Gleb Anfiłow - Ostatni z Atlantydy

— Kaziu, chcesz na nie popatrzeć? — zagadnął nie otwierając oczu.

— Na kogo? — zdziwił się Kazimierz.

— No, na te twory, co siedziały we wnętrzu Karela. Które już przeniknęły do mózgu Tałanowa i Junga. Zapoznaj się! Przynajmniej w razie czego będziesz wiedział, z kim masz przyjemność.

Kazimierz z zapartym tchem spojrzał w okular. — To te… zakrzywione pałeczki? — zapytał.

— Właśnie one. Neurowirusy. Zabójcy komórek nerwowych.

Kazimierz powoli się wyprostował. Jego twarz spochmurniała, oczy pociemniały i przestały lśnić blaskiem.

— Ciężko na to patrzeć, kiedy się wie… — urwał i machnął ręką.

— Przygotuj preparat z probówki numer siedem. A ja tymczasem odnotuję wyniki. — Wiktor wziął z półki vademecum bakteriologiczne, przerzucił je i zaczął notować w zeszycie: „Przy bakterioskopowym badaniu komórek wzgórka wzrokowego, zabarwionych gencjaną, stwierdzono rozległe zniszczenia komórek — rozmiękanie, rozpad ziarnisty, zanik. W zbadanych poprzednio komórkach z innych odcinków mózgu takich zmian nie stwierdzono. Po zadziałaniu na komórki wzgórka wzrokowego taniną i solami srebra, udało się wykazać obecność nieznanego wirusa (w naszym vademecum takiego typu nie ma)”. Odłożył pióro. „Oczywiście, powinny one być nie tylko w komórkach wzgórka wzrokowego. Prawdopodobnie można by je znaleźć w utkaniu siateczkowym…” No, dobrze! Obejrzymy jeszcze preparat z tkanki mózgowej prawej okolicy ciemieniowej, z bezpośredniego sąsiedztwa ropnia… Gotowe, Kaziu?

— Możesz spojrzeć. „W prawej okolicy ciemieniowej, w pobliżu ropnia pourazowego i pasa nacieku leukocytarnego — pisał dalej Wiktor — stwierdzono rozległe zniszczenia komórek nerwowych, spowodowane wirusem. Zniszczenia te w niektórych miejscach przylegają bezpośrednio do nacieku…” — Wiktor zamyślił się. „Tak, Karela czekały tylko cierpienia, wielkie bóle… Nie było dla niego żadnej nadziei. Gdyby o tym wiedział… A jednak może anabioza?… — Ścisnęło go w okolicy serca na samą myśl. — Nie, to wszystko są nieodwracalne zmiany. Umarłby na Ziemi w czasie operacji albo bezpośrednio po niej. Nie pocieszaj się, to jest zwyczajne tchórzostwo! Najpierw nie zgodziłeś się na anabiozę, a potem jeszcze nie dopilnowałeś…”

— Och, jak mi się chce pić — wystękał Kazimierz. — W gardle zasycha do bólu.

— Nie wolno ci pić, Kaziu. Musisz pocierpieć jeszcze troszeczkę. Weź kawałek waty, owiń gazą, zamocz w lizolu i przetrzyj dokładnie wszystko, co znajduje się w kabinie.

Potem zostaw tutaj kombinezon i jak najszybciej idź pod natrysk.

Wrócisz tu, jak odpoczniesz i się posilisz.

— A co będzie z tobą? Boję się zostawić cię samego — ledwo zdołał

wyszeptać Kazimierz.

— Nie denerwuj się. Zastaniesz wszystko w zupełnym porządku — odparł Wiktor. — Pamiętaj, co ci mówiłem: nie zbliżaj się do Władysława i rozmawiaj z nim przez maskę. I niech on także wkłada maskę. Gazę macie u siebie w kabinie. I przenieś się na spanie gdzie indziej. Chociażby do kabiny Tałanowa. Tylko weź lizol i wszystko tam dobrze powycieraj.

Obiecujesz?

— Obiecuję — odparł ponuro Kazimierz. — Niech to wszyscy diabli!

Władysław się nie zgodzi!

— Władysław to doświadczony astronauta. On wszystko zrozumie.

Stuknij się w głowę, człowieku! To jest nasza ostatnia szansa, inaczej — zginiemy wszyscy!

Wiktor posiedział w samotności, potem wstał i niepewnym krokiem poszedł do izolatki. Tałanow spał. Jung zgarbiony siedział na łóżku ze spuszczoną głową i rękami bezwładnie zwisającymi pomiędzy kolanami.

Nawet nie drgnął, gdy Wiktor wszedł.

— Jak się czujesz, Herbercie?

Jung powoli uniósł głowę i popatrzył na Wiktora swoimi błękitnymi oczami. Już nie zezował. Ale jego spojrzenie było jakieś dziwne, trochę nieprzytomne.

— Nie wiem. Wszystko wyraźnie widzę i mogę się normalnie poruszać.

Tak jak gdyby choroba przeszła. Ale stałem się zupełnie inny. Czuję to.

— A jakim się stałeś?

— Zupełnie innym — powtórzył Jung. — Nie wiem, jak ci wytłumaczyć. Rozumiem, co się dzieje wokoło, ale właściwie nic mnie nie obchodzi. A czy można być obojętnym? Oto zachorował Tałanow i wszyscy pewno zachorują, a potem zginiemy, a mnie wcale nie jest żal ani was, ani siebie. I żony mi nie jest żal, ani dzieci, chociaż tak ich przecież kochałem. — Wiktor mówił cicho i beznamiętnie. — Celowo myślałem o tym, co się z nami stanie, starałem się wyobrazić sobie wszystko do najdrobniejszych szczegółów, i nic przykrego nie odczuwałem. Uczucia zginęły. I w ogóle nic mi się nie chce; ani jeść, ani pić, ani spać..

— To jest nawet wygodne — próbował zażartować Wiktor. A gdy Jung nie zareagował, dodał z westchnieniem:

— No, to niech cię zbadam.

Herbert był pozornie zdrów, spadło tylko napięcie całego organizmu.

Serce pracowało ospale, ciśnienie krwi było trochę poniżej normy, odruchy ścięgniste osłabły. „Ostry stan już przeminął — pomyślał Wiktor patrząc na Junga. — Jak burzliwie przebiega ta choroba! Okres utajenia prawdopodobnie nie trwa dłużej niż dwie doby. Okres ostry również.

Wirusy już osiągnęły mózg i na dobre usadowiły się w swoich ulubionych miejscach. I co dalej? Śmierć? Pomieszanie zmysłów? A może tylko częściowe obniżenie wydolności? Czego możemy się spodziewać po tej sympatycznej, spokojnej planecie z jej podziemnymi mieszkańcami i tajemniczymi wrogami?” I nagle przypomniał sobie, jak jeszcze tak niedawno, obserwując z górnego włazu rakiety spokojną różowoczerwoną dolinę, marzył o romantyzmie, o nadzwyczajnych wydarzeniach, o spotkaniu z rozumnymi istotami innych światów. „Stałem się zupełnie inny… — wymówił półgłosem słowa Junga. — Kto wie, co będzie dalej.

Na razie… stałem się dorosły. Tak to chyba można określić”. W ciągu ostatnich dwóch — trzech dni przeżył więcej zmartwień, rozpaczy i zmęczenia niż przez całe dwadzieścia sześć lat swego życia. Nie był już w tej chwili wyrośniętym chłopcem marzącym o bohaterskich wyczynach, lecz mężczyzną, który podjął ciężką walkę. Był chory i śmiertelnie znużony, ale miał pewność, że wytrwa do ostatniego tchu, gdyż odpowiada za życie kolegów. Pomyślał także, że gdyby Jung był lekarzem, to może odpowiedzialność dodawałaby mu bodźca i wtedy, jeżeli nie uczucie, to przynajmniej rozum podpowiadałby, jak należy postępować. I byłoby mu lżej… „Fantazja! — zawyrokował nagle. — Wszystko zależy od rodzaju uszkodzenia mózgu. Kto wie, co spotka jeszcze ciebie samego. To na pewno jest jakaś lżejsza postać choroby. I w dodatku lepiej od innych reagujesz na energinę… Karel… Karel… ale co się z nim stało? Ropień pourazowy… a może jednak nie pourazowy?

Jednak nie! Przecież te wirusy nie mogą…”

— Herbercie, postaraj się przypomnieć sobie — powiedział łagodnie, ale z naciskiem. — Ty przecież byłeś z Karelem nie po raz pierwszy w Kosmosie. Nie słyszałeś, czy przechodził on jakiś uraz czaszki?

Jung podniósł wzrok.

— Przechodził — stwierdził beznamiętnie. — Karel mówił mi to.

— Kiedy? Kiedy to powiedział?

— Na krótko przed śmiercią — z taką samą obojętnością odparł Jung.

— Powiedział, że przed dwoma laty, w czasie ostatniego rejsu, zderzyli się z rojem meteorytów. Doznali silnego wstrząsu, a on uderzył głową o pulpit sterowniczy i stracił przytomność.

— Dlaczego on to powiedział? I dlaczego milczał przedtem?!