Charles Stross - Accelerando

— …wysłuchają tego, co masz do powiedzenia, i nie zwiedzie ich ani twoje ubranie, ani styl mówienia. Nimi się, ma chérie, nie przejmuj. Ci naiwni zresymulowani to inna historia, na nich może da się powpływać. To jest twoja pierwsza wycieczka w krainę demokracji od ilu lat? Twoja prywatność to iluzja. Pytanie brzmi: jaki wizerunek sobie wypracujesz? Kiedy już zdobędziesz czyjąś uwagę, ów ktoś wysłucha cię tylko raz. Trzeba też zdobyć głosy niezdecydowanych wyborców, tych cierpiących na szok przyszłości, wystraszonych. Twoja platforma jest radykalna. Może przynajmniej wizerunek powinnaś mieć uspokajająco konserwatywny?

Amber wykrzywia twarz, wyrażając delikatne zbrzydzenie całym tym populizmem.

— Tak, chyba tak, muszę, jeśli to konieczne. Ale po namyśle, to… — pstryka palcami, manekin obraca się jeszcze raz wokół osi, po czym z powrotem przybiera neutralną postać, ukazując obwódki brodawek jak idealne, wypukłe dyski tuż nad krawędzią dekoltu -…to chyba przegięcie.

Nie musi nawet integrować zdań kilku innych ułamkowych osobowości, tak krytyków mody, jak i psefologów, by wiedzieć, że kanon wiktoriańsko-kreteńskiej mody fusion — czysta fantazja fetyszysty mającego pierdolca na punkcie dupy i cycków — nie przystoi poważnemu politykowi, chcącemu się sprzedać poosobliwościowym wyborcom rodem z XIX wieku.

— Nie idę do tych wyborów jako matka narodu. Startuję, bo myślę, że mamy jeszcze z miliard sekund, żeby wydostać się z pułapki tej studni grawitacyjnej, zanim Wyrodne Potomstwo zrobi nam jesień średniowiecza z cykli naszych procesorów, a jeśli nie przekonam ich, by poszli za mną, są zgubieni. Poszukajmy czegoś bardziej praktycznego, co da się uzupełnić odpowiednimi desygnatami.

— Coś jak twoja szata koronacyjna?

Amber się krzywi.

— Touché. — Imperium Pierścienia upadło, razem z ostatnimi niedobitkami jego prekursorskiej orbitalnej legislatury, Amber zaś ma szczęście, że w ogóle żyje jako prywatna obywatelka na skraju halo. — Ale przecież to była tylko dekoracja. Wtedy jeszcze nie do końca rozumiałam, co robię.

— Witamy w świecie doświadczenia i dojrzałości. — Annette uśmiecha się chłodno do jakiegoś wątłego wspomnienia. — Nie czujesz się starsza, po prostu tym razem wiesz, co robisz. Czasem zastanawiam się, jak wykorzystałby to Manny, gdyby był tutaj z nami.

— Ten ptasi móżdżek — mówi lekceważąco Amber, urażona samym pomysłem, że ojciec mógłby tu coś wnieść. Idzie za Annette i mijając stadko żebrzących ulicznych ewangelistów zachwalających jakąś nową religię, wchodzi w drzwi prawdziwego domu towarowego, takiego z ludzkimi ekspedientami i pracowniami dopasowującymi ubrania do figury. — Zaraz. Skoro rozsyłam ułamkowe elementy mojej osobowości, przykrojone do różnych grup demograficznych, czy to nie bez sensu ograniczać się do jednego wizerunku? Moglibyśmy zejść w głąb danych i przystosować dla każdego wyborcy po jednej częściówce…

— Być może. — Drzwi materializują się z powrotem za nimi. — Ale jakiś trzon tożsamości jest i tak potrzebny. — Annette rozgląda się, próbując nawiązać kontakt wzrokowy z jakimś sprzedawcą. — Zacząć od takiego wzorca, stylu, potem wyjść na zewnątrz, dopasowując do odbiorcy. A poza tym, dzisiaj wieczorem mamy jeszcze… ach, bonjour!

— Dzień dobry. Czym mogę służyć?

Dwie kobiety i jeden mężczyzna-ekspedient, wychodzący zza witryn wyświetlających kolejne cykle mody tekstylnej, modelki z wybiegów mieszające i zestawiające ze sobą couture różnych wieków, są ewidentnie odłamkami wspólnej osobowości nadrzędnej, wcieleniami zjednoczonymi przez wszechogarniającą krawiecką obsesję. Może i nie należą do wyspecjalizowanego w modzie borganizmu, ale prawie — ubrani od stóp do głów w najwyższej jakości repliki Chanel i Armaniego, emanują wyraźnym dwudziestowiecznym stylem i elegancją. To nie jest po prostu sklep, to świątynia ku czci pewnej szczególnej formy sztuki, a jej kapłani są wyszkolonymi powiernikami ezoterycznych sekretów dobrego smaku.

— Mais oui. Szukamy ubrania dla mojej siostrzenicy. — Annette sięga przez wachlarz pomysłów na ubrania rzutowanych na mapę sklepu i podaje najważniejszej pani subiekt specyfikację wymagań, którą właśnie skończył opracowywać jeden z jej duchów. — Wchodzi w świat polityki i kwestia wizerunku jest bardzo ważna.

— Z przyjemnością pani pomożemy — mruczy szefowa, robiąc mały krok ku niej. — Może nam pani powie, jaką ma pani wizję?

— Hm… — Amber robi głęboki wdech, zerkając z ukosa na Annette; Amber odwzajemnia spojrzenie, nie mrugając. No, dawaj, co tam masz w głowie, wysyła. — Jestem zaangażowana w program akceleracjonistyczny. Kojarzy go pani?

Główna krawcoborg lekko marszczy brwi, dwie bliźniacze zmarszczki fałdują jej czoło między idealnie symetrycznymi brwiami, wyskubanymi, żeby pasowały do klasycznego kostiumu New Look.

— Słyszałam nazwę, ale kobieta zajmująca się modą, jak ja, nie przejmuje się zanadto polityką — odpowiada, delikatnie się umniejszając. — Zwłaszcza polityką własnych klientów. Pani… hm… ciotka powiedziała, że chodzi o wizerunek?

— Tak. — Amber wzrusza ramionami, przez chwilę wstydząc się swych luzackich ciuchów. — Jest menadżerem mojej kampanii. Twierdzi, że mój problem polega na tym, że pewne grupy wyborców mylą wizerunek z programem i boją się nieznanego. Dlatego potrzebuję garderoby, która kojarzy się z rzetelnością, szacunkiem i rozwagą. Czegoś odpowiedniego dla kandydata mającego radykalny program polityczny, ale i imponującą listę osiągnięć. Obawiam się także, że się śpieszę, dzisiaj wieczorem mam wielki bankiet połączony ze zbiórką pieniędzy na kampanię. Wiem, że to krótki termin, więc potrzebuję czegoś gotowego.

— A co konkretnie chce pani osiągnąć? — pyta krawiec-mężczyzna; głos ma chropowaty, a „r” werblowate, jakby nie do końca wyzbył się śródziemnomorskiego akcentu. Wygląda na zafascynowanego. — Skoro uważa pani, że może to wpłynąć na dobór pani garderoby…

— Startuję do zgromadzenia ogólnego — mówi wprost Amber. — Na platformie głoszącej konieczność rozpoczęcia ogólnoludzkiej mobilizacji do budowy statku międzygwiezdnego. Układ Słoneczny już niedługo nie będzie się nadawał do zamieszkania, musimy więc emigrować. Wszyscy, pan też, musimy stąd uciec, nim Wyrodne Potomstwo postanowi zamienić nas na komputronium. Zamierzam się zrównoleglić i odwiedzić w domach cały elektorat, a mój wizerunek musi być spersonalizowany. — Zmusza się do uśmiechu. — Oznacza to, jak sądzę, około ośmiu strojów, cztery niezależne zmienne w ramach każdego, dodatki, oraz dwa czy trzy kapelusze — to wystarczy, by każdej kombinacji nie obejrzało więcej niż parę tysięcy wyborców. Wersja realna i wirtualna. Poza tym chciałabym zerknąć w waszą ofertę uroczystych strojów historycznych, ale to w drugiej kolejności. — Szczerzy zęby w uśmiechu. — Macie jakieś rozwiązania do testowania reakcji różnych typów osobowości, z różnych epok, na te kombinacje strojów? Przydałoby się zebrać trochę modelek i…

— Chyba możemy zrobić nawet coś więcej. — Szefowa kiwa głową, zapewne rozważając jej rachunek depozytowy mający pokrycie w złocie. — Hansel, proszę zajmować się następnymi klientami, dopóki nie obsłużymy pani, pani…?

— Macx. Amber Macx.

— Pani Macx.

Nie okazuje, że zna nazwisko. Amber lekko się krzywi; to znak, jak bardzo rozproszona stała się populacja dzieci Saturna, świadczący także o tym, jak olbrzymia liczba ludzi mieszka w całym halo — minęło zaledwie pokolenie i już mało kto pamięta królową Imperium Pierścienia.