Robert Heinlein - Het pad van roem

‘Wacht eens even! Stuurde hij er daarom drié? Om de kansen te verbeteren?’

‘Omar, hij zou je er graag dértig gestuurd hebben... als je een wenk gegeven had dat je je heldhaftig genoeg voelde om dat te ondernemen. In dit geval zond hij je zijn hoofd-vrouw en zijn twee meest geliefde dochters.’ Ze aarzelde. ‘Wat ik nog steeds niet begrijp —’ Ze zweeg en stelde me toen ronduit een vraag.

‘Welnéé!’ protesteerde ik blozend. ‘Niet sinds ik vijftien was. Maar wat me ervan weerhield was dat jonge kind. Ze is nog een kind. Denk ik.’

Ster haalde haar schouders op. ‘Misschien wel. Maar ze is geen kind; in Nevia is ze een vrouw. En zelfs als ze nu nog maagd is verwed ik er wat om dat ze binnen het jaar moeder is. Maar als je er afkerig van was wat met haar te beginnen, waarom heb je haar dan niet weggestuurd en haar oudere zuster genomen? Die meid is al geen maagd meer zolang ze borsten heeft, dat weet ik zeker — en ze zeggen dat Muri een ‘stuk’ is, als dat de Amerikaanse uitdrukking is.’

Ik mompelde wat. Ik had hetzelfde gedacht. Maar daar wilde ik niet met Ster over praten.

Ze zei: ‘ Pardonne-moi, mon cher? Tu as dit? ’

‘Ik zei dat ik geen lustmisdaden bega tijdens de Vasten.’

Ze keek verbijsterd. ‘Maar de Vasten is al voorbij. Zelfs op de Aarde. En hier bestaat dat helemaal niet.’

‘Neem me niet kwalijk.’

‘Toch doet het me genoegen dat je niet aan Muri de voorkeur hebt gegeven boven Letva; Muri zou na iets dergelijks ondraaglijk verwaand hebben gedaan tegenover haar moeder. Maar ik heb toch goed begrepen dat je het in orde zult maken, als ik alles in het reine kan brengen?’ Ze voegde er aan toe: ‘Het maakt een groot verschil in de wijze waarop ik diplomatiek te werk moet gaan.’

(Ster, Ster — ik wil met jóu naar bed!) ‘Is dat wat je wenst... mijn lieveling?’

‘O, het zou zo’n hulp zijn!’

‘Oké. Jij bent de dokter. Eén... drie... dertig — al moet ik er aan sterven. Maar geen kleine meisjes!’

‘Dat is geen probleem. Laat me nadenken. Als de Doral me maar vijf woorden in het midden laat brengen —’

Ze zweeg verder. Haar hand voelde aangenaam warm aan. Ik dacht ook na. Die vreemde gewoonten hadden consequenties, en door sommige daarvan had ik me nog laten afschrikken. Hoe kon het, als Letva haar echtgenoot onmiddellijk had laten weten wat een sufferd ik was, dat —

‘Ster? Waar heb jij vannacht geslapen?’

Ze keek me scherp aan. ‘Heer... is het mij toegestaan je te vragen je alsjeblieft met je eigen zaken te bemoeien? ’

‘Ik denk van wel. Maar iedereen schijnt zich met de mijne te bemoeien.’

‘Het spijt me. Maar ik heb een heleboel moeilijkheden en mijn grootste moeilijkheden weet je nog niet eens. Het was een openhartige vraag en verdient een openhartig antwoord. Gastvrijheid is een evenwicht en eer telt naar twee kanten. Ik heb vannacht in het bed van de Doral geslapen. Maar, als dat er iets op aan komt — en voor jou doet het dat misschien wel; ik begrijp Amerikanen nog steeds niet — ik ben gisteren gewond en daar had ik nog last van. Jock is een lieve, goedige ziel. We hebben geslapen. Alleen maar geslapen.’

Ik trachtte er nonchalant over te doen. ‘Het spijt me van die wond. Doet hij nog pijn?’

‘Helemaal niet. Morgen zal het verband eraf vallen. Maar — vannacht was het niet de eerste keer dat ik in huize Doral in het genot van dak en tafel en bed gesteld werd. Jock en ik zijn oude vrienden, boezemvrienden — daarom denk ik dat ik het erop kan wagen dat hij me een paar seconden zal toestaan alvorens me te doden.’

‘Nou, dat had ik ook wel zowat uitgepuzzeld.’

‘Omar, naar jouw maatstaven — de manier waarop je bent opgevoed — ben ik een slet.’

‘O, helemaal niet. Een Prinses.’

‘Een slet. Maar ik kom niet uit jouw land en ik ben volgens een andere gedragslijn opgevoed. Volgens mijn eigen maatstaven, en die schijnen mij goed toe, ben ik een zedelijke vrouw. Nu... ben ik nu nog ‘je lieveling’?’

‘Mijn lieveling!’

‘Mijn liefste Held. Mijn ridder. Buig je naar me toe en kus me. Als we moeten sterven zou ik willen dat mijn mond nog warm is van jouw lippen. De ingang is om de volgende hoek.’

‘Dat weet ik.’

Enkele ogenblikken later reden we met het zwaard in de schede en ongespannen boog trots het doelgebied binnen.

Drie dagen later reden we er weer uit.

Deze keer kregen we een weelderig ontbijt. Deze keer stonden er muzikanten langs de uitgang. Deze keer reed de Doral met ons mee.

Deze keer wankelde Rufo naar zijn rijdier, elke arm om een meisje, een fles in elke hand, en werd toen na zoenen van nog een dozijn andere meisjes op zijn stoel getild en in liggende houding vastgegespt. Hij viel in slaap en snurkte voor we op weg waren.

Ik werd vaker vaarwel gekust dan ik kon tellen, en door enkelen die geen enkele reden hadden om dat zo van harte te doen — want ik was nog maar een held in de leer, ik moest het vak nog onder de knie krijgen.

Het is geen gek vak, in weerwil van de lange werkdag, de risico’s van het bedrijf en volslagen gebrek aan zekerheid; er zijn bijkomstigheden, vele vacatures en snelle bevordering voor iemand met energie die bereid is om te leren. De Doral leek nogal met me in zijn schik.

Aan het ontbijt had hij mijn bekwaamheden tot op dat moment bezongen met een duizendtal ingewikkelde regels.

Maar ik was nuchter en kwam door zijn loftuitingen niet onder de indruk van mijn eigen grootsheid; ik wist wel beter. Iemand had hem kennelijk geregeld rapport uitgebracht — maar die iemand was een leugenaar. Jan Henk de IJzeren Man zou niet hebben kunnen doen wat Jocko’s ode aan mij toeschreef.

Maar ik aanvaardde het met mijn heldhaftige gelaatstrekken in een nobele en onverstoorbare plooi, toen stond ik op en bracht ‘Casey at the Bat’, waarbij ik hart en ziel legde in ‘Mighty Casey has struck OUT!’

Ster gaf er een vrije vertaling van. Ik had (zong ze) me lovend uitgelaten over de dames van huize Doral en ze in verband gebracht met Madame de Pompadour, Nell Gwynn, Theodora, Ninon de l’Enclos en Rangy Lil. Ze noemde deze beroemde dames niet; in plaats daarvan noemde ze bijzonderheden in een Neviaanse lofrede die François Villon versteld zou hebben doen staan.

Dus moest ik nog een toegift geven. Ik bracht ‘Reilly’s Daughter’, en daarna ‘Jabberwocky’ met gebaren.

Ster had me in de geest vertolkt; ze had gezegd wat ik gezegd zou hebben als ik in staat geweest was gedichten te improviseren. Laat op de tweede dag was ik Ster toevallig tegengekomen in het Turkse bad van het riddergoed. Een uur lang lagen we in lakens gewikkeld op platte stenen naast elkaar om uit te zweten en de weefsels te herstellen. Na een poosje flapte ik er uit hoe verbaasd — en verrukt — ik was. Ik deed het schaapachtig, maar Ster was iemand voor wie ik mijn ziel durfde blootleggen.

Ze had ernstig geluisterd. Toen ik uitgerateld was zei ze kalm: ‘Mijn Held, zoals je weet ken ik Amerika niet. Maar volgens wat Rufo me verteld heeft is jullie beschaving enig in de Universa.’

‘Nou ja, ik besef wel dat de USA in dergelijke dingen niet wereldwijs is, niet zoals Frankrijk dat is.’

‘Frankrijk!’ Ze haalde haar mooie schouders op. ‘Romanen zijn ijselijk slechte minnaars. Dat heb ik ergens gehoord en ik kan bevestigen dat het waar is. Omar, voor zover ik weet is jullie cultuur de enige semi-beschaafde waarin liefde niet erkend wordt als de hoogste kunst en waar ze niet zo ernstig wordt bestudeerd als ze verdient.’

‘Je bedoelt, zoals ze het hier doen. Wow! Veel te goed voor het gewone volk!’

‘Nee, ik bedoel niet zoals ze het hier doen.’ Ze sprak Engels. ‘Hoeveel ik ook van onze vrienden hier houd, dit is een barbaarse cultuur en hun kunst is barbaars. O, goede kunst in zijn soort, heel goede; hun benadering is oprecht. Maar — als we dit overleven, als we onze moeilijkheden achter de rug hebben — wil ik je door de Universa laten reizen. Dan zul je wel zien wat ik bedoel.’ Ze stond op en vouwde haar laken als een toga. ‘Ik ben blij dat het je genoegen doet, mijn Held. Ik ben trots op je.’