu, które czyściciel komórek mógłby następnie zniszczyć, powodując w ten sposób najprawdopodobniej poważne zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu, a nawet śmierć.

* Z upływem czasu i sam czyściciel komórek mógłby przejść problemy z samoreprodukcją. Ponieważ wprowadza do organizmu ludzkiego coś, co w zasadzie jest konkurencyjnym DNA, może potencjalnie stać się sztucznie wywołanym rakiem. Zobacz: CDC Hipertekst. Plik 4536.

Zastanowił mnie dziwny kaprys maszyny drukującej, który sprawił, że słowo „rak” jawiło się wyraźniej na tle całej reszty.

Doktor Lee swym argumentem wstępnym zajął nam pozostałą część pięknego poranka, a jego argumentacja wydała mi się dość zwarta i sensowna. W żadnym z podpunktów nie mogłam podważyć absolutnej szczerości jego przekonań. Argumenty ustawiły się w taki mniej więcej szereg znaczeniowy: nie da się udowodnić, że czyściciel komórek jest bezpieczny, prędzej niż po dziesięciu latach — co najmniej! — prób przeprowadzanych na prawdziwych i całościowych ludzkich organizmach. (Postanowiłam nie sprawdzać, co oznaczały owe, „studia nad częściowymi organizmami”. Naprawdę nie miałam ochoty wiedzieć.) Jednakże nieludzkie byłoby narażać jakąkolwiek ludzką istotę na takie ryzyko, w związku z czym nie ma sposobu na to, by udowodnić, że czyściciel komórek jest bezpieczny. A jeśli nie jest bezpieczny, to możliwość ogólnonarodowej katastrofy była wręcz spektakularnie oczywista. Nie wyłączając — jak to ciekawie ujęto w dość szczególnej poetyce naszego wydruku — „poważnych zaburzeń w funkcjonowaniu organizmu, a nawet śmierci”.

W związku z powyższym oponent zaleca nieudzielanie licencji na sprzedaż czyściciela komórek, a nawet zezwolenia na dalsze prowadzenie badań nad tym produktem na całym terenie Stanów Zjednoczonych. Zaleca natomiast umieszczenie leku na czarnej liście Międzynarodowej Komisji Doradczej do Spraw Modyfikacji Genetycznych.

Wygląda na to, że porzuciliśmy już proste stadium analizy faktów i zawędrowaliśmy daleko na bezdroża zaleceń politycznych. Waszyngton to Waszyngton. Fakty to polityka, a polityka to fakty.

Dochodziła za kwadrans dwunasta, kiedy Lee wreszcie skończył. Arbiter Yongers wychyliła się ze swojej ławy.

— Pani Sharifi, zbliża się pora lunchu. Czy nie wolałaby pani przełożyć swojego oświadczenia wstępnego na popołudnie?

— Nie, pani arbiter. Będę się streszczać.

Dlaczego Leisha Camden nie powiedziała jej, żeby dała sobie spokój z tą czerwoną wstążką? Nadawała jej wygląd Alicji w Krainie Czarów, a to duże obciążenie. Jej głos jednak zabrzmiał spokojnie i bez cienia emocji.

— Patent, nad którym dzisiaj dyskutujemy, to największe osiągnięcie medyczne od czasu wynalezienia antybiotyków. Doktor Lee rozprawia tu o szkodach, jakie mógłby wyrządzić w organizmie czyściciel komórek, jeśli jego nanomechanizm zawiedzie albo jeśli nie zostanie odpowiednio zaprogramowany, albo spowoduje nieprzewidziane efekty uboczne. Nie wspomina nic o ludziach, którzy, pozbawieni tego wynalazku, umrą przedwcześnie albo w cierpieniu. Wolelibyście zachować jedną osobę, która mogłaby umrzeć z powodu czyściciela komórek, niż te setki tysięcy, które umrą bez niego. To niemoralne. Wszyscy popełniacie błąd. Jedynym celem tego tak zwanego Forum Nauki jest ochrona interesów kompanii farmaceutycznych kosztem chorych i umierających. Jesteście etycznymi faszystami, korzystającymi z potęgi rządu, aby wyzyskiwać tych, którzy i tak są wystarczająco słabi i bezsilni — chcecie pozostawić ich bezsilnymi, żebyście mogli utrzymać władzę w swoich rękach. I nie wyłączam spod tych oskarżeń żadnego z was — nawet naukowców, którzy weszli w układy z korzyścią i władzą, dostarczając produktów swej wiedzy tylko tym dwom. Ofiarowując wam czyściciela komórek, Huevos Verdes ofiarowuje wam życie, chociaż wcale na to nie zasługujecie. Ale Huevos Verdes nie czyni różnicy między tymi, co zasługują, a tymi, co nie. To wy wprowadzacie podziały — za każdym razem, kiedy wasze zakazy niszczą w zarodku jakieś badania genetyczne albo nanotechniczne, bo za każdym razem ktoś przez to traci życie. Jesteście zabójcami, każdy z was. Wyrachowanymi najemnikami polityki i pieniądza, którzy tyle znają się na prawdziwej nauce, co dzikie zwierzęta, od których przejęliście swój kodeks etyczny. A mimo to Huevos Verdes oferuje wam czyściciela komórek, a ja wam udowodnię, że jest on absolutnie bezpieczny, choć pewna jestem, że żaden z was nie będzie w stanie nic pojąć z tego, co będę wyjaśniać.

Tu Miranda Sharifi usiadła.

Ławnicy sprawiali wrażenie doszczętnie zdruzgotanych, w czym nie było nic szczególnie dziwnego. Dziwne było natomiast, że i Leisha Camden wyglądała na zdruzgotaną. Chyba nie to spodziewała się usłyszeć z ust swojej protegowanej. Zaczęła szeptać coś gorączkowo w ucho Mirandy.

— Wżyciu nie słyszałem podobnie nieprofesjonalnych pierdoł!

To Martin Davis Exford, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki molekularnej, zerwał się na równe nogi za swoją ławą. Jego potężny głos zagłuszył wszystkie inne. Pod skórą na karku pulsowały mu ciemne żyły.

— Pani Sharifi, głęboko ubolewam nad pani postawą wobec tego Forum. Jesteśmy tu po to, aby analizować fakty, a nie po to, by angażować się w osobiste wycieczki!

Z pierwszych rzędów loży prasowej podniósł się jakiś dziennikarz w modnych żółtych prążkach.

— Pani Sharifi, czy pani chce za wszelką cenę przegrać tę sprawę?

Powoli odwróciłam głowę w jego stronę. To reporter z kanału dla Amatorów.

— Hej, Miranda, popatrz tutaj!. Proszę o uśmiech!

— Proszę o spokój! Spokój! — Arbiter Yongers wali w stół metalową karafką z braku młotka, bo przecież to nie jest prawdziwy sąd.

— Miranda, uśmiech!

— Proszę usiąść — odezwało się naraz kilka foteli — żeby nie zasłaniać widoku innym. Proszę usiąść…

— Domagam się zachowania porządku na sali obrad!

Ale pandemonium narastało nieprzerwanie. Z części dla widzów wydarł się nagle jakiś mężczyzna i pobiegł pochyłym przejściem między rzędami foteli w stronę prezydium.