Connie Willis - Przejście

— Dobry Boże — wymamrotał Richard.

— Foxx rezygnuje z pracy medycznej i otwiera Instytut Wiecznego Życia — zakończył Davis. — Moje pytanie brzmi: Czy coś takiego dotyka wszystkich, którzy prowadzą badania nad śmiercią kliniczną? Rozumiesz, najpierw Seagal twierdzi, że zlokalizował duszę w płacie skroniowym i ma zdjęcia uwieczniające fakt opuszczania przez nią ciała, a teraz ta sprawa z Foxxem.

— Seagal nigdy nie miał równo pod sufitem — oświadczył Richard.

— W przeciwieństwie do Foxxa. Może istnieje jakiś wirus, atakujący wszystkich, którzy zajmują się badaniami nad śmiercią kliniczną? Zainfekowani dostają świra. Skąd mogę mieć pewność, że któregoś dnia nie ogłosisz niespodziewanie, że na monitorze skanera zobaczyłeś wizerunek Matki Boskiej?

— Zaufaj mi, to niemożliwe.

— Dobra, ale jeśli tak się stanie, najpierw zadzwoń do mnie, a potem do brukowców. Zawsze chciałem być tym przyjacielem, z którym przeprowadzają wywiady i publikują jego słowa: „Nie, w jego zachowaniu nigdy nie zauważyłem niczego niezwykłego. Zawsze był cichy, uprzejmy, nieco samotny”. A właśnie, jakieś panienki na horyzoncie?

— Nie — odparł Richard, myśląc o Joannie. Rzucił okiem na zegar. Minęła dziesiąta. Bez względu na to, co Joanna chciała powiedzieć w swojej wiadomości na „Ja”, nie była to zgoda. Prawdopodobnie przeczytała artykuł ze „Stara” i uznała, że uczestnictwo w badaniach doświadczeń granicznych jest obciążone zbyt wielkim ryzykiem. Szkoda. Naprawdę nastawił się na współpracę. Przyszło mu do głowy, że powinien był zaproponować jej coś konkretniejszego niż baton regeneracyjny.

— Żadnych fajnych pielęgniareczek? — dopytywał się Davis. — To dlatego, że masz niewłaściwą specjalizację. Do mnie się pchają drzwiami i oknami. — Znając Davisa, można było założyć, że nie kłamie. — Oczywiście, istnieje jeszcze jedno wytłumaczenie.

— Tego, że kobiety pchają się drzwiami i oknami?

— Nie. Tego, że wszyscy kojarzeni z badaniami nad śmiercią kliniczną nagle odnajdują prawdziwą wiarę. Może to wszystko prawda, o tym tunelu, niebie i duszy, a tamten świat faktycznie istnieje. — Znowu zaczął mruczeć te same dziwaczne, niemelodyjne dźwięki, które nagrał na sekretarce.

— Co to za nieziemskie odgłosy z siebie wydajesz? Muzykę ze Strefy mroku ?

— To motyw przewodni Z Archiwum X — obruszył się Davis. — Rozumiesz, istnieje taka możliwość. Osoby po doświadczeniach granicznych mówią prawdę, i kiedy umieramy, otaczają nas ludzie z najlepszych chwil naszego życia. Wobec tego, zostaję tutaj.

— Ja też — roześmiał się Richard.

— Poza tym miło by było, gdybyś zadzwonił i mnie ostrzegł, abym od razu przystąpił do badań nad nieśmiertelnością.

— Możesz na mnie liczyć — obiecał Richard. Rozległo się pukanie do drzwi. Richard z nadzieją podniósł głowę. — Muszę kończyć. — Odłożył słuchawkę i popędził przez laboratorium, aby otworzyć drzwi.

— Doktor Wright — ucieszył się pan Mandrake i wkroczył do pomieszczenia. — Miałem nadzieję, że pana zastanę. Wczoraj nie mieliśmy okazji porozmawiać.

Richard z trudem powstrzymał się od ucieczki.

— Obawiam się, że to nie najlepszy moment…

Pan Mandrake podszedł do skanera RIPT.

— Liczy pan na to, że z pomocą tego urządzenia uda się panu zarejestrować doświadczenia graniczne? — Zajrzał pod łukowatą kopułkę. — Nic panu z tego nie wyjdzie. Widzi pan, śmierci klinicznej nie da się sfotografować.

Tak samo jak duchów?, pomyślał Richard. Albo UFO?

— Spora grupa badaczy usiłowała już znaleźć fizyczne przyczyny wyjaśniające doświadczenia graniczne. Nagromadzenie dwutlenku węgla, endorfiny, przypadkowa aktywność synaps… — Z politowaniem poklepał urządzenie i podszedł do EEG. — Nauka nie potrafi wytłumaczyć wielu zjawisk związanych ze śmiercią kliniczną.

Niech pan poda choćby jedno, pomyślał Richard.

— Jak pan wyjaśniłby fakt, że każda osoba, która ma wspomnienia z Tamtej Strony, twierdzi, że to nie sen, tylko rzeczywistość?

Subiektywne odczucia niczego nie dowodzą, skomentował w myślach Richard.

— Jak to możliwe, że wytwarzające się podczas śmierci klinicznej endorfiny i dwutlenek węgla dostarczają pacjentom jakichkolwiek informacji? Naukowcy zgodnie przyznają, że tej wiedzy nie można uzyskać standardowymi metodami.

Jacy naukowcy?, pomyślał Richard. Doktor Foxx? Doktor Seagal?

— Moi badani niejednokrotnie twierdzili, że po Tamtej Stronie widzieli krewnych, o których śmierci nie wiedzieli. Pacjenci podkreślali swoje zdumienie z powodu spotkania. Po powrocie telefonowali do bliskich i dowiadywali się, że spotkany krewny niedawno zmarł. W żadnym z tych wypadków nie istniała możliwość, aby pacjent wcześniej wiedział o śmierci krewnego.

— Czy ma pan listę ich nazwisk?

— Ujawnianie nazwisk moich rozmówców wskazywałoby na daleko idący brak profesjonalizmu. — Pan Mandrake spojrzał na Richarda z dezaprobatą. — Istnieją jednak liczne udokumentowane wypadki wystąpienia tego zjawiska.

— Doprawdy? W których periodykach?

— Sfery związane z nauką są, niestety, wyjątkowo ograniczone, jeśli chodzi o publikowanie wyników badań związanych ze śmiercią kliniczną — odparł sztywno pan Mandrake. — Z wyjątkiem kilku odważnych pionierów, takich jak doktor Seagal oraz doktor Lander, naukowcy nie dostrzegają szerszych perspektyw tego problemu.

Na wzmiankę o Joannie Richard ponownie zerknął na zegarek. W pół do jedenastej.

— ,,Więcej jest rzeczy w niebie i na ziemi, Horacjo,/ Niż się ich śniło waszej filozofii”* [Ibid.] — zacytował pan Mandrake. — Niejednokrotnie się zdarzało, że osoby po śmierci klinicznej wykazywały paranormalne zdolności. Jeden z moich pacjentów…

— To naprawdę niedobry moment — przerwał Richard. — Muszę zadzwonić, więc jeśli zechce mi pan wybaczyć… — Podniósł słuchawkę.

— Oczywiście — odparł pan Mandrake. — Powinienem się spotkać z panią Davenport. Chętnie podyskutuję z panem na temat pańskich odkryć.

Wyszedł. Richard już miał odłożyć słuchawkę, lecz nagle ponownie przycisnął ją do ucha i wystukał numer Amelii Tanaki, w drzwiach bowiem ponownie stanął pan Mandrake.

— Chciałem tylko wręczyć panu egzemplarz Światła na końcu tunelu — stwierdził, sięgając po długopis Richarda. — Nie, nie, proszę dzwonić. — Machnął ręką. — Wright się pisze przez W, prawda?

— Tak jest — potwierdził Richard, wstukując pozostałe cyfry. Telefon zaczął dzwonić. Mandrake nabazgrał coś na tytułowej stronie.

— Pani Tanaka? — Richard zwrócił się do telefonu. — Mówi doktor Wright.

Pan Mandrake zamknął książkę i wręczył ją Richardowi.

— Myślę, że się panu przyda — oznajmił i skierował się ku drzwiom.

— Dzwonię w odpowiedzi na pani telefon — zwrócił się Richard do sygnału w słuchawce. — Tak. Godzina jedenasta. — I mam nadzieję, że zdasz swój egzamin z anatomii, pomyślał. — Oczywiście. Nie, nie widzę przeszkód.

Pan Mandrake wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Richard odłożył słuchawkę i spojrzał na zegarek. Za kwadrans jedenasta. Joanna zrezygnowała ze spotkania.

Otworzył książkę, aby sprawdzić, co w niej napisał Mandrake. „Do pomocy w pańskiej podróży do śmierci i dalej”. Czy to miała być groźba?

Ktoś zapukał do drzwi. Na pewno Mandrake, aby mu podać kolejną przyczynę, dla której nagromadzenie dwutlenku węgla nie może wywołać doświadczeń granicznych. Ponownie porwał słuchawkę i krzyknął: