Orson Card - Ender wint

‘Dank u, commandant,’zei Ender.

‘Stik er maar in,’fluisterde Bonzo. ‘Ik hoop dat je koudgezet wordt.’

Ender grijnsde dankbaar en liep de slaapzaal uit. Na het ontbijt oefende hij weer met Petra. De hele middag keek hij naar de oefeningen van Bonzo en verzon manieren om zijn leger te vernietigen. In de vrij-spelperiode oefenden Alai en hij met de anderen tot ze uitgeput waren. Dit lukt me wel, dacht Ender toen hij in bed lag en zijn spieren zich trillend ontspanden. Ik kan het wel aan.

Vier dagen later hadden de Salamanders een wedstrijdgevecht. Ender holde achter de echte soldaten aan toen ze in looppas door de gangen naar de strijdzaal renden. Op de wanden waren twee kleurcodes te zien, het groen groen bruin van de Salamanders en het zwart wit zwart van de Condors. Toen ze de plek bereikten waar anders altijd de strijdzaal te vinden was, splitste de gang zich en werd groen groen bruin naar links gestuurd en zwart wit zwart naar rechts. Na een bocht naar rechts kwam het leger tot stilstand voor een blinde wand.

De pltons stelden zich zwijgend op. Ender hield zich op de achtergrond. Bonzo gaf zijn strijdorders. ‘A gaat langs de handvaten omhoog. B naar links, C naar rechts en D omlaag.’Hij controleerde of de pltons precies goed stonden om zijn orders te kunnen uiTVoeren en ging toen verder: ‘En jij pielemuis, jij wacht hier vier minuten, stapt dan naar binnen en blijft bij de deur hangen. En waag het niet om je wapen uit je pak te halen.’

Ender knikte. Plotseling werd de wand achter Bonzo’s rug doorzichtig. Het was dus geen wand maar een krachTVeld. De strijdzaal zag er ook heel anders uit. Enorme bruine dozen die het uitzicht gedeeltelijk belemmerden, hingen midden in de ruimte. Dus dit waren de obstakels die door de soldaten sterren genoemd werden. Zo te zien waren ze willekeurig verdeeld in de ruimte. Het scheen Bonzo niet te interesseren op welke plaats ze hingen. Kennelijk wisten de soldaten al hoe ze met de sterren moesten omgaan.

Maar toen Ender vanuit de gang naar het gevecht zat te kijken werd het hem al gauw duidelijk dat ze helemaal niet wisten hoe ze met de sterren moesten omgaan. Ze wisten wel hoe ze met een zachte landing een ster moesten bereiken om hem als dekking te gebruiken, de tactiek waarmee ze vijandelijke posten op een ster aanvielen. Maar zo te zien hadden ze er geen flauw benul van welke sterren belangrijk waren. Ze bleven maar sterren aanvallen waar ze door langs de wand te schuiven makkelijk voorbij hadden kunnen komen op weg naar een meer vooruitgeschoven positie.

De andere bevelhebber deed zijn voordeel met Bonzo’s gebrekkige strategie. Het Condorleger dwong de Salamanders tot kostbare aanvallen. Er waren steeds minder onbevroren Salamanders over voor de aanval op de volgende ster. Na vijf of zes minuten was al duidelijk dat het Salamanderleger de vijand niet zou kunnen verslaan door aan te vallen.

Ender stapte door de poort. Hij dreef een stukje omlaag. De strijd-zalen waarin hij had geoefend hadden hun deuren altijd op vloerniveau. Maar voor wedstrijdgevechten zat de deur midden in een wand, even ver van de vloer als van het plafond.

Ineens merkte hij dat hij een bliksemsnelle heroriëntatie had doorgemaakt, net als in de pendel. Wat eerst beneden was, was nu eens boven en dan weer opzij. In nullo was er geen enkele noodzaak om dezelfde oriëntatie te houden als die hij in de gang had gehad. Als je naar de volmaakt vierkante deuren keek, kon je met geen mogelijkheid bepalen wat boven was geweest. En dat deed er ook helemaal niets toe. Want Ender had inmiddels ontdekt welke oriëntatie nuttig was. De poort van de vijand was beneden. Het doel van de wedstrijd was de thuispoort van de vijand te bereiken.

Ender maakte de bewegingen die zijn lichaamsstand aanpasten aan zijn nieuwe richting. Nu was niet langer zijn hele lijf breed uitgespreid naar de vijand gekeerd, maar alleen Enders voeten wezen in hun richting. Hij was nu een veel kleiner doelwit.

Iemand zag hem. Hij zweefde ten slotte doelloos door de ruimte. In een reflex trok hij zijn benen op onder zijn lijf. Precies op dat moment werd hij geraakt en de pijpen van zijn flitspak bevroren in die houding. Zijn armen bleven onbevroren want als het geen treffer op de romp was, bevroren alleen de ledematen die geraakt werden. Ender bedacht dat als hij niet met zijn voeten in de richting van de vijand had gezweefd, ze zijn romp geraakt zouden hebben. Dan zou hij zich niet meer hebben kunnen bewegen.

Omdat Bonzo hem had opgedragen om absoluut zijn wapen niet te trekken, bleef Ender doorzweven. Hij hield zijn hoofd en zijn armen doodstil alsof die ook bevroren waren. De vijand negeerde hem en concentreerde zijn vuur op de soldaten die op hen schoten. Het was een verbitterde strijd. Hoewel ze nu ver in de minderheid waren bleven de Salamanders koppig stand houden. De strijd viel uiteen in een tiental individuele schietduels. Nu leverde Bonzo’s discipline wel wat op, want elke Salamander die bevroor nam minstens één vijand met zich mee. Niemand vluchtte of raakte in paniek, iedereen bleef kalm en mikte zorgvuldig.

Vooral Petra was levensgevaarlijk. De Condors merkten het en spanden zich hevig in om haar te bevriezen. Eerst raakte haar schiet-arm bevroren en er kwam pas een eind aan haar stroom vloeken toen ze haar volledig bevroren en haar helm haar kaak klem zette. Binnen een paar minuten was het afgelopen. Het Salamanderleger bood geen weerstand meer.

Ender zag met genoegen dat de Condors maar net aan de vijf soldaten konden opbrengen die minimaal vereist waren om de overwinning binnen te halen. Vier van hen drukten hun helmen tegen de oplichtende plekken in de vier hoeken van de poort van de Salamanders en de vijfde glipte door het krachTVeld. Dat maakte een eind aan de wedstrijd. De verlichting kwam terug op volle sterkte en Anderson kwam uit de lerarendeur de zaal in.

Ik had mijn wapen kunnen trekken toen de vijand onze poort naderde, dacht Ender. Ik had mijn wapen kunnen trekken en er een kunnen raken en dan waren ze met te weinig geweest. Dan zou het gelijkspel geweest zijn. Zonder vier man om de vier hoeken aan te raken en een vijfde man om door de poort te gaan, had Condor niet gewonnen. Bonzo, ezelsveulen, ik had je deze nederlaag kunnen besparen. Misschien had ik hem zelfs wel in een overwinning kunnen veranderen, want ze vormden daar een makkelijk doelwit en ze zouden aanvankelijk niet geweten hebben waar de schoten vandaan kwamen. Raak schieten in zo’n situatie zou me nog wel lukken.

Maar hij had nu eenmaal zijn orders en Ender had beloofd om die te gehoorzamen. Het deed hem toch wel een beetje genoegen dat het Salamanderleger op de officiële scorelijst niet de verwachte eenenveertig buiten gevecht gesteld of uitgeschakeld kreeg aangetekend, maar veertig uitgeschakeld en één aangeschoten. Bonzo begreep er niets van tot hij Andersons boeken raadpleegde en besefte om wie het ging. Aangeschoten, Bonzo, dacht Ender. Ik kon nog schieten.

Hij verwachtte dat Bonzo naar hem toe zou komen en zou zeggen: ‘Als zoiets de volgende keer weer voorkomt, kun je schieten.’Maar Bonzo zei helemaal niets tegen hem tot de volgende morgen na het ontbijt. Bonzo at natuurlijk in de bevelhebbersmess, maar Ender was er vrij zeker van dat de eigenaardige score daar even veel opschudding zou verwekken als in de soldatenkantine. In elke andere wedstrijd die niet in gelijk spel eindigde was altijd elk lid van het verliezende leger uitgeschakeld — volledig bevroren — of buiten gevecht gesteld, wat betekende dat niet hun hele lichaam bevroren was, maar dat ze niet meer konden schieten of de vijand anderszins schade berokkenen. Salamander was het enige verliezende leger met een soldaat in de categorie Aangeschoten maar Produktief.

Ender vertelde uit zichzelf niet hoe dat kwam, maar de andere Salamanders aarzelden niet om duidelijk te maken hoe die score tot stand was gekomen. En toen andere jongens hem vroegen waarom hij in weerwil van zijn opdracht niet toch had geschoten, antwoordde hij kalm: ‘Ik doe wat me wordt opgedragen.’