Orson Card - Ender wint

‘Enne, Bonzo wordt witheet als je in je nakie loopt waar Petra bij is.’

‘Zij liep anders in haar nakie toen ik binnenkwam.’

‘Zij doet wat ze wil, maar jij moet je kleren aanhouden. Bevel van Bonzo.’

Dat was stom. Petra leek nog precies een jongen, het was een stomme regel. Het zette haar apart, maakte haar anders, verdeelde het leger. Stom, stom. Hoe had Bonzo bevelhebber kunnen worden als hij niet eens beter wist? Alai zou een betere bevelhebber zijn dan Bonzo. Hij wist hoe je van een groep een eenheid moest maken.

Ik weet ook hoe ik van een groep een eenheid moet maken, bedacht Ender. Misschien word ik ook nog wel eens bevelhebber.

In het washok stond hij zijn handen te wassen toen iemand tegen hem begon te praten. ‘Hé, stoppen ze tegenwoordig babies in Salamanderuniformen ?’

Ender zei niets terug. Hij droogde gewoon zijn handen af.

‘Hé jongens, moet je kijken! Salamander krijgt tegenwoordig babies ! Moet je dit zien! Hij kan zo onder mijn benen doorlopen zonder mijn ballen te raken!’

‘Dat komt omdat jij die niet hebt, Dink, daarom is dat,’zei iemand anders.

Toen Ender het washok uitliep hoorde hij iemand anders zeggen: ‘Het is Wiggin. Je weet wel, die wijsneus uit de speelzaal.’

Hij liep grijnzend door de gang. Hij mocht dan klein zijn, ze wisten tenminste hoe hij heette. Van de speelzaal natuurlijk, dus het stelde niks voor. Maar hij zou ze nog wel een poepie laten ruiken. Hij werd ook een goed soldaat. Ze zouden gauw genoeg weten wie hij was. Niet bij de Salamanders misschien, maar toch gauw genoeg.

Petra stond hem op te wachten in de gang naar de strijdzaal. ‘Even wachten,’zei ze tegen Ender. ‘De Konijnen zijn net naar binnen en het duurt een paar minuten voor de volgende strijdzaal toegankelijk is.’

Ender ging naast haar zitten. ‘Er zit meer vast aan die strijdzalen dan alleen dat doordraaien van de een naar de ander,’zei hij. ‘Hoe komt het bijvoorbeeld dat er vlak voor we naar binnen gaan in de gang voor de zaal wel zwaartekracht is?’

Petra deed haar ogen dicht. ‘En als de strijdzalen echt in vrije val verkeren, wat gebeurt er dan als er een met de rest van de school verbonden wordt? Waarom begint hij dan niet mee te bewegen met de draaiing van de school?’

Ender knikte.

‘Dat zijn de geheimen,’zei Petra zacht fluisterend. ‘Steek je neus er niet in. Met de laatste soldaat die dat probeerde gebeurden nogal vreselijke dingen. Hij werd in het washok gevonden, aan zijn voeten opgehangen aan het plafond en met zijn kop in de plee.’

‘Dus ik ben niet de eerste die die vragen stelt.’

‘Ik zal je iets vertellen dat je goed moet onthouden, kleintje.’Als zij kleintje zei, klonk het vriendelijk en in het geheel niet minachtend. ‘Ze vertellen je nooit een greintje meer dan nodig is. Maar elk kind met een beetje hersens weet dat er in de wetenschap nogal wat is veranderd sinds de dagen van Mazer Rackham en de Onoverwinnelijke Vloot. Kennelijk is zwaartekracht inmiddels beheersbaar. We kunnen hem inschakelen en uitschakelen, van richting veranderen en misschien wel terugkaatsen — ik heb een heleboel handige dingen bedacht die je zou kunnen doen met zwaartekrachtwapens en zwaartekrachtaandrijving op sterschepen. En bedenk eens wat sterschepen allemaal niet zouden kunnen uithalen met nabije planeten. Misschien zouden ze er wel grote happen uit kunnen bijten door de eigen zwaartekracht van de planeet terug te kaatsen, maar dan uit een andere richting en tot een smallere kegel gebundeld. Maar zij zeggen helemaal niets.’

Ender begreep meer dan ze zei. Beheersen van zwaartekracht was één ding; bedrog door officieren was een tweede; maar de belangrijkste boodschap was dat de volwassenen de vijand waren en niet de andere legers. Zij vertellen ons de waarheid niet.

‘Kom op, kleintje,’zei ze. ‘De strijdzaal wacht. Petra lacht. Haar vaste hand doet zonder beven elke vijand schielijk sneven.’Ze giechelde. ‘Petra de poëet, noemen ze me.’

‘Ze zeggen ook dat je volslagen knetter bent.’

‘Als je het maar weet, bilderitsie.’Ze had tien doelwitballen bij zich in een net. Ender hield zich met een hand vast aan de wand en gebruikte de andere om haar aan haar uniform vast te houden en steun te geven toen ze die zo hard mogelijk in verschillende richtingen gooide. In de nul g ruimte stuiterden ze overal heen. ‘Laat los,’zei ze. Ze zette zich zo af dat ze opzettelijk een tollende beweging kreeg; met een paar behendige handbewegingen stabiliseerde ze zichzelf en begon zorgvuldig een voor een op de ballen te mikken. Als ze er een raakte gloeide de bal rood op in plaats van wit. Ender wist dat de kleurverandering korter dan twee minuten duurde. Er was nog maar één bal weer wit geworden toen ze de laatste raakte.

Met een nauwkeurige afzet tegen de wand zoefde ze met hoge snelheid naar Ender terug. Hij ving haar op en hield haar vast om te voorkomen dat ze door de botsing weer terugveerde — een van de eerste technieken die ze hem in de Pendellichting geleerd hadden.

‘Je bent geweldig,’zei hij.

‘De beste. En jij gaat leren hoe je dat moet doen.’

Petra leerde hem om zijn arm recht te houden, om met de hele arm te richten. ‘Iets dat de meeste soldaten niet beseffen is dat hoe verder je doelwit van je af ligt, hoe langer je de bundel binnen een cirkeltje met een diameter van ongeveer twee centimeter moet houden. Het is het verschil tussen een tiende seconde en een halve seconde, maar in een gevecht is dat een hele tijd. Een heleboel soldaten denken dat ze misten als ze precies raak schoten maar zich gewoon veel te vlug verplaatsten. Je kan je wapen dus niet als een zwaard gebruiken om iemand met een paar grote houwen doormidden te hakken. Je moet zorgvuldig mikken.’

Ze gebruikte de ballenverzamelaar om de ballen terug te halen en liet ze vervolgens een voor een langzaam door de zaal vliegen. Ender schoot erop. Hij miste ze allemaal.

‘Mooi,’zei ze. ‘Je hebt geen slechte gewoontes.’

‘Ook geen goeie,’merkte hij op.

‘Die leer ik je wel.’

Die eerste morgen deden ze weinig meer dan kletsen. Over hoe je moest denken onder het mikken. Je moest je eigen bewegingsrichting en die van je vijand tegelijk in de gaten houden. Je moest je arm gestrekt houden en met je lijf mikken zodat je ook nog kon schieten als je arm bevroren was. Je moest uitproberen op welk moment je trekker daadwerkelijk vuur gaf en dan precies tot daar gaan, dan hoefde je niet iedere keer dat je vuurde dat hele ding naar achteren te trekken. Je moest je lijf ontspannen en je spieren slap houden, anders ging je trillen.

Meer oefening kreeg Ender die dag niet. Tijdens het legeroefenuur die middag, kreeg Ender opdracht om zijn lessenaar mee te nemen en in een hoekje van de zaal zijn huiswerk te maken. Bonzo moest al zijn soldaten in de strijdzaal hebben maar hij was niet verplicht om hen allemaal te gebruiken.

Maar Ender maakte zijn huiswerk niet. Als hij niet als soldaat mocht oefenen kon hij altijd nog wat tactiek van Bonzo opsteken. Het Salamanderleger was verdeeld in de standaard vier pltons van elk tien soldaten. Sommige bevelhebbers deelden hun pltons zo in dat het A-plton gevormd werd door de beste soldaten en het D-plton door de slechtste. Bonzo had gemengde pltons zodat ze allemaal goede én zwakke soldaten bevatten.

Alleen had het B-plton maar negen jongens. Ender vroeg zich af wie er overgeplaatst was om ruimte voor hem te maken. Het werd al gauw duidelijk dat B-plton een nieuwe leider had. Geen wonder dat Bonzo zo de smoor in had — hij was een pltonleider kwijt geraakt en had Ender teruggekregen.

En Bonzo had ook nog ergens anders gelijk in gehad. Ender was hier niet klaar voor. De oefentijd werd in zijn geheel besteed aan formatiemanoeuvres. Pltons die elkaar niet konden zien oefenden het uiTVoeren van exact getimede gevechtshandelingen in formatie. Pltons oefenden de techniek van elkaar gebruiken om plotselinge koersveranderingen tot stand te brengen zonder hun formatie te verliezen. Al deze soldaten hanteerden als vanzelfsprekend allerlei vaardigheden die Ender miste. De vaardigheid om een zachte landing te maken door het grootste deel van de botsingsenergie te absorberen. Nauwkeurig koershouden bij het zweven. Koerswijzigingen tot stand brengen door gebruik te maken van de bevroren soldaten die willekeurig door het vertrek ronddreven. Wentelen, tollen, duiken. Langs de wand glippen — een ontzettend lastige manoeuvre maar wel een van de meest waardevolle omdat de vijand dan niet achter je kon komen.