Thomas Disch - Na skrzydłach pieśni

Na początku lipca jej popioły zostały potajemnie rozsypane z nisko lecącego samolotu na polach posiadłości jej ojca.

Indyk okazał się na wpół surowy, ale kiedy Michael, u szczytu stołu, stwierdził, że upieczony jest doskonale, wszyscy zgodzili się z tą oceną, otwarcie przecząc prawdzie. Nie była to wina biednej Cecelii. W południe musiała pojechać samochodem do Amesville, żeby zabrać Milly i Abe`a, i Milly, która groziła wcześniej, że zbojkotuje ten rodzinny zjazd wraz ze swoją drugą córką, dopiero po godzinie dała się przekonać, żeby wsiąść do samochodu. Kiedy Cecelia wreszcie wróciła do Unity i wsadziła indyka do piekarnika, obiad skazany był na niepowodzenie, przynajmniej jako wydarzenie kulinarne. Jeśli ktoś ponosił tu winę, to Daniel, ponieważ właśnie z powodu jego występu o ósmej nie mogli czekać, aż indyk będzie gotowy. Zjazdów rodzinnych nie powinno się przeprowadzać według harmonogramu.

Daniela zachwycił dom, w którym mieszkali Hendricksowie. Miał ochotę przenieść go, a także wypchanego szczupaka, płótno z namalowanym na kolanie leśnym widoczkiem, i tak dalej, na scenę teatru i użyć ich jako dekoracji do Wertera. Zobaczcie, mówiłoby to wnętrze, oto w jaki sposób musicie żyć! Z podkładkami pod drinki i afrykańskimi fiołkami więdnącymi na parapecie, i afektowanymi chińskimi posążkami, i dziećmi rosnącymi i próbującymi rozwalić to wszystko.

Daniel był wniebowzięty i już na wpół rozkochany w swoim siostrzeńcu i imienniku, i już zaczął, na sposób dobrego wujka, psuć chłopca, budując wieże z alfabetycznych klocków, by ten je wywracał, a potem zachęcając wszystkich, by oklaskiwali ten pokaz dowcipu i zręczności. Danny zrozumiał od razu istotę braw, pojął, że stanowią one najwyższy stopień zainteresowania ze strony dorosłych, jaki można wzbudzić. Chciał tego więcej. Daniel budował wyższe wieże, układając dłuższe słowa — MALEC, KWIATY, MANIFEST — i Danny burzył je piorunami swoich boskich rąk, a dorośli dalej dobrze się bawili i klaskali. Aż w końcu jednak stali się oporni i zaczęli znów rozmawiać między sobą, w którym to momencie Danny przewrócił drinka ojcu i trzeba go było zabrać na górę do łóżka.

Spośród sześciorga pozostałych dorosłych na tym rodzinnym zjeździe trójka była dla Daniela całkowicie obcymi osobami, chociaż Michael, mąż Cecelii, twierdził, że przypomina go sobie z czasów, kiedy byli sąsiadami na Alei Chickasaw. Daniel, próbując wydobyć podobne wspomnienie, mógł tylko przedstawić opowieść o kawałku szarlotki, który dostał jako halloweenowy wykup od rodziców Michaela, Hendricksów, i o swoich trudnościach, gdy jadł go przez otwór na usta w masce. Tak naprawdę to inny sąsiad dał mu ten kawałek ciasta, a pamiętał to tak wyraźnie z tego powodu, że był on o wiele lepszy od szarlotki jego matki. Nie wdał się jednak w szczegóły.

Po drugiej stronie stołu siedzieli o wiele młodszy od Michaela jego brat Jerry i dziewczyna Jerrye`go (od tygodnia już nie narzeczona), Rose. Rose była (jeśli wyłączyć Daniela) pierwszym prawdziwym fałszywcem w Amesville. Jej barwa nie puszczała w wannie. Była także zwolenniczką doktora Silentiusa z NBC i nosiła wielki znaczek, na którym było napisane BÓG JEST W ŚRODKU. Rose i Daniel wspólnymi siłami podtrzymywali niemrawą rozmowę towarzyską na przekór kilku potężnym okresom całkowitej ciszy. Nie dlatego, żeby jego rodzina okazała się nadmiernie wrogo usposobiona (poza Milly); występowała tu bardziej naturalna powściągliwość, jaką czuje każdy, kto jest zmuszony do przymilania się do obcej osoby, a przecież w takiej właśnie byli sytuacji.

Z nich wszystkich Abe wydawał się najmniej rozstrojony nerwowo. Był jak zwykle łagodnie małomówny. Daniel uważał, że „Time” krzywdząco nazwał go zdziwaczałym. Tylko raz wydawało się, że jego umysł wyraźnie wypada z torów, kiedy po swojej drugiej whisky z sokiem cytrynowym zapytał Daniela, tonem ostrożnego zasięgnięcia informacji, jak było w więzieniu. Daniel udzielił tej samej wymijającej odpowiedzi co za pierwszym razem, gdy ojciec zadał to pytanie dziewiętnaście lat temu. Więzienie było hańbą i wolałby o nim nie rozmawiać. Na co ojciec odpowiedział, ponownie, że jest to prawdopodobnie najmądrzejsza postawa, jaką Daniel może przyjąć. Czas stwierdził Abe, goi wszystkie rany.

Daniel, choć odmówił, i tak został zmuszony do przyjęcia rytualnej drugiej porcji nadzienia. W chwili, gdy podano mu z powrotem jego talerz, zadzwonił telefon. Cecelia zniknęła w kuchni i po powrocie wyglądała na zawiedzioną.

— To był pan Tauber — poinformowała Daniela — Sprawdzał, czy tu jesteś. Powiedział, że twój kierowca będzie za jakieś pół godziny.

— Jego kierowca! — powtórzyła Milly zjadliwie — Patrzcie no.

Mówiła — najwyraźniej miała to w zwyczaju — z pełnymi ustami. Daniel nie przypominał sobie, by robiła to, kiedy ją znał. Odnosił wrażenie, że pod prawie każdym względem stała się bardziej pospolita. Może wynikało to z prowadzenia restauracji.

— Myślałam — powiedziała Cecelia, robiąc niezadowoloną minę (bo przestrzegła wcześniej matkę przed sarkazmem) — że to może Aurelia. Mogłaby przynajmniej zadzwonić i powiedzieć „cześć” Danielowi.

— Cóż, jestem pewna, że zrobiłaby to — odparła Milly, mieląc pieprz na swoje ziemniaki — gdyby nie musiała myśleć o pracy.

— Aurelia pracuje dla twojego starego kumpla Whitinga — postanowił mu wyjaśnić Abe.

— On to wie — stwierdziła Milly, wpatrując się z gniewem w męża.

— Ale to mniej więcej wszystko, co wiem — uściślił Daniel pojednawczo. — Jak do tego doszło?

— To bardzo proste — odpowiedziała Cecelia. — Podlizywała mu się.

— Cecelio! Przestań!

— Och, nie fizycznie, Mamo. Ale w każdy inny sposób, jaki potrafiła wymyślić. Zaczęło się to tak naprawdę w dniu waszego ślubu, Danielu. Moja siostra nie jest kimś, kto marnuje czas. Zabrała się za Boadiceę, wywnętrzając się na temat koni. Boadicea musiała jej obiecać, że może przyjść i pojeździć na jednym z koni jej ojca.

— To było zupełnie naturalne, że Aurelia mówiła o koniach. Pasjonowały ją. Nawet Daniel powinien to pamiętać. — Milly była zdecydowana bronić swojej nieobecnej córki, choćby tylko dlatego, że Aurelia miała odwagę uprzeć się przy swoim i nie przybyć na rodzinne spotkanie.

— Pasjonowało ją wszystko, co kosztowało duże pieniądze. W każdym razie — ciągnęła Cecelia z ulgą po znalezieniu w końcu tematu do rozmowy — kiedy wszyscy zebraliśmy się następny raz, na nabożeństwie żałobnym za ciebie i Boę, najważniejszą sprawą dla Aurelii było przypomnienie pannie Whiting, tej, która mieszka teraz w Brazylii…

— Alethea mieszka w Brazylii? — zapytał Daniel.

Cecelia skinęła niecierpliwie głową.

— Od razu otwarcie powiedziała jej o obietnicy Boadicei. Cóż mogli zrobić? Zaprosili ją tam, błysnęła dowcipem i została zaproszona ponownie. Była w Worry przynajmniej raz na tydzień przez resztę tamtego lata.

— Ty też mogłaś tam jeździć, gdybyś chciała — argumentowała Milly.

Cecelia nie raczyła odpowiedzieć.

— I z czasem została jego sekretarką? — zapytał Daniel.

— Jedną z jego sekretarek.

— Cecelia jest zazdrosna — wyjaśniła Milly. — Aurelia zarabia w przybliżeniu dwa razy więcej od niej. Mimo ilu lat w szkole dla dentystów?

— Całego życia.

— Aurelia jest strasznie ładna — wytłumaczyła Rose.

— Na pewno — zgodził się Abe z ojcowską grzecznością. — Ale Cecelia też. W każdym calu tak samo ładna. Są w końcu bliźniaczkami.