Anne McCaffrey: Wszystkie weyry Pern

Z całym szacunkiem dedykuję tę książkę doktorom Jackowi i Judy Cohenom, którzy tak wzbogacili moje życie.

Siwsp poczuł, że jego czujniki reagują na wznowienie dopływu energii z ogniw słonecznych umieszczonych na dachu budynku, w którym znajdowało się jego pomieszczenie. Widocznie silny wiatr zwiał zatykający je kurz i popiół wulkaniczny. Podczas ubiegłych dwóch tysięcy pięciuset dwudziestu pięciu lat wydarzało się to na tyle często, że mógł podtrzymać funkcjonowanie, przynajmniej na podstawowym poziomie.

Jak zwykle, sprawdził wszystkie główne obwody i nie znalazł żadnej usterki. Zewnętrzne wizjery pozostały zatkane, ale zdołał stwierdzić, że w pobliżu panuje pewna aktywność.

Czyżby ludzie powrócili na Lądowisko?

Odchodząc stąd, ludzie rozkazali mu znaleźć sposób na zniszczenie organizmu, określanego przez kapitanów mianem „Nici”. Jednak nie mógł tego dokonać, gdyż nie otrzymał wystarczających informacji. Tym niemniej priorytet nie został skasowany.

Być może teraz, gdy ludzie wrócili, dostarczą mu nowych danych i będzie mógł wywiązać się z zadania.

W miarę jak odkrywało się coraz więcej słonecznych ogniw, energia zaczęła wypełniać jego obwody elektryczne. Odsłanianie nie było przypadkowe, tak jakby przyczyną był tylko wiatr. Przypominało to raczej działalność człowieka. Energia słoneczna ładowała długo nieużywane kolektory, a Siwsp rozprowadzał ją na wszystkie systemy i wykonywał szybkie testy.

Został zaprojektowany tak, by przetrwać nawet najbardziej niesprzyjające warunki. Energia płynęła w nim cały czas, więc był gotowy do pracy jeszcze zanim odsłonięte do końca zewnętrzne czujniki.

Ludzie wrócili na Lądowisko! Jeszcze raz rodzaj ludzki zatriumfował nad ogromnymi przeciwnościami.

Dzięki elementom optycznym Siwsp zauważył, że ludziom nadal towarzyszą stworzenia nazwane ognistymi smokami. Przez jego kanały słuchowe przenikały także dźwięki. Były to takie głosy, jakie wydawał człowiek, ale miały dziwne brzmienie. Widocznie w języku nastąpiły zmiany. Tym niemniej Siwsp policzył, że od chwili lądowania minęło już dwa tysiące pięćset dwadzieścia pięć lat, więc mogło się zdarzyć absolutnie wszystko. Siwsp słuchał i tłumaczył, przymierzając zmienione samogłoski i zlane spółgłoski do wzorów mowy, które zostały w nim zaprogramowane. Organizował nowe dźwięki w grupy i sprawdzał je w programie semantycznym.

Nagle w zasięgu jego czujników pojawiło się ogromne białe stworzenie. Czyżby to był potomek pierwszego wytworu bioinżynierów? Siwsp wykonał szybką ekstrapolację z plików biolabu i doszedł do wniosku, że tak zwane smoki ewoluowały i miały się świetnie. Jednak gdy przeszukał wszystkie dane na temat gatunku stworzonego przez ludzi, nie znalazł informacji o białym zwierzęciu.

Zaczął powoli rozumieć, że ludzkość nie tylko przetrwała ponad dwadzieścia pięć wieków Opadu Nici, lecz jeszcze bardziej rozkwitła. Siwsp wcale się temu nie dziwił. Wiedział, że człowiek zawsze dąży do przeżycia nawet tam, gdzie inni ulegają.

Jeśli ludzie mogli wrócić na Południowy Kontynent, to może udało im się także zniszczyć pasożytniczy organizm? Byłoby to nie lada osiągnięciem. Czym więc zajmie się teraz on, Siwsp, jeżeli ten problem został już rozwiązany?

Jednak ludzkość, ze swoją nienasyconą ciekawością i niepokojem, niewątpliwie znajdzie nowe zadania, których Sztuczna Inteligencja o Werbalnym Systemie Porozumiewania mogłaby się podjąć. Siwsp wiedział ze swoich banków pamięci, że ludzie nie są gatunkiem łatwo wpadającym w samozadowolenie. Wkrótce ci, którzy pracują nad oczyszczeniem zalegającego od stuleci kurzu, odkryją cały budynek i dotrą do niego. Musi, oczywiście, zareagować tak, jak polecał mu program.

Siwsp czekał.

Zanim Siwsp skończył opowiadać o pierwszych dziewięciu latach kolonizacji Pernu, słońce, które osadnicy nazwali Rukbat, zaszło niezwykle pięknymi kolorami, chociaż chyba żaden z pełnych szacunku słuchaczy historii przedstawionej przez Sztuczną Inteligencję o Werbalnym Systemie Porozumiewania nie zwrócił na to uwagi.

W czasie, gdy melodyjny głos Siwspa wypełniał pomieszczenie i przenikał do holu, ludzie napływali jak przyciągnięci magnesem. Rozpychali się i przeciskali, by słuchać opowieści i choć rzucić okiem na niewiarygodne ruchome obrazy, którymi ten dziwny stwór ilustrował swoje słowa. Lordowie Warowni i Mistrzowie Cechów, pospiesznie wezwani przez posłańców — jaszczurki ogniste — bez skargi tłoczyli się w dusznym pomieszczeniu maszyny.

Lord Jaxom z Ruathy poprosił swojego białego smoka, Rutha, by powiadomił o odkryciu Przywódców Weyru Benden, oni więc jako pierwsi dołączyli do Mistrza Harfiarza Robintona i Mistrza Kowala Fandarela. Lessa i F’lar cichutko przysiedli na stołkach, które ustąpili im Jaxom i Czeladnik Harfiarz Piemur. Piemur groźnie zamachał do swojej żony Jancis, gdy ta również chciała ustąpić miejsca i gestem nakazał Breidemu, który stał z rozdziawionymi ustami w drzwiach, by przyniósł dodatkowe stołki. F’nor, dowódca skrzydła w Benden, znalazł już skrawek przestrzeni tylko na podłodze, skąd musiał wyciągać szyję, żeby zobaczyć ekran. Jednak natychmiast historia pochłonęła go na tyle, że przestał zwracać uwagę na niewygody. W małym, zatłoczonym pomieszczeniu zrobiono jeszcze miejsce dla Lordów Groghe’a z Fortu, Asgenara z Lemos i Larada z Telgaru, ale w zamieszaniu odepchnięto Jaxoma aż pod drzwi. Ustawił się więc na straży i grzecznie, lecz stanowczo odmawiał następnym chętnym prawa do wejścia.

Siwsp zwiększył siłę głosu tak, by mogli go słyszeć wszyscy, którzy stali na korytarzu. Wydawało się, że nikomu nie przeszkadza zaduch i ciasnota, zwłaszcza, że po jakimś czasie ktoś pomyślał o podaniu wody, soku z czerwonych owoców i pasztecików z mięsem. Ktoś inny otworzył okna w korytarzu, zapewniając przepływ powietrza, chociaż niewiele z niego docierało do pomieszczenia Siwspa.

— Ostatnia wiadomość, którą otrzymałem od kapitana Keroona potwierdzała, że Warownia Fort działa. Przyjąłem tę wiadomość o 17:00, czwartego dnia dziesiątego miesiąca, jedenaście lat po Lądowaniu.

Kiedy Siwsp zamilkł, zapadła głęboka i pełna namaszczenia cisza. W końcu oszołomieni ludzie zaczęli się poruszać. Mistrz Harfiarz Robinton też doszedł do siebie i, czując, że do niego należy obowiązek zareagowania na te niespodziewane historyczne objawienia, zabrał głos jako pierwszy.

— Jesteśmy ci niezwykle zobowiązani za przekazanie nam tej zdumiewającej opowieści. — Robinton przemawiał z wielką pokorą i najgłębszym szacunkiem. Przez pokój i korytarz przeszedł zgodny pomruk. — Straciliśmy tak dużo z naszej wczesnej historii. Została ona właściwie zredukowana do mitów i legend. Wyjaśniłeś wiele z tego, co nas intrygowało. Ale dlaczego twoja opowieść urywa się tak nagle?

— Autoryzowani operatorzy nie dostarczali dalszych informacji.

— Dlaczego?

— Nie udzielono mi wyjaśnień. Ponieważ nie otrzymałem kolejnych instrukcji, kontynuowałem obserwacje do czasu, gdy ogniwa słoneczne zostały zasypane, a poziom energii zredukowany do minimum niezbędnego dla działania części centralnej.

— Te ogniwa są źródłem twojej mocy? — spytał Fandarel, a jego basowy głos aż grzmiał z entuzjazmu.

— Tak.

— A obrazy? Jak to zrobiłeś? — zazwyczaj powściągliwy Fandarel nie krył podniecenia.