Orson Card - Spreker voor de doden

En toen gingen ze terug met Olhado achter het stuur. Ender huilde van de enorme, onbegrensde vervoering die de zwermkoningin in zijn geest had achtergelaten, van haar vreugde, die te groot was voor een gewoon mensenhart; Novinha sloeg haar armen om hem heen, Quim zat zacht te bidden en Ela zong een vrolijk volksliedje dat eens in het heuvelland van Minas Gerais had geklonken, onder de caipiras en mineiros van het antieke Brazilië. Het was een heerlijke tijd, een heerlijk oord om in te leven, beter dan Ender zich ooit had durven wensen in de steriele gangen van de krijgsschool toen hij als kleine jongen voor zijn leven vocht.

‘Ik kan waarschijnlijk nu wel sterven,’ zei Ender. ‘Mijn levenswerk is volbracht.’

‘Het mijne ook,’ zei Novinha. ‘Maar volgens mij betekent dat dat het nu tijd is om eindelijk eens te beginnen met leven.’

Achter hem, in de dompige, vochtige lucht van een ondiep hol naast een rivier, scheurden sterke kaken een cocon stuk en kwam een slap, broodmager lijf naar buiten geworsteld. Haar vleugels ontvouwden zich maar heel langzaam en droogden in de zon; ze sleepte zich moeizaam naar de rivieroever en zoog haar uitgedroogde lijf vol krachtgevend vocht. Ze knabbelde aan het vlees van de cabra. De eieren die ze in haar lichaam droeg schreeuwden om bevrijding; ze legde het eerste tiental in het kadaver van de cabra en begon toen van de madeliefjes te eten en te proberen de veranderingen te voelen die in haar lichaam plaatsvonden nu ze eindelijk tot leven kwam.

Het zonlicht op haar rug, het briesje langs haar vleugels, het koele water onder haar voeten, haar eieren warm en rijpend in het cabravlees: leven. Ze had er zo lang op gewacht, en pas vandaag kon ze er zeker van zijn dat ze niet de laatste van haar volk zou zijn, maar de eerste.