Michaił Uspienskij - Smocze mleko

A w loży hercoga siedzieli nieruchomo prawdziwi gospodarze kraju — członkowie egzekutywy Związku Walki Czegoś Z Czymś, i ich właśnie premier bał się najbardziej.

— „Synowie wolnego Ałąju! — powtarzał w duchu początek przemówienia. — W trudnej godzinie próby, kiedy zęby Gugu, krwawego smoka kontrrewolucji, gotowe są… „— Już czas! — Adiutant popchnął go dość bezceremonialnie. Na scenie, którą do niedawna zapełniały tylko wspaniałe dekoracje, pośpiesznie ustawiono mównicę, wciągnięto nową ałajską flagę: pomarańczowo— zielono-niebieską. Poruszając wargami, Gnor Gin podszedł do niej i zamarł. Wewnątrz, jak kochanek w szafie, siedział człowiek o bardzo znajomej twarzy i podrzucał na dłoni granat.

— Tak — powiedziała Asia Głumowa. Od chwili, gdy jej mąż stal się ludenem, niemal nie opuszczała wielopokojowej wieży; czekała. — Tak. Pojawił się raz.

„Do ciebie będę przylatywał, gościem twym będę aż do zorzy…” — przypomniały się Maksymowi stare wiersze. Cholerne demony, wolne syny eteru…

Zdrajcy, pomyślał i niemal nie powiedział tego głośno.

— Co u nich nowego?

— U nich nie da się odróżnić nowego od starego — powiedziała Asia. — Wymieszały im się czasy: Pozostało tylko jedno ludzkie uczucie: smutek. Słuchał muzyki i milczał. Bacha i Spencera.

— Asiu — powiedział Maksym. — Rozumiem, że to dla pani bardzo bolesne, ale proszę jednak mi pomóc.

Proszę pomóc nam wszystkim…

— Postaram się — odpowiedziała obojętnie.

— To dotyczy czasów jego progresorstwa. Kiedy Tojwo wrócił z Gigandy, nie opowiadał niczego takiego?… Może coś zdradził przypadkowo… O Wędrowcach?

— Mówił tylko o Wędrowcach — odpowiedziała i wzruszyła szczupłymi ramionami. — Potem… Wydaje mi się, że miał tam kobietę. Nie wiem tego, po prostu czuję. I, chyba, bardzo się martwił o tę kobietę. Ona się czegoś domyśliła i dlatego stamtąd odfrunął. Ale to tylko moje babskie przypuszczenia, wróżenie z cienia…

Najważniejsze, mówił, że uciekłem w odpowiednim czasie. Nie wiem, co to za ślicznotka… Boże, niechby miał po dziesięć bab na każdej planecie, niż tak…

— Proszę mi wybaczyć, Asiu — powiedział Kammerer. — Zawsze pakuję się do ludzi w nieodpowiednim czasie…

— Nie, zawsze jestem rada pana widzieć, Maksymie. I Gorbowskiego. Po rozmowie z nim zawsze jestem spokojniejsza…

— Dziękuję, Asiu — powiedział Kammerer. — Gdyby co, zawsze jestem do pani usług.

Niczego nowego Maksym się nie dowiedział. Kobieta na Gigandzie. Co może wiedzieć prosta karhońska kobieta o Wędrowcach? A może nie była to prosta kobieta?

Gorbowski, — przypomniał sobie. — Nie masz wistu, wal spod kciuka…

Ku zdziwieniu Maksyma, starego nie było w stałym miejscu, w „Domu Leonida”. Odnalazł się, przy pomocy jego robota-sekretarza, aż w mieście Antonow, gdzie, w zasadzie, nie miał nic do roboty, a i lekarze z dużym niezadowoleniem komentowali informacje o tym, że człowiek w tak zaawansowanym wieku nadal korzysta z kabin Zero — T.

Leonid Andriejewicz siedział na ławce w parku, oklejony dzieciakami w wieku do lat pięciu, i snuł im jakąś niesamowicie ciekawą opowieść, na pewno ciekawszą od problemów Maksyma.

— Namyśliłeś się w końcu — burknął Gorbowski. — To koniec, diablęta, jesteście wolne, ciąg dalszy kiedyś nastąpi…

Diablęta smętnym stadem pognały wzdłuż alei.

— Leonidzie Andriejewiczu — powiedział Maksym — sytuacja jest trudna. Nie ma zmiłuj się…

— Wiem — odrzekł Gorbowski. — Z dużą przyjemnością wysłucham pańskiej. Maksymie, koncepcji. Po prostu, z ogromną rozkoszą wysłucham, albowiem znam ją z góry, i już ciskam pod nogi, jak hercog Adolf boskie idole…

Nie wolno było obrażać się na Gorbowskiego, z całego szeregu powodów. Po pierwsze, bez sensu; po drugie… też bez sensu.

— Leonidzie Andriejewiczu — powiedział Maksym, wzdrygnąwszy się — czy pan ma prywatny wywiad?

— W moim wieku, Wielki Maku, żaden wywiad już nie jest potrzebny. Tak samo jak czytanie myśli na odległość. Słucham koncepcji.

Żadnej szczególnej koncepcji Kammerer nie miał, ale nie wypadało milczeć.

— Sądzę, że — zaczął — siły, umownie nazywane Wędrowcami, proponują, byśmy zwinęli całą działalność progresorską. Zaryzykuję przypuszczenie, że w zamian zaniechają wszelkiej działalności u nas. W przeciwnym wypadku grozi nam zniszczenie całej informacyjnej sieci Ziemi i, być może, Peryferii. Nawet nie „może”, a „na pewno”.

Gorbowski z zadowoleniem kiwał głową. Maksym wytrwale kontynuował: — KOMKON 2 proponuje radykalnie ograniczyć dostęp do BPI osobom prywatnym, wziąć pod kontrolę całą informację dotyczącą progresorstwa i powoli przygotowywać całkowitą ewakuację z Gigandy.

— Dlaczego tylko z Gigandy? — uniósł brwi Gorbowski. — Szczególnie że, pamiętam, kochany Korniej Janowicz informował o dużych sukcesach…

— Nie mamy już łączności z Gigandą i nie wiemy, co się tam dzieje. Być może Wędrowcy objawili się tam otwarcie, przekształcając planetę w Czarną Dziurę. Wszystko jest możliwe.

— Wie pan co, Maksymie — powiedział Gorbowski — jest pan znakomitym zwiadowcą, konspiratorem i takie tam. Ale czasem nie potrafi pan zestawić dwóch jaskrawych faktów, żeby wyciągnąć jakiś mniej lub bardziej sensowny wniosek.

— To znaczy? — nadal nie obrażał się Kammerer.

— Już miesiąc temu przemknął przez serwis skromny komunikat, że w laboratorium polimerów Janet Królikowskiej pod Capetown udało się stworzyć substancję, która swoimi właściwościami nie różni się od naszego ukochanego jantarynu.

— A…ale… — zaczął Maksym.

— Ale, w łeb się walę — czule i cierpliwie odparował Gorbowski. — A kto, pańskim zdaniem, wynalazł jantaryn?

— Wędrowcy, oczywiście.

— Mądrala. Skoro Wędrowcy wynaleźli jantaryn, to… No, Maksymie, wytęż łeb! Chwilę temu opowiadałem tę historię dzieciakom, a one o wiele szybciej zrozumiały.

— Chce pan powiedzieć…

— Właśnie! Tylko nie ja to powinienem mówić, ale ktoś z KOMKON-u 2, po czym powinno się temat Wędrowców zamknąć raz na zawsze. Tak, drogi mój, i ludenowie to my, i Wędrowcy też my. I, obawiam się mocno, ci chłopcy na Arce to też my, tylko niedopuszczalnie mądrzejsi. Cała historia z Wędrowcami jest już opisana w literaturze, tyle że dla dzieci. Jedyna różnica, to ta, że tam to się nazywa „poszukiwanie słoniopotama”. Biedne niedźwiadki, biedne prosiaczki, dreptaliśmy po własnych śladach. To, że jeszcześmy tych śladów nie zostawili, o niczym nie świadczy…

— Leonidzie Andriejewiczu — powiedział Kammerer. — Przecież dzisiejszy stan nauki nie pozwala poważnie mówić o cykliczności czasu…

— Nie pozwala, zgadzam się, ale jesteśmy zmuszeni do tego, póki nie wysunie pan zręczniejszej hipotezy.

Przy okazji, w ciągu tysiącleci ludzie wierzyli, że czas jest cykliczny. I nic, nie składali rąk, piramidy do dziś stoją…

To był cały on, Leonid Andriejewicz Gorbowski, słynny pilot, Tropiciel i mędrzec. Według tradycji przyjęto za wzorzec niezrozumienia uważać słynnego cyborga Kamila, ale i Kamila Gorbowski potrafił zapędzić w kozi róg…

— Wtedy i cała historia z „podrzutkami” wygląda inaczej — kontynuował Gorbowski. — Mądrzy potomkowie wysłali do głupich przodków paczuszkę. Oczywiście, z zamiarem powstrzymania przodków przed popełnieniem jakiegoś kolejnego głupstwa. Sprawa się nie udała, właśnie z powodu naszej głupoty i tchórzostwa. Bóg jest sprytny, ale nie ma złych zamiarów. I nawet za wiele tysięcy lat żadnemu super człowiekowi nie przyjdzie do głowy wysłać do swojego praszczura piekielną maszynkę. Mam nadzieję, że wie pan, co to jest piekielna maszynka?