Alastair Reynolds - Migotliwa wstęga. Tom 2 - Odwet

Musiałem wyjść ze stacji w deszcz i dopiero wtedy telefon zdołał się włączyć w resztki miejskiego systemu danych. Ale upłynęło wiele sekund zająkliwych prób, nim ustaliła się trasa informacyjna do Hospicjum, a kiedy nasza rozmowa się rozpoczęła, przerywały ją znaczące opóźnienia i zaniki, gdyż pakiety danych odbijały się rykoszetem w przestrzeni okołoyellowstońskiej, od czasu do czasu wypryskując po parabolicznym łuku, by nigdy nie powrócić.

— Brat Aleksy z Lodowych Żebraków. Jak poprzez ciebie mogę służyć Bogu?

Na ekranie pojawiła się chuda twarz z wystającą dolną szczęką. Oczy mężczyzny błyszczały pełną spokoju dobrotliwością, jak u sowy. Zauważyłem, że jedno z tych oczu otacza ciemno-fioletowy siniak.

— No, no — powiedziałem. — Brat Aleksy. Co się stało? Upadłeś na motykę?

— Nie jestem pewien, czy rozumiem, przyjacielu.

— Cóż, potrząsnę twoją pamięcią. Nazywam się Tanner Mirabel. Przeszedłem przez Hospicjum kilka dni temu, z „Orvieto”.

— Ja… nie jestem pewny, czy sobie przypominam, bracie.

— Dziwne. Nie pamiętasz, jak wymienialiśmy w jaskini śluby? Zazgrzytał zębami, cały czas utrzymując dobrotliwy pół uśmiech.

— Nie… przykro mi. Zupełna pustka w tej sprawie. Ale proszę, mów dalej.

Miał na sobie habit Lodowych Żebraków. Ręce splótł na brzuchu. W tle prezentowano mi widok wspinających się tarasowo winnic, które wznosiły się wyżej i wyżej, aż zakręcały nad głową, skąpane w odbitym świetle ekranów słonecznych habitatu. Małe chaty alpejskie i miejsca odpoczynku pstrzyły tarasy — klocki zimnej bieli wśród bujnej zieleni, niczym góry lodowe na słonym morzu.

— Muszę porozmawiać z siostrą Amelią — oznajmiłem. — Była dla mnie bardzo dobra podczas mego pobytu i zajmowała się moimi sprawami osobistymi. Zdaje się, że jesteście znajomymi?

Nadal roztaczał atmosferę miłego spokoju.

— Siostra Amelia to jedna z naszych najczulszych dusz. Nie dziwię się, że pragniesz wyrazić jej swą wdzięczność. Ale obawiam się, że jest pilnie zajęta w kriokryptach. Może ja mógłbym — na swój sposób — ją zastąpić, choć wiem, że moja służba nie będzie nawet w najmniejszym stopniu równa oddaniu, jakiego udzieliłaby panu siostra Amelia?

— Czy zrobiłeś jej krzywdę, Aleksy?

— Niech ci Bóg wybaczy.

— Daj spokój z odgrywaniem pobożnisia. Jeśli zrobiłeś jej krzywdę, skręcę ci kark. Zdajesz sobie z tego sprawę, prawda? Powinienem był to zrobić, kiedy miałem okazję.

Przetrawiał to kilka chwil.

— Nie, Tanner… — odpowiedział wreszcie — nie zrobiłem jej krzywdy. Czy to cię satysfakcjonuje?

— Więc daj mi Amelię.

— Cóż to takiego pilnego, że musisz rozmawiać z nią, a nie ze mną?

— Wiem z rozmów, które prowadziliśmy, że siostra Amelia miała do czynienia z mnóstwem osób przechodzących przez Hospicjum i chciałbym wiedzieć, czy kiedykolwiek miała do czynienia z panem… — Już miałem powiedzieć „Quirrenbachem”, ale ugryzłem się w język.

— Przepraszam, nie dosłyszałem nazwiska.

— Nieważne. Po prostu połącz mnie z Amelią.

Zawahał się, a potem poprosił, żebym powtórzył swoje imię.

— Tanner — powiedziałem, zgrzytając zębami.

Zachował się tak, jakby dopiero co nas sobie przedstawiono.

— Proszę o chwilkę twojej, hm… cierpliwości, bracie. Spojrzenie nadal było to samo, ale w jego głosie pojawiła się nutka napięcia. Podniósł rękaw swego habitu i odsłonił brązową bransoletę, do której mówił, bardzo cicho i chyba językiem specyficznym tylko dla Żebraków. Wpatrywałem się w widniejący na bransolecie obraz, ale był on bardzo mały i widziałem jedynie różową plamę, która mogła być ludzką twarzą, w szczególności twarzą siostry Amelii. Nastąpiło pięć czy sześć sekund przerwy, po których Aleksy opuścił rękaw fartucha. — I co?

— Nie mogę się z nią połączyć bezpośrednio, bracie. Ona pielęgnuje sorbetowe… chorych. Odmawiam z bólem każdemu, kiedy jest tym zajęta. Ale poinformowano mnie, że szukała cię równie usilnie, jak ty poszukujesz jej.

— Szukała mnie?

— Gdybyś zechciał zostawić wiadomość, gdzie Amelia może się z tobą skomunikować…

Przerwałem połączenie, zanim Aleksy skończył wypowiadać zdanie. Wyobraziłem sobie, jak stoi w winnicy, gapiąc się ponuro na martwy ekran, a jego słowa powoli zanikają. Nie udało mu się mnie wyśledzić. Ludzie Reivicha prawdopodobnie sięgnęli również do Żebraków. Czekali na mnie, aż wznowię kontakt i przez nieuwagę zdradzę im swoje położenie.

Niemal im się udało.

Po kilku minutach odnalazłem numer Zebry. Pamiętałem, że przedstawiła się jako Taryn, zanim odkryła mi swe imię wykorzystywane przez jej kolegów z ruchu sabotażystów. Nie miałem pojęcia, czy Taryn jest popularnym imieniem w Chasm City, ale tym razem szczęście mi sprzyjało — ludzi o takim imieniu było tylko kilkoro. Nie musiałem telefonować do wszystkich, bo telefon wyświetlił mi mapę miasta i tylko jeden numer znajdował się w okolicach rozpadliny. Połączyłem się z nim znacznie szybciej niż z Hospicjum, choć nie natychmiast. Rozmowę przerywały zakłócenia, jakby sygnał musiał się przeciskać przez międzykontynentalny kabel telegraficzny, a nie jedynie skakać przez kilka kilometrów nasączonego smogiem powietrza.

— Tanner, gdzie jesteś? Dlaczego wyszedłeś?

— Ja… — Przerwałem. Już miałem ją poinformować, że jestem na Dworcu Centralnym. Zresztą wszystko wyjaśniał widok za moimi plecami. — Nie, lepiej będzie jeśli nie powiem. Ufam ci, Zebro, ale jesteś zbyt blisko Gry. Lepiej, żebyś nie wiedziała.

— Myślisz, że cię wydam?

— Nie, choć nie miałbym pretensji, gdybyś to zrobiła. Ale nie mogę ryzykować, że ktoś dowie się o mnie za twoim pośrednictwem.

— Kto jeszcze miałby się dowiadywać? Słyszałam, że dość gruntownie zająłeś się Waverlym. — Jej pasiasta twarz wypełniała ekran, monochromatyczny odcień skóry zakłócał róż krwi w oczach.

— Bawił się w Grę po obu stronach. Musiał wiedzieć, że wcześniej czy później zostanie za to zabity.

— Mógł być sadystą, ale był jednym z nas.

— Co miałem robić? Mile się uśmiechnąć i poprosić, żeby przestali? — Ciepły szkwał ostrzejszego deszczu smagnął z nieba. Zakryłem ręką telefon i przeszedłem pod okap budynku, by się schronić. Wizerunek Zebry tańczył niczym odbicie w wodzie. — Jeśli cię to ciekawi, nie miałem żadnych osobistych pretensji do Waverly’ego. Nic, czego nie naprawiłaby ciepła kula.

— Z tego, co słyszałam, nie użyłeś kuli.

— Postawił mnie w sytuacji, w której zabicie go było moją jedyną szansą. I jeśli by cię to interesowało, zrobiłem to skutecznie. — Oszczędziłem jej szczegółów opisu Waverly’ego odnalezionego przeze mnie na ziemi. Gdyby wiedziała, że został obrany przez Mierzwowców, niczego by to nie zmieniło.

— Potrafisz całkowicie o siebie zadbać, prawda? Zastanawiałam się nad tym, gdy znalazłam cię w tamtym budynku. Zazwyczaj oni nie dochodzą aż tak daleko. A już z pewnością nie z raną postrzałową. Kim jesteś, Tannerze Mirabelu?

— Kimś, kto usiłuje przeżyć — powiedziałem. — Przepraszam, że zabrałem ci różne rzeczy. Zaopiekowałaś się mną, jeśli znajdę sposób rekompensaty, odwdzięczę się.

— Nie musiałeś nigdzie iść — oznajmiła Zebra. — Powiedziałam, że oferuję ci azyl, aż Gra się skończy.

— Ale musiałem się zająć pewną sprawą.

To był błąd. Zebra nie musiała wiedzieć o Reivichu. Teraz jednak zachęciłem ją do spekulacji, co też takiego może wyciągnąć człowieka z bezpiecznej kryjówki.