Frank Herbert - Dzieci Diuny

— Twój pistolet jest tam. — Leto wskazał podbródkiem.

— Ufasz mi teraz?

— Jakże inaczej mógłbym żyć z wygnańcami?

Znowu spostrzegł chytre spojrzenie w oczach Fremena, lecz tym razem było w nim coś oceniającego, rozważającego korzyści. Mężczyzna schylił się, podniósł pistolet maula i wrócił do stopni przy skrzydle.

— Chodź — powiedział. — Zbyt długo grzebaliśmy się w legowisku czerwia.

Muriz nadlatywał nad Szuloch, kierując ornitopterem z wyćwiczoną nonszalancją. Leto, usadowiony obok niego, czuł za plecami groźną obecność Behaletha. Swoje działanie opierał teraz na zaufaniu i słabej nitce wizji. Jeżeli one zawiodą, Allahu akbahr. Czasami trzeba podporządkować się wyższemu ładowi.

Skarpa Szulochu wywierała silne wrażenie. Jej anominowa obecność świadczyła o rozdaniu wielu łapówek, wielu mordach i o wielu przyjaciołach na wysokich stanowiskach. Leto dostrzegł centrum Szulochu mieszczące się w niecce otoczonej zboczami, z rozbiegającymi się ślepymi wąwozami, prowadzącymi donikąd. Gęste zarośla cieniołuski i krzewów solnych okalały niższe partie skał, natomiast zewnętrzny pierścień palm wachlarzowych wskazywał na obfite źródła wody w okolicy. Dookoła pni palm zbudowano nędzne budyneczki o dachach z krzewów i włókna przyprawowego. Domki wyglądały jak zielone guziki, rozrzucone na piasku. Tu żyli zapewne wygnańcy spośród wygnańców, ci, których nie mogło spotkać nic gorszego niż śmierć.

Muriz wylądował w panwi u stóp jednego z kanionów. Na piachu, dokładnie przed ornitopterem, stała pojedyncza chata, sklecona z sałaty pustynnej, winorośli i liści bejato, pokrytych sfilcowanym przez upał włóknem przyprawowym. Oto replika pierwszych, niezdarnych filtrnamiotów, mówiąca o degradacji niektórych spośród tych, którzy żyli w Szulochu. Leto domyślał się, że budowla traciła wilgoć i musiała być nawiedzana nocą przez natrętne, gryzące owady z pobliskich zarośli. Więc w takich warunkach mieszkał jego ojciec. Biedna Sabiha. Tu czekała ją jej kara.

Na polecenie Muriza Leto wysiadł z ornitoptera i podszedł ku chacie. Wśród palm widział wielu ludzi pracujących w wąwozie. Obdarci, chudzi, nieśmiało rzucali ukradkowe spojrzenia na niego i na ornitopter. Leto dojrzał za pracującymi skalny brzeg kanatu i uzyskał odpowiedź na pytanie, skąd się bierze wyczuwalna wilgoć w powietrzu: był to otwarty zbiornik wodny. Mijając chatę zobaczył, że jest tak nędzna, jak tego oczekiwał. W kanacie kłębiła się ławica ryb drapieżnych. Pracujący, unikając jego spojrzenia, dalej oczyszczali z piachu drogę do wąwozu. Do Leto zbliżył się Muriz i powiedział:

— Stoisz na granicy między rybą a czerwiem. W każdym wąwozie jest jeden z nich. Otwarto kanat i teraz usuwamy ryby, by przyciągnąć piaskopływaki.

— Zagrody — rzekł Leto. — Oczywiście. Sprzedajecie piaskopływaki i czerwie poza planetę.

— Ulegliśmy sugestii Muad’Diba!

— Wiem, ale żaden z czerwi ani piaskopływaków nie przeżyje długo poza Diuną.

— Jeszcze nie teraz — odparł Muriz. — Ale pewnego dnia…

— Nigdy, nawet za dziesięć tysięcy lat — powiedział Leto i odwrócił się, by obserwować zmieszanie na twarzy Muriza. Pytania przepływały po niej jak woda w kanacie. Czy syn Muad’Diba naprawdę potrafił przewidzieć przyszłość? Niektórzy wciąż wierzyli, że Muad’Dib to czynił, ale… Jak można być pewnym czegoś takiego?

Po chwili Muriz odwrócił się i poprowadził chłopca w stronę chaty. Otworzył nędzne grodzie drzwiowe i gestem zaprosił Leto do środka. Pod przeciwległą ścianą paliła się lampa na olej przyprawowy, a pod nią plecami do drzwi przykucnęła drobna postać. Płonący olej wydzielał gęsty zapach cynamonu.

— Przysłali nową niewolnicę, by troszczyła się o sicz Muad’Diba — zaszydził Muriz. — Jeżeli będzie dobrze służyła, może przez jakiś czas zatrzymać swą wodę. — Zwrócił się twarzą w kierunku Leto. — Niektórzy myślą, że nie należy brać takiej wody. Ci Fremeni w koronkach zawalają miasta stertami śmieci! Sterty śmieci! Czy kiedykolwiek wcześniej widziano sterty śmieci na Diunie? Gdy już dostajemy kogoś takiego jak ta… — wskazał na postać przy lampie -… są oni zazwyczaj na pół zdziczali ze strachu, straceni dla własnego gatunku: nigdy nie akceptowani przez prawdziwych Fremenów. Rozumiesz mnie, Leto-Batighu?

— Rozumiem cię.

Klęcząca postać nie poruszyła się.

— Mówisz o prowadzeniu nas — kontynuował Muriz. — Fremenów prowadzą ludzie, którzy przelewali krew. Do czego byś nas poprowadził?

— Do Kralizeku — odparł Leto, z uwagą wciąż skupioną na klęczącej postaci.

Muriz popatrzył na niego krytycznym wzrokiem.

Kralizek? Ależ to więcej niż wojna czy rewolucja. Znaczyło: Atak Huraganu. Słowo zaczerpnięte z najdawniejszych fremeńskich legend: bitwa na krańcu wszechświata. Kralizek?

Fremen przełknął gwałtownie ślinę. Jak trudno jest wyczuć tego pędraka! Odwrócił się do klęczącej postaci.

— Kobieto! Liban wahid! — rozkazał. Przynieś nam napoju przyprawowegol Zawahała się.

— Zrób, co on mówi, Sabiho — powiedział Leto. Podskoczyła na nogi. Przez chwilę była niezdolna do oderwania wzroku od twarzy Leto.

— Znasz ją? — zapytał Muriz.

— Jest bratanicą Namriego. Obraziła Dżekaratę, więc przysłali ją do was.

— Namriego? Ale…

— Liban wahid — rzekł Leto.

Dziewczyna przemknęła obok nich i wyskoczyła na zewnątrz przez uszczelnienie drzwiowe. Jeszcze długo słyszeli odgłos jej stóp.

— Nie ucieknie daleko — stwierdził Muriz. Dotknął palcem nosa. — Krewna Namriego, co? Ciekawe. Co zrobiła, że aż tak im się naraziła?

— Pozwoliła mi uciec. — Odwrócił się i wyszedł poszukać dziewczyny. Znalazł ją stojącą na brzegu kanatu, podszedł więc bliżej i spojrzał w dół, na wodę. Z pobliskich palm wachlarzowych dobiegł śpiew ptaków i łopot ich skrzydeł. Leto wpatrywał się w wodę, w refleksy światła na jej powierzchni. Kącikiem oczu dostrzegł błękitne papugi wśród liści palm. Jedna z nich przeleciała nad kanatem i zobaczył ją odbitą w wodzie na tle srebrnego kłębowiska ryb podążających w identycznym kierunku, jak gdyby ptaki i drapieżne ryby znalazły się na tym samym nieboskłonie.

Sabiha kaszlnęła.

— Nienawidzisz mnie — powiedział Leto.

— Okryłeś mnie wstydem. Zhańbiłeś w oczach moich ludzi. Zwołali Isnad i wysłali mnie tu, bym straciła swą wodę. Wszystko z twojej winy.

Usłyszeli śmiech Muriza za plecami.

— Teraz widzisz, Leto-Batighu, że Rzeka Ducha ma wiele dopływów.

— Ale w twych żyłach płynie krew Atrydów — rzekł Leto, odwracając się. — Sabiha jest przeznaczeniem mojej wizji, a ja za nią podążyłem. Uciekłem przez pustynię, by odnaleźć mą przyszłość tu, w Szulochu.

— Ty i… — Wskazał na Sabihę i odrzucił głowę, śmiejąc się.

— Nie będzie tak, jak sobie wyobrażasz — powiedział Leto. — Pamiętaj o tym, Muriz. Znalazłem ślady mojego czerwia. — Do oczu napłynęły mu łzy.