Anne McCaffrey: Moreta: pani smoków z Pern

— Jeżeli ktoś potraktuje Władczynię Weyru tak nieuprzejmie, jak potraktowano mnie w Telgar, to latają — oznajmiła Moreta tak surowo, że Peterpar przestał zadawać pytania. A teraz upolujcie coś dobrego dla Orlith.

Uśmiechnęła się i odeszła. Ten Peterpar zawsze musi wszystko wiedzieć. Nie wspomniał jednak nic o Holth ani o Leri, może wiec Holth miała rację, że natychmiast skryła się w „pomiędzy”. K’lon musiał odlecieć już wcześniej, ale on ciągle coś lub kogoś przywoził i odwoził, wiec nikt się już tym nie interesował. Rozbawiło Moretę, że również M’tani przydał się na coś, chociaż chciał tylko im przeszkadzać. Gdyby tak jeszcze Sh’gall spał przez cały dzień…

Tego ranka czuła się wprost znakomicie, pachniała jej wiosna, grzało ją słońce, słyszała śmiech bawiących się w pobliżu Jaskini dzieci. Kiedy smoki skończą się pożywiać, dzieci wrócą nad jezioro, na swoje ukochane miejsce zabaw. Niecka znowu pełna była gwaru, normalnej krzątaniny, przestała wisieć nad nią pełna niepokoju cisza. Kiedy jednak weszła do infirmerii, szukając Jallory, która szczepiła jednego z pobrużdżonych wczoraj jeźdźców, wyczuła nastrój oczekiwania, tłumionego podniecenia.

— Dzień dobry, Moreto — powiedziała Jallora. — Przyszłaś w samą porę. Dam ci od razu tę drugą porcję szczepionki, którą Capiam zamówił dla Weyrów. Jeźdźcy smoków tak dużo podróżują. — Mówiła to z łagodnym, przepraszającym uśmiechem. Zaszczepiła Moretę ze zręcznością świadczącą o dużej praktyce.

— Czy mogę ci w czymś pomóc?

— Bardzo bym ci była wdzięczna. Muszę obsłużyć Niższą Jaskinię. Zaszczepiłam jeźdźczynie królowych, zanim poleciały wypełniać swoją misję.

Czy Morecie tylko się zdawało, że w oczach Jallory błysnęła iskierka zrozumienia? Dobrze, pomoże jej, przynajmniej będzie miała coś do roboty i jakoś szybciej minie to przedpołudnie. Kiedy zobaczyła A’dana z Peterparem i S’gorem, poszła powiedzieć Orlith, że będzie miała większy wybór jedzenia, jeżeli uda jej się wytrzymać do wieczora.

— Dzikie intrusie są łykowate — zauważyła Orlith z pewnym rozdrażnieniem — ale dosyć smaczne — dodała, wyczuwając zatroskanie Morety i trącając ją nosem. — Kadith śpi. Holth mówi, że wszystko idzie dobrze.

Sh’gall na pewno dowie się, że jeźdźcy Fortu brali udział w rozwożeniu Capiamowej szczepionki, tego się nie da uniknąć, ale lepiej, żeby najpierw odespał wypite wczoraj wino i uspokoił się po obeldze M’taniego. Morela mogła się mylić, ale przemknęło jej przez myśl, że Sh’gall w pewnym sensie zadowolony był z tego, że M’tani tak ją potraktował.

Nagle Orlith usiadła na zadzie, jej oczy zabłysły na czerwono i pomarańczowo w takim przerażeniu, że Moreta gwałtownie odwróciła się wypatrując niebezpieczeństwa.

— On nie pozwala polecieć spiżowym. Sutanith się martwi. On jest niebezpieczny. Dalgeth, najstarsza królowa, powstrzymuje wszystkich. — Głos Orlith brzmiał, tak jak gdyby nic z tego nie rozumiała i gotowała się do obrony.

— To Sutanith mówi do ciebie? — zdziwiła się Moreta. Sutanith była królową Miridan, władczyni bardzo niskiej rangi. Moreta niezbyt dobrze ją znała, ponieważ Fort rzadko łączył się z Telgarem.

— Przywódca udał się „pomiędzy” do Opadu, więc Sutanith ostrzega cię, że są problemy, że spiżowe nie mogą pomóc.

— M’tani dowiedział się, że T’grel zamierzał rozwozić szczepionkę?

— Sutanith odeszła. — Orlith rozluźniła napięte mięśnie.

— A Dalgreth ich powstrzymuje? Jak M’tani się dowiedział? Wydawało mi się, że Leri i T’grel dopracowali wszystkie szczegóły. A Keroon musi dostać tę szczepionkę. — Moreta zaczęła chodzić tam i z powrotem szarpiąc włosy, jak gdyby mogło to pomóc jej w znalezieniu jakiegoś planu. — Jeżeli Keroon nie dostanie tej szczepionki, to cały plan może zawieść! — Popędziła przez piasek na swój podest i znalazła notatki Capiama. Keroon i Telgar muszą zostać objęte szczepieniem, a na tym terenie było wiele warowni i cechów. Który z jeźdźców mógł znać Telgar i Keroon wystarczająco dobrze, żeby…

— Leci tutaj Oribeth. — Orlith jednym susem skoczyła przed swoje jaja, rozłożyła skrzydła i wygięła szyję, instynktownie broniąc ich przed obcą królową.

— Nie bądź niemądra, Orlith. Levalla przyleciała, żeby się ze mną zobaczyć!

Dlaczego ta bendeńska para pojawiła się w Weyr Forcie? Moreta pobiegła na spotkanie Levalli. Levalla i Oribeth wylądowały na samym środku Niecki, daleko od Wylęgarni i Jaskini. Kiedy Moreta biegła na spotkanie swoich gości, Levalla uważnie sprawdziła położenie słońca względem Gwiezdnych Kamieni, a potem ześliznęła się z grzbietu swojej królowej.

— Świetnie udała mi się ta podróż w czasie. Nie chciałam, żebyś się niepotrzebnie martwiła.

— Orlith właśnie przekazała mi tajemniczą wiadomość od Sutanith. Czy wiesz coś o tym? — Moreta musiała przekrzykiwać zgiełk, jaki robiły smoki Weyru, które zaczęły trąbić, zdezorientowane popłochem Orlith i obecnością Oribeth. Moreta przesłała sygnał uspokajający swojej królowej i Orlith przestała trąbić.

— Uspokójże ich wszystkich. Nie miałam zamiaru wprawić Weyru w panikę. Proszę o wybaczenie Orlith i smoka wartownika, ale musiałam się z tobą natychmiast zobaczyć. Całkiem dobrze podróżowało mi się w czasie na drugą stronę kontynentu, jeżeli weźmie się pod uwagę, ile mam teraz spraw na głowie. — Levalla ściągnęła rękawicę i przesuwała w palcach swoje drewienko. — Tak, wiemy na wschodzie wszystko na ten temat. Tuż przed południem naszego czasu M’gentowi zaczęło wydawać się, że chyba coś jest nie w porządku, kiedy Lord Shadder doniósł nam, że nikt z Weyru Telgar nie odebrał od niego żadnych szczepionek dla Mistrza Balfora. W pewnym sensie zostaliśmy wiec uprzedzeni. Sutanith udało się przekazać ostrzeżenie do Oribeth, Wimmi i Allaneth. Uważam, że Miridan należy się najwyższe uznanie za odwagę. Jednak K’dren twierdzi, że jest ona partnerką T’grela, a on występuje już zdecydowanie przeciw M’taniemu. Tak wiec zarobiliśmy sobie trochę czasu — Levalla uśmiechnęła się porozumiewawczo do Morety — i wyznaczyliśmy dwóch brunatnych jeźdźców, którzy znają równiny Telgaru i warownie nad rzeką. D’say zgodził się wysłać jednego jeźdźca ze swojej grupy na patrol wzdłuż wybrzeża telgarskiego aż do delty rzeki. Dalova mówi, że może rozszerzyć podległy jej teren tak, by objął góry, cofnie się w czasie przed Opad, gdyż Niciom zachciało się właśnie dzisiaj tam opadać. Nie mamy jednak nikogo, kto by wystarczająco dobrze znał Równiny Keroonu. — Zmierzyła Moretę przeciągłym spojrzeniem. — A ty je znasz. Czy mogłabyś tam polecieć na tym młodym błękitnym smoku?

— Holth przylatuje — powiedziała Orlith.

— Oho, idzie Sh’gall. Strasznie zdenerwowany. Będą kłopoty. — Levalla zerknęła na schody prowadzące do Weyru i odciągnęła Moretę na bok, kryjąc się z nią za Oribeth. — Czy Sh’gall już wie, czy może obudziło go to zamieszanie, jakiego narobiła Orlith?

— Nie wie. — Moreta nie była pewna, czy zrozumiała chociaż połowę z tego, co tak zwięźle wytłumaczyła jej Levalla. Pojawiła się Holth, nie więcej jak dwie długości skrzydeł nad Niecką.

— Na Skorupy, ależ ona lata ryzykownie! — Levalla cofnęła się mimo woli — Sh’gall myśli, że wczoraj poleciałaś tylko na Poszukiwanie? — Kiedy Moreta skinęła głową, ciągnęła dalej. — No to wszystko w porządku. Zatrzymam go. A ty leć do Keroonu. Te warownie z biegusami muszą otrzymać szczepionkę. U Mistrza Balfora wszyscy są w pogotowiu, szczepionki są przygotowane, w warowniach czekają z pomocą trenerzy. Znajdź sobie jakiegoś smoka i leć. Oribeth i ja zrobiłyśmy wszystko, co w naszej mocy.