Michaił Uspienskij - Smocze mleko

— Wiem — przytaknął Maksym. — W podziemiu na Saraksz robiliśmy całkiem niezłe.

— Być może ta paczuszka — kontynuował Gorbowski — przeznaczona była do przerwania czasowego cyklu… Rudolfowi zabrakło odporności. Dobroci Rudolfowi zabrakło.

— Rudolfowi zabrakło informacji — powiedział Maksym. — A tak w ogóle, to ja jestem wszystkiemu winien.

Przecież mogłem zatrzymać Abałkina, przegapiłem…

— Właśnie wtedy zaczęli się pojawiać ludenowie. Jako jeszcze jedna próba wyjścia poza cykl.

— Leonidzie Andriejewiczu, kochany — Maksym zaczął mówić proszącym tonem — wszystko to jest bardzo ciekawe i godne najszerszej dyskusji. Ale ja nie jestem filozofem, jestem zwykłym operem. Nie sądzone mi analizować tajemnice Wszechświata, ja mam reagować na wyraźne niebezpieczeństwo. A czuję, że nasi ludzie na Gigandzie są w niebezpieczeństwie. Więcej, w niebezpieczeństwie jest cala ludzkość, skoro zaczęły się kłopoty z BPI…

— Dobrze — nieoczekiwanie zgodził się Gorbowski. — Pogadajmy o Gigandzie. Kiedy łączył się pan z BPI, nic pana nie zdziwiło?

— Wszystko wydało mi się dziwne — wzruszył ramionami Maksym. — Gigandy nie ma, niczego nie ma… A do tego jeszcze herb hercoga ałajskiego nie wiadomo dlaczego przyczepiono…

— Właśnie, właśnie — przerwał Gorbowski, wstając. — „Informacji brak”, to maszyna. A herb Jego Ałajskiej Wysokości z obraźliwą dewizą to, jak powiadał pewien sensowny wariat, „ludzkie, zbyt ludzkie”. Po cóż, według pana, porzuciwszy swój przybytek żalu i łoże boleści, bawię dzieci w mieście Anionów?

— Po cóż? — tępo powtórzył Kammerer.

— Dlatego — odparł Gorbowski, a jego szczupła ciemna twarz rozjaśniła się — że zamierzam odwiedzić „Dom Kornieja”, i proszę pana, żeby pan, o najoperatywniejszy mój, towarzyszył mnie, staremu, i żebym, jako staruch, nie dostał w łeb. Czy po łbie, co w gruncie rzeczy wychodzi na jedno.

„Dom Kornieja” w żaden sposób nie był podobny do „Domu Leonida”, zresztą nie był to dom, ale cały kompleks budynków i pomieszczeń, w których znajdowały się sale sportowe, arsenał, lazaret, centrum informacyjne, nie mówiąc już o słynnym Korniejowym muzeum, w którym nie byłem, ale o którym słyszałem.

Nie mogłem prowadzić flyera, za bardzo byłem rozkojarzony. Leonid Andriejewicz, pomrukując coś jak: „Ci dzisiejsi — juści!”, wypchnął mnie z fotela pilota i dał po dawnemu tak ostro, że zacząłem się obawiać o jego życie. O swoje też. Dołem płynęły, czasem stając na boku, złote pszeniczne pola.

Natomiast na podejściu do „Domu Kornieja” wielki pilot wyłączył i tak niemal bezgłośny silnik, i poszybował wcale nie na lądowisko, ale niemal pół kilometra od domu, prawie w krzaki.

— Potrafi pan pełzać. Maksymie? — zapytał. — Bardzo bym nie chciał niepokoić mieszkańców.

— Pełzać potrafię — zameldowałem. — Ale panu nie zalecam. A co się tyczy mieszkańców domu, to wszyscy, o ile wiem, pognali na pokład, na czele z gospodarzem.

I właśnie sobie przypomniałem, że Korniej Janowicz Jaszmaa jest jednym z „podrzutków”, kryptonim „Elbrus”, o ile się nie mylę. Nie, nie mylę się. Oto i jeszcze jeden przypadek…

— Nie sądzę, by nas oczekiwał — powiedział Gorbowski — ale asekuruje się na pewno. Niech pan sobie wyobrazi. Maksymie, że musi pan przedostać się do sztabu chontyjskiego, powiedzmy, wywiadu, nie zaalarmowawszy i nie uszkodziwszy wartowników, tym bardziej że żywych wartowników nie ma. Drzwi, powiedzmy, są zamknięte na hasło. Wszystkie drzwi. Oto plan domu — podał mi tabliczkę. — Pańskie ruchy?

Dom, powtarzam, był mi nieznany, ale wszystkie bloki — standardowe. Korniej Jaszmaa nie lubił przesady. Jakiś czas badałem schemat, potem oddałem go Gorbowskiemu.

— Na razie widzę jedną drogę — powiedziałem. — Załóżmy, że wszystkie drzwi są rzeczywiście zablokowane. Na podwórku od strony ślepej ściany jest pokrywa, to system cyrkulacji basenu. Niestety, nie jest to basen w sali gimnastycznej, ale w muzeum. Nie wie pan przypadkiem, czym zasiedlił Jaszmaa basen, Leonidzie Andriejewiczu?

— Przypadkiem wiem — odparł Leonid Andriejewicz. — Znajduje się tam ichtiomammal. Tego ichtiomammala obiecał mu nieboszczyk Paul Gniedych. Mam wielką nadzieję, że to biedne zwierzę przeżyje i mnie z panem. Proszę mu nie zrobić krzywdy, Maks, bardzo proszę.

— Żeby tylko on mnie nie skrzywdził — burknąłem. Ichtiomammal, jak świadczy nazwa, jest rybopodobnym ssakiem z planety Jajła, o wymiarach sporej orki, ma gęstą futrzaną okrywę i mnóstwo zębów. Najprzyjemniejsze w tej istocie jest to, że nigdy nie śpi, a przez cały czas krąży wzdłużścian swojego więzienia. A jeśli Korniej Janowicz zapomniał ją nakarmić przed odlotem…

— Rozkaz, szefie — powiedziałem. — Wielcem rad, szefie. Proszę nie skąpić datków dla licznych wdów i sierot po mnie… Przypuśćmy, że wyjdę z basenu cało. Z rękami, z nogami. Co dalej?

— Dalej? — Leonid Andriejewicz zamyślił się. — Dalej, gołąbeczku, zupełnie bezszelestnie, zupełnie jak w tym chontyjskim lokalu, przenika pan do gabinetu gospodarza. Tam przy pulpicie powinien siedzieć człowiek. Z nim proszę postępować jeszcze delikatniej niż z ichtiomammalem…

— Na rany Chrystusa, Leonidzie Andriejewiczu — powiedziałem. — Nie boję się płynąć i utonąć. Ale co ja mogę zrobić ichtiomammalowi? On ma gardziel szerszą niż pochłaniacz energii. Połknie mnie jak ziarnko słonecznika, bez wahania… A ten człowiek to kto?

— Masz ci los — zdziwił się Leonid Andriejewicz. — Stary staruch wie, a młody oper się nie domyśla.

Przecież u Kornieja Janowicza mieszkali dwaj aborygeni z Gigandy. Jeden się zbuntował, zażądał odesłania do domu, a drugi był mądrym chłopcem, uczonym wielce; ten ci został w tym domu, żeby nauki pobierać… Zapamiętaj tylko, że ten chłopczyk może okazać się nie takim prostym chłopczykiem, ale operem jak ty, tak więc nie rozluźniaj się.

— Czy to znaczy, że KOMKON l prowadzi własną grę?

— Tam się dowiesz, kto prowadzi własną grę. Ale uważaj, żeby wszyscy zostali żywi. Sam mówiłeś, że zagrożenie dla ludzkości… No, maszeruj, gołąbeczku, a ja tu sobie poleżę na trawce…

No i masz tego dobrego Leonida Andriejewicza, myślałem, zdejmując ubranie. Nie forsuj się, zwierza nie zamęcz, zadanie wykonaj… Z drugiej strony — nie za bardzo się zasiedziałem po gabinetach? Ale choćbyś był mistrzem, zręczniejszy od ichtiomammala nie będziesz… Co on mnie, na śmierć posyła? Nigdy w wodzie na nikogo nie polowałem, chociaż jakie tu, do czarta, polowanie… Massaraksz, czy on zwariował?

Do budynku dotarłem jakoś niezauważenie. Trawa była wysoka. Pokrywa, co prawda, zaopatrzona została w kod, ale kod był standardowy. Jakiś czas sterczałem nad tą czarną wodą, czekając, aż strumień zmieni kierunek i zanurkowałem. Poniosło mnie do przodu i musiałem jakoś przyhamować, żeby mnie nie wyrzuciło prosto na środek basenu. W końcu z przodu zamajaczyła jasna plama. Żadnego ichtiomammala w jej granicach nie widziałem, ale i widzieć nie mogłem, ponieważ włoski na tym zwierzu, o ile pamiętam, mają odpowiedni współczynnik załamania światła, co bardzo pomaga ichtiomammalowi w jego walce o przetrwanie.

Przy wylocie rury najeżyłem się, jak bajkowy bohater, którego Baba Jaga wpychała do pieca. Teraz należało doczekać się zmiany kierunku strumienia, bo właśnie w tym momencie miałem szansę wyskoczyć.

Massaraksz, przecież nie wiem, jaka jest odległość do krawędzi basenu! To ci Gorbowski, to ci dobroczyńca… Korniej też nie lepszy, nie wystarczyłby mu wypchany…