Fritz Leiber - De zwerver

‘Weer zo’n snelheidsmaniak,’ gromde Hester.

‘Wauw! Gelukkig zijn we waterdicht,’ kraaide Benjy. ‘Ik heb deze hele bus waterdicht gemaakt met hopen smeer,’ legde hij uit. Helen giechelde.

De ontmoeting deed ouwe KKK ontwaken. Hij keek Barbara aan met roodomrande, gerimpelde oogjes die haar vandaag voor het eerst bijna wakker leken. Hij had de voorbereidingen en het vertrek ondergaan in een soort verdoofdheid die Barbara had verontrust maar Hester niet. ‘Hij is gewoon nog niet uitgeslapen, hij komt wel bij,’ had Hester haar verteld.

Nu zei hij opgewekt: ‘Bel het vliegveld, Miss Katz. We moeten twee kaartjes naar Denver hebben op het eerstvolgende vliegtuig. Driedubbele bonussen aan de reserveringsbedienden, de piloot, en de maatschappij. Denver zit een mijl hoog, buiten het bereik van alle getijden, en ik heb daar vrienden.’

Ze keek hem verschrikt aan, wees toen eenvoudig op de omgeving.

‘O ja, ik begin het me nu te herinneren,’ zei hij zwaar, na een ogenblik. ‘Maar waarom heeft u niet aan vliegen gedacht, Miss Katz?’ klaagde hij, en keek naar de zwarte schoudertas van de Black Ball Jetmaatschappij in haar schoot.

‘Die heb ik van een vriend geleend. Ik ben vanaf de Bronx komen liften. Ik vlieg niet vaak,’ bekende ze diep ongelukkig. Nu had ze juist zo’n briljant plan gehad om haar miljonair te redden, en — verblind door een Rolls Royce sedan — had ze niet aan de logische oplossing gedacht, en hen misschien allemaal verdoemd. lieve God, waarom had ze niet als een miljonair gedacht!

Een klein hoekje van haar geest dat geen deel nam aan het ongelukkige gevoel vroeg zich af of ouwe KKK zich vergist had toen hij slechts twee kaartjes noemde. Hij had vast vijf bedoeld — hij praatte tegen Benjy, Hester en Helen alsof het zijn kinderen waren.

‘We hebben toch wel wat geld meegenomen?’ vroeg hij haar droog.

‘O ja, Mr. Kettering, we hebben alles uit de muurkluizen gehaald,’ verzekerde ze hem. Ze ontlokte een gevoel van veiligheid aan de dikte van de stapels bankpapier die ze door de stof van haar schoudertas heen kon voelen.

De Rolls verminderde vaart. De laatste auto die hun voorbij was gereden stond aan de zijkant in het gras. De motorkap zat half onder water, en de vier inzittenden stonden tot aan hun enkels in het water op de weg en zwaaiden met hun armen.

Deze aanblik deed haar bloed sneller stromen. ‘Niet langzamer gaan!’ riep ze terwijl ze de leuning van Benjy’s stoel vastgreep. ‘Rechtdoor rijden!’

Benjy reed nog wat langzamer.

‘Doe wat Miss Katz zegt, Benjamin,’ beval KKK hem, met een barse klank in zijn stem waardoor hij bij het volgende woord moest hoesten: ‘Sneller!’

Barbara zag dat Benjy zijn hoofd tussen zijn schouders trok en stelde zich voor dat hij zijn ogen bijna sloot toen hij vol gas gaf.

De vier mannen bleven wachten tot ze vijftien meter van elkaar waren, toen sprongen ze nijdig schreeuwend opzij. Hun bluf was mislukt.

Ze keek achterom en zag dat er een met een ander worstelde, die een pistool had getrokken.

Misschien heb ik het verkeerd gedaan, dacht ze.

Dat had je gedroomd!

Dai Davies zat boven op de tapkast toe te kijken hoe zijn kaarsenmeisjes hun laatste witte tranen plengden, hun maagdenmelk, en hoe hun zwarte lonten in de plassen was vielen en verdronken. Gwen en Lucy waren al weg, en nu verdween Gwyneth. Het was een dubbel verlies, want hij had hun simpele warmte en licht nodig: de zon was ondergegaan, en een heldere maar intense duisternis daalde over de grote grijze waterige dreef die alles was dat hij zien kon door de ruitvormige vensters en de deur. Hij had gehoopt op twinkelende lichtjes uit Wales, maar dat was niet geschied.

De vloed van de Severn was de kroeg al een poos geleden binnengekomen en stond nu zo hoog dat hij zijn voeten op had getrokken. Twee bezems, een dweil, een emmer, een sigarenkistje, en zeven stukken brandhout dreven rond, langzaam cirkelend. Op een gegeven moment had hij er vluchtig over gedacht te vertrekken, en als voorzorg twee flessen in zijn zakken gestoken, maar hij had zich herinnerd dat dit het hoogste punt uit de omtrek was, en de kaarsen waren warm en lieflijk geweest, en hij wist dat hij nu meer alcohol had genuttigd dan goed was voor dartele voetreizen, althans voorlopig.

In ieder geval was het een sport om Koning Kanoet te spelen boven op de doodskist van een krokodil. Nog vijf centimeter en dan zou het getij gelijk blijven en dan keren, besliste hij plotseling — en beval het water luidkeels dat te doen.

Tenslotte was het om ongeveer één uur eb geweest, en dus moest het nu vloed zijn, of bijna — als deze idiote zoute overstroming aan de oude regels gehoorzaamde.

Hij snoof diep aan de open fles in zijn hand — Amerikaanse import, Kentucky Tavern van Erskine Caldwell — en sloeg Eliza gade terwijl zij sputterde en verflauwde en onverwachts helder blauw oplaaide.

De glas-in-loodramen werden naar binnen gebogen door een nieuwe golf. Water gutste door het gat dat hij in de deur had geschopt. Toen voelde hij duidelijk dat de bar onder hem iets verschoof — in feite bewoog het gehele gebouw. Hij nam een bittere hete teug uit de fles en riep lachend: Eindelijk is het eens de kroeg die wankelt, en niet Dai!’ Toen werd hij door een grote ernst overvallen, en eindelijk wist hij precies wat er gebeurde en met woeste trots riep hij uit: ‘Sterf, Davies! Sterf! Verdien je naam. Maar sterf dapper. Sterf met een fles whisky in je hand. Maar…’ En toen, voor het eerst, overwon hij eindelijk zijn jaloezie van Dylan Thomas — ‘Betreedt niet teder deze goede nacht. Raas, raas tegen het wegsterven van het licht.’

En wist op dat ogenblik, net toen Eliza haar laatste knipoog gaf, en het laatste parelmoeren licht over de gehele grijze vlakte van Severn scheen weg te sterven, klonk er een luid geklop op de deur, een zwaar, langzaam, gezaghebbend, driemaal herhaald kloppen.

Een bovennatuurlijke angst greep hem en gaf hem de kracht om de whisky te weerstaan en te overwinnen: hij sprong omlaag in het ijzige water en baggerde er kniediep doorheen en trok de deur open. Buiten, door de vloed tegen de deurposten aangedrukt, zag hij bij het verstervende licht van Mary en Jane en Leonie een lange, donkere, lege skiff.

Hij baggerde terug naar de toog, waarbij het water hem tegenhield maar ook overeind, en verzamelde drie nieuwe flessen onder zijn linkerarm, en greep op de terugweg de twee drijvende bezems mee.

De skiff lag te wachten. Hij smeet de bezems erin, zette de flessen er voorzichtig in, en legde toen zijn bovenlichaam dwars over de boot en greep het dolboord aan de andere kant vast. Toen viel hij bijna flauw, maar hij voelde het ijskoude water tegen zijn kruis en hij sprong onhandig op en kronkelde en trok tot hij binnen was, en met zijn gezicht omlaag op het natte hout rustte. Toen viel hij inderdaad flauw. Zijn laatste schop raakte de deurpost en stuurde de skiff weg en het water op.

Richard Hillary strompelde door het vervagende schemerlicht, tien meter naast de weg vol lawaaierige auto’s. De auto’s bewogen zich traag voort, bijna bumper aan bumper, met drie tegelijk naast elkaar zodat er helemaal geen ruimte was voor verkeer uit de andere richting. Het had geen zin een lift te proberen te krijgen, want de wagens zaten allemaal stikvol mensen. En als er eens een lege plaats zou opduiken zou die onmiddellijk worden ingenomen door iemand die er meer recht op had, of iemand die gewoon dichter langs de weg liep dan hij. Bovendien liep hij bijna even snel als de auto’s reden, en behoorlijk wat sneller dan het merendeel van de voetgangers.

Auto’s, mensen te voet, en hij bevonden zich allemaal ergens achter Uxbridge, en waren op pad naar het noordwesten. Het was een opluchting geweest toen de felle zon onder ging, hoewel elk teken dat er tijd verstreek tot resultaat had dat de wandelaars weer harder gingen lopen en de auto’s de tussenruimte verkleinden.