Harry Harrison - Doodsstrijd In Appsala

De Mastreguloj hadden een vergissing begaan toen ze hem in zijn eentje binnen lieten; ze waren er zo aan gewend de mensen te intimideren en bang te maken dat ze nonchalant werden — en oud. Uit hun stemmen en uit hun manier van doen maakte hij op dat er absoluut geen jonge mannen op het podium stonden en hij was er even zeker van dat de man aan de rechterkant al erg oud was. Zijn stem had dat verraden en nu Jason dichterbij was kon hij het lange zwaard dat de man voor zich hield beverig zien schokken.

“Wie heeft het geheim en de heilige naam van sulfurika acido verraden?” bulderde de middelste gestalte. “Spreek spion, of we zullen je je tong uitrukken en vuur in je ingewanden gieten —”

“Nee, nee,” smeekte Jason terwijl hij knielde en zijn handen gevouwen voor zich hield. “Alles liever dan dat! Ik zal het vertellen!” Hij schuifelde op zijn knieën dichter naar het podium en ging daarbij iets naar rechts. “De waarheid komt toch aan het licht, ik kan het niet langer verbergen — hier staat de man die me alle heilige geheimen vertelde.” Hij wees naar de oude man aan de rechterkant en terwijl hij dat deed kwam zijn hand vlakbij het lange zwaard dat de man vasthield.

Toen Jason opstond strekte hij zijn arm uit, plukte het uit de losse greep van de oude en duwde hem opzij in de stoel ernaast — de twee mannen vielen met een bevredigende klap op de grond.

“Dood aan de ongelovigen!” schreeuwde hij terwijl hij het zwarte gordijn met het doodskop-en-duivel patroon omlaag-trok dat voor de achterwand hing. Hij wierp het over de twee mannen die naast hem stonden en net weer overeind waren gekrabbeld en toen zag hij een kleine deur die achter het gordijn verborgen was. Hij duwde hem open en sprong de verlichte gang erachter in, bijna in de armen van twee gewapende wachters die daar stonden. Het voordeel van de verrassing was aan zijn kant. De eerste stortte in elkaar toen Jason hem met de platte kant van zijn zwaard op het hoofd tikte en de tweede liet zijn eigen zwaard vallen toen de punt van Jasons zwaard hem in de bovenarm trof. Nu kwam zijn pyrraanse training hem van pas. Hij kon zich sneller bewegen en hij kon sneller doden dan welke Appsalaan ook. Dat bewees hij toen hij een hoek omrende in de richting van de ingang en bijna tegen Benn’t, zijn vroegere bewaker opbotste.

“Bedankt dat je me hier hebt gebracht — ik had nog niet genoeg moeilijkheden,” zei Jason terwijl hij het zwaard van de ander opzijsloeg. “En hoewel het in Appsala gewoon is een betaalde verrader te zijn, was het niet aardig een van je eigen mannen te doden.” Zijn zwaard suisde door de lucht en scheurde Benn’ts keel open waarbij het tegelijk bijna zijn hoofd eraf sloeg. Het slagzwaard was zwaar enmoeilijk te hanteren, maar als het eenmaal in beweging was sneed het door alles wat het tegenkwam heen. Jason rende verder en viel strijdlustig aan op de wachters in de hal.

Het enige voordeel dat hij had was weer het verrassingselement, dus bewoog hij zich zo snel hij kon. Als ze zich eenmaal samenvoegden, konden ze hem grijpen en hem doden, maar het was al erg laat en de verveelde bewakers verwachtten niet in het minst dat ze van achter zouden worden aangevallen. Een viel er op de grond, een ander strompelde weg terwijl het bloed uit zijn gehavende arm spoot en Jason duwde uit alle macht tegen de draaistang die de ingang afsloot. Uit zijn ooghoek zag hij een van de gemaskerde Mastreguloj uit de hoofddeur van de raadskamer komen.

“Sterf!” gilde de man en hij wierp een glazen bol naar Jasons hoofd.

“Bedankt,” zei Jason die het ding keurig met zijn vrije hand uit de lucht plukte. Hij liet hem in zijn kleren glijden terwijl hij de deur opentrok.

De achtervolging werd juist ingezet toen hij de glibberige trap afrende en in de dichtstbijzijnde boot sprong. Die was te groot voor hem om er makkelijk in te kunnen roeien, maar hij sneed de vang door en duwde af met een bladvormige roeispaan.

In het kanaal stond een zwakke stroom en daarop liet hij zich wegdrijven terwijl hij de riemen in de dollen liet vallen en er flink aan trok. Op de trap verschenen gestalten, er werd geschreeuwd, toortsen flikkerden; toen werd er een vlaag natte sneeuw tussen hen in geblazen en ze verdwenen uit het gezicht. Jason roeide verder in de duisternis en lachte grimmig in zichzelf.

Hij roeide tot hij warm was en toen liet hij de boot met het tij meedrijven. In het duister bonsde hij tegen onzichtbare voorwerpen op en toen hij bij een ander kanaal kwam raakte hij in een draaikolk. Snel roeide Jason het andere kanaal op en hij zocht zich een weg door een doolhof van vage sloten tussen lage eilanden en steile muren. Toen hij er zeker van was dat zijn spoor voldoende was verward, roeide hij naar de dichtstbijzijnde wal waar hij de boot kon aanleggen. Die kwam stil te liggen en hij sprong eruit, zakte totaan zijn enkels in het natte zand en trok de boot zover hij kon op het strand.

Toen hij er geen beweging meer in kon krijgen klom hij er weer in, verstopte hij de glazen bol in het ruim waar hij niet per ongeluk kon worden gebroken en ging hij op de ochtend zitten wachten. Hij had het koud en hij zat te bibberen en voor het eerste grijze licht door de sneeuw heendrong was hij in een zeer slecht humeur.

Vage vormen maakten zich langzaam uit de duisternis los — een paar kleine boten vlakbij op het strand getrokken die stevig aan palen waren geketend; en verder terug kleine, lage hutten. Uit een van de hutten kroop een man, maar zodra hij Jason en de boot zag, verdween hij krijsend weer uit het gezicht. Binnen hoorde hij geritsel en gemompel en Jason klom uit de boot op het strand en zwaaide het slagzwaard een paar maal heen en weer om zijn spieren los te maken.

Een tiental mannen kwam aarzelend over het strand op hem af, met knuppels en roeiriemen, maar ze bibberden bijna van angst.

“Ga weg, laat ons met rust,” zei de leider terwijl hij zijn wijsvinger en zijn pink uitstak om het boze oog af te wenden. “Neem je smerige schuit, Mastrulego en vertrek van onze kust. Wij zijn maar arme vissers…”

“Ik voel volkomen met jullie mee,” zei Jason die op zijn zwaard leunde. “En ik ben net zomin gek op de Mastrulegojals jullie.”

“Maar je boot — daar is het teken,” en de leider wees naar een afschuwlijk stukje snijwerk op de boeg.

“Die heb ik van hen gestolen.”

De vissers liepen kreunend rond, sommigen renden weg terwijl anderen op hun knieën vielen om te bidden. Een van hen gooide zijn knuppel naar Jason, een halfslachtige worp die Jason makkelijk opving met zijn zwaard.

“We zijn verloren,” jammerde de leider. “De Mastrulegoj zullen achter je aan komen, dan zien ze die vervloekte boot en dan zullen ze ons overvallen en ons allemaal doden. Neem hem mee, ga onmiddellijk weg!”

“Daar zit wat in,” was Jason het met hem eens. De boot was een belemmerende factor. Hij kon hem nauwelijks in zijn eentje hanteren en hij was te makkelijk te herkennen om er ongemerkt mee rond te varen. Terwijl hij de vissers goed in de gaten hield haalde Jason de glazen bol weer tevoorschijn. Toen zette hij zijn schouder tegen de boeg en duwde hij de boot weer in het water, waar hij door de stroom werd gegrepen en uit het gezicht verdween.

“Dat probleem is uit de wereld,” zei Jason. “Nu moet ik terug naar het Perssonoj fort. Wie van jullie wil me daarheen brengen?”

De vissers liepen weg en Jason ging vlak voor de leider staan voor die ook kon verdwijnen. “Nou, hoe denk je erover?”

“Ik denk niet dat ik het kan vinden,” zei de man terwijl hij onder zijn verweerde huid wit wegtrok. “Mist, natte sneeuw, ik ga nooit die kant op…”

“Vooruit nou, je zal behoorlijk worden beloond zodra we aan land gaan. Noem het bedrag.”

De man lachte geringschattend en probeerde opzij weg te glippen.