Arthur Clarke - Kolebka

Umysł Carol pracował na przyśpieszonych obrotach, gdy wraz z Nickiem płynęła w kierunku liny kotwicznej.

Usilnie starała się powiązać to, co zobaczyła w ciągu ostatniej godziny. Była już przekonana, że wszystko w jakiś sposób łączyło się z zagubionym pociskiem marynarki.

Zachowanie wielorybów, złoty widelec z hakiem, ślady czołgu na dnie oceanu. Ale na razie nie miała pojęcia, na czym polegały te związki.

Gdy płynęli z powrotem, Carol nagle przypomniała sobie, że kilka lat temu czytała relacje o śladach rosyjskiego okrętu podwodnego znalezionych na oceanicznym dnie w pobliżu szwedzkich wód terytorialnych. Jej dziennikarska wyobraźnia zaczęła układać fantastyczny, ale całkiem prawdopodobny scenariusz wyjaśniający wszystko, co zobaczyła. Może pocisk rozbił się gdzieś tutaj i nie przestał wysyłać danych nawet wtedy, gdy już znalazł się pod wodą, pomyślała sobie. Jego elektroniczne sygnały w jakiś sposób zmyliły wieloryby i być może te same sygnały zostały przechwycone także przez rosyjskie i amerykańskie okręty podwodne. Jej myśl na chwilę zamarła. Są więc przynajmniej dwa wyjaśnienia, dywagowała Carol po wykonaniu jeszcze kilku ruchów. Obserwowała, jak Nick zbliża się do liny kotwicy ze złotym przedmiotem, który wciąż mocno trzymał w rękach. Albo odkryłam rosyjski spisek kradzieży amerykańskiego pocisku, albo ślady i złoty widelec odgrywają jakąś rolę w staraniach Amerykanów odnalezienia pocisku bez alarmowania opinii publicznej. Tak czy siak, to duża sprawa. Muszę jednak zabrać ten złoty przedmiot, żeby Dale zbadał go w MOI.

Zarówno Nickowi, jak i Carol zaczynało już niebezpiecznie brakować powietrza, kiedy w końcu wypłynęli na powierzchnię obok Florida Queen. Zawołali Troya, by pomógł im wciągnąć na pokład ich głębinową zdobycz.

Byli wyczerpani, gdy wczołgali się na łódź, ale też bardzo rozemocjonowani i przejęci popołudniowym odkryciem.

Zaczęli oboje naraz opowiadać. Troy także miał swoją historię do opowiedzenia, bo kiedy Nick i Carol podążali po śladach w rowie on zobaczył coś niezwykłego na monitorze. Nick wyciągnął piwo i kanapki z lodówki, a Carol opatrywała swoje rany po koralu. Gdy zachodziło słońce, roześmiana trójka usiadła razem na leżakach na pokładzie.

Mieli czym się dzielić podczas swej trwającej dziewięćdziesiąt minut powrotnej podróży do Key West.

Przez większą część rejsu do przystani panowała przyjazna atmosfera. Nick przestał milczeć. Podniecony odkryciem, które uznał za część wielkiego skarbu, stał się zdecydowanym gadułą. Co najmniej dwa razy opowiedział swoją wersję starcia z wielorybem. Był przekonany, że kolizja to zbieg okoliczności, że wieloryb po prostu przypadkiem ruszył z jakiegoś powodu w tym kierunku przeoczywszy fakt, że tam znajdował się Nick.

— Niemożliwe — zakpił Nick gdy Carol początkowo sugerowała, że wieloryb mógł rozmyślnie go uderzyć, ponieważ kierował się w stronę szczeliny w rafie. — Czy ktoś kiedy słyszał, żeby wieloryby strzegły jakiegoś miejsca w oceanie? Poza tym, jeżeli twoja teoria jest prawdziwa, to dlaczego wieloryb naprawdę mnie nie rąbnął i nie wykończył? Chcesz, żebym uwierzył, że wieloryby strzegły podziemnej jaskini i że jeszcze delikatnie popychając ostrzegały mnie, żebym trzymał się z dala? — Roześmiał się dobrodusznie. — Pozwól, że o coś zapytam, panno Dawson. Czy wierzysz w elfy i w bajki?

— Tam, skąd to obserwowałam — odpowiedziała Carol — wyglądało to na pewno na działanie zamierzone. — Dalej tematu nie ciągnęła. Właściwie po pierwszych wybuchach Carol nie była zbyt rozmowna w drodze powrotnej do Key West. Ona także była podniecona i obawiała się, że jeżeli będzie za dużo mówiła, może niechcący zdradzić swoje myśli o przypuszczalnym związku między tym, co zobaczyli, a zagubionym pociskiem marynarki. Dlatego nie wspomniała także o swoim niesamowitym lęku, jaki poczuła tuż przed tym, jak wieloryb uderzył Nicka, ani o sieci zbiegających się śladów, które — jak jej się wydawało — widziała tuż u stóp szczeliny.

Co do Nicka, to według niego znaleziony przedmiot stanowczo był częścią skarbu. Nie przejmował się tym, że rzecz ukryta była pod występem, gdzie kończyły się jakieś dziwne ślady. Zbył to wzruszeniem ramion sugerując, że być może ktoś kilka lat wcześniej znalazł zatopiony skarb, a potem usiłował ukryć parę co lepszych kawałków. (Ale dlaczego ślady były świeże i co je pozostawiło? Carol chciała zadać te pytania, ale zrozumiała, że najlepiej zrobi jeżeli pozostawi Nicka w przekonaniu, że odkrył skarb).

Nick był ślepy na wszelkie tłumaczenia i nawet na fakty, które nie potwierdzały jego teorii o skarbie. Ze względów emocjonalnych było dla niego ważne, aby złoty widelec okazał się początkiem wielkiego znaleziska. Jak wielu innych ludzi Nick zawieszał zdolność krytycznego myślenia, gdy w grę wchodziły emocje.

Kiedy Nick i Carol w końcu uspokoili się na tyle, by słuchać, Troy miał okazję opowiedzieć swoją historię.

— Jak już opuściliście obszar pod łodzią, zacząłem się o was martwić i coraz częściej obserwowałem ekran. Bo, aniołku, do tego czasu te trzy wieloryby pływały ponad godzinę w kółko w tym samym ogłupiającym szyku. Dlatego, tak naprawdę, dokładnie im się nie przyglądałem.

Troy wstał z krzesła i chodził w tę i z powrotem przed Carol i Nickiem. Była ciemna noc. Z północy napłynęły niskie chmury i zasłoniły księżyc oraz większość gwiazd.

Światło reflektora ze szczytu osłony co jakiś czas oświetlało delikatnie rzeźbione rysy Troya, gdy wchodził i wychodził z cienia.

— Ponieważ chciałem was poszukać, podniosłem cichy alarm, jak mi pokazywałeś, i zostałem regularnie zagłuszony serenadą trzech wielorybów. Ale teraz słuchajcie. Po paru minutach usłyszałem czwarty sygnał alarmowy. Spojrzałem na monitor spodziewając się, że dostrzegę któreś z was. A zobaczyłem jeszcze jednego wieloryba tego samego gatunku, który płynął pod tamtymi trzema w przeciwnym kierunku. W ciągu dziesięciu sekund te pierwsze wieloryby zawróciły łamiąc swój dotychczasowy szyk i popłynęły za nowym wielorybem znikając po lewej stronie monitora. Już więcej nie wróciły.

Troy zakończył opowieść dramatycznie modulując głos.

Nick roześmiał się na głos.

— Jezu, Jefferson, ty to jesteś gawędziarz. Teraz pewnie mi powiesz, że te wieloryby zajęły tam stanowiska i że nadpłynął następny, z nowymi rozkazami albo coś takiego.

Chryste, ty i Carol będziecie mi wmawiać, że wieloryby są zorganizowane w zgromadzenia albo w coś takiego? — przerwał na chwilę. Troy był rozczarowany, że Carol w ogóle nie zareagowała.

— Teraz — ciągnął Nick odkładając na bok opowieść Troya i powracając do sprawy, o której myślał prawie od godziny — musimy przedyskutować ważną kwestię. Wzięliśmy z oceanu coś, co przypuszczalnie warte jest dużo pieniędzy. Jeżeli nikt nie potrafi przekonująco dowieść, że to coś do niego należy, wtedy to należy do tego, co znalazł.

Spojrzał najpierw na Carol a potem na Troya. — Mimo że jestem kapitanem i właścicielem tej łodzi i mimo że podniosłem tę rzecz z dna oceanu, jestem gotów zaproponować, byśmy zysk podzielili na trzy części. Czy brzmi to uczciwie?

Nastąpiła dość długa chwila ciszy, zanim Troy odpowiedział. — Pewnie, Nick, dla mnie brzmi to świetnie. — Nick uśmiechnął się i wyciągnął rękę, żeby uścisnąć dłoń Troya.

Potem wyciągnął rękę do Carol.

— Chwileczkę — powiedziała Carol, spokojnie patrząc Nick owi prosto w oczy i nie przyjmując jego ręki. — Skoro już zdecydowałeś się rozpocząć tę rozmowę, to jest jeszcze kilka rzeczy, które musimy przedyskutować. To nie jest tylko kwestia pieniędzy za ten przedmiot, to jest także kwestia posiadania. Kto będzie pilnował złotego trójzębu; kto zapewni, że zaoferują nam właściwą cenę; co postanawiamy: nie mówić innym, czy mówić i co, jeżeli ktoś z nas znajdzie jeszcze inne przedmioty? Czy wszystko podzielimy? Musimy dojść do całkowitego porozumienia zanim przybijemy do przystani.