Harry Harrison - Doodsstrijd In Appsala

De Hertug draaide aan de hendel en keek met glanzende ogen naar de vonken. “Morgen zal hij in de tempel worden onthuld. Maar er moeten wat heilige tekens op. Misschien wat goud…”

“Ook edelstenen, hoe duurder het eruit ziet, hoe beter. De mensen betalen niet om aan een heilig orgel te draaien als het er niet indrukwekkend uitziet.”

Jason luisterde vrolijk toe terwijl de vonken eruit sprongen. Misschien betekenden ze H.A.H. in de plaatselijke kode, maar voor een buitenwerelder was het een S.O.S. En ieder ruimteschip met een redelijke ontvanger dat de atmosfeer van deze planeet binnenkwam, moest de breedband radiogolven van de vonken oppikken. Misschien was er op dit moment wel een die het bericht opving, die de boog van de richtingzoeker ronddraaide en de plaats van de zender probeerde te bepalen. Had hij maar een ontvanger zodat hij hun antwoord kon horen, maar het gaf eigenlijk niet, want binnenkort zou hij het gebrul van hun raketten horen als ze boven Appsala omlaag zakten…

Er gebeurde niets. Twaalf uur geleden had Jason het eerste S.O.S. uitgezonden, maar nu gaf hij onwillig de hoop op dat hij onmiddellijk zou worden gered. Het was nu het beste ervoor te zorgen dat hij zich goed en aangenaam vestigde terwijl hij wachtte tot er een schip kwam. Hij stond niet stil bij de mogelijkheid dat er tijdens zijn leven wel eens helemaal geen ruimteschip in de buurt van deze achterlijke planeet zou kunnen komen.

“Ik heb over je verzoek nagedacht,” zei de Hertug en hij draaide zich bij de vonkenzender vandaan. “Je kan een klein eigen appartement krijgen, misschien een of twee slaven, genoeg voedsel om je te verzadigen en op heilige dagen wijn en bier…”

“Niets sterkers?”

“Er is niets sterkers te krijgen; de Perssonoj wijnen van onze velden op de hellingen van de Malviglaberg zijn beroemd om hun kracht.”

“Ze zullen nog beter zijn als ik ze eenmaal heb gedestilleerd. Ik zie dat ik wel een aantal kleine verbeteringen zal moeten aanbrengen als ik hier lang moet blijven. Misschien moet ik zelfs het water closet wel uitvinden voor ik reumatiek krijg van die primitieve tochtige pisbakken van jullie. Er moet heel wat worden gedaan. Allereerst moeten we een voorrangslijst maken en bovenaan de lijst komt geld te staan. Sommige van de dingen die ik tot jouw glorie zal bouwen, zullen flink wat kosten, dus zou het het beste zijn als we dat mogelijk maakten door van te voren de schatkist te vullen. Ik veronderstel dat je geen godsdienstige regels hebt die je verbieden rijker te worden?”

“Geen,” antwoordde de Hertug zeer positief. “Dan kunnen we het er voorlopig bij laten. Met Uwe Excellentie’s permissie zal ik mij nu in mijn nieuwe verblijven terugtrekken en wat proberen te slapen, waarna ik een lijst zal opstellen van plannen waaruit je kunt kiezen en leren.”

“Dat is voor mij voldoende. En vergeet vooral niet de dingen om geld mee te maken.”

“Die komen bovenaan.”

Jason mocht vrijelijk door de afgesloten heilige werkplaatsen rondlopen, maar hij had vier lijfwachten die voortaan erg dichtbij hem bleven, op zijn hielen trapten en kreno walm in zijn nek bliezen.

“Weet jij waar mijn nieuwe kamers zijn?” vroeg Jason aan de kapitein van de wacht, een knorrige bruut die Benn’t heette.

“Uhuh,” antwoordde Benn’t en hij ging hem voor het tochtige Perssonoj fort in. Ze gingen een wenteltrap op die naar een hogere verdieping leidde en toen door een donkere gang naar een stevige deur waar een andere wachter stond. Benn’t opende de deur met een zware sleutel die aan zijn riem hing.

“Dit is van jou,” snauwde hij en hij wees met zijn zwarte duim.

“Compleet met slaven,” zei Jason die naar binnen keek en Mikah en Ijale aan de muur geketend zag. “Ik zal niet veel aan die twee hebben als ze alleen maar als versiering worden gebruikt. Heb je de sleutel?”

Nog onbehouwener groef Benn’t een kleinere sleutel uit zijn portefeuille en hij gaf hem aan Jason; toen ging hij naar buiten en hij sloot de deur achter zich af. “Ik wist wel dat je iets zou doen zodat ze je niet zouden martelen,” zei Ijale toen Jason haar ijzeren boord losmaakte. “Ik was maar een klein beetje bang.”

Mikah bleef doodstil tot Jason met Ijale de kamers ging bekijken, toen zei hij koel: ’Je hebt nagelaten mij uit deze ketenen te bevrijden.”

“Ik ben blij dat je dat zelf merkt,” zei Jason. “Dat bespaart mij de moeite je erop te wijzen. Kan jij een betere manier bedenken om je uit de moeilijkheden te houden?”

“Je bent beledigend!”

“Ik ben eerlijk. Jij zorgde ervoor dat ik mijn baan bij de d’zertanoj kwijtraakte en dat ik als slaaf werd opgesloten. Toen ik ontsnapte heb ik je meegenomen en jij hebt mijn edelmoedigheid betaald door Snarbi de gelegenheid te geven ons aan mijn huidige werkgever te verraden — en deze positie heb ik bereikt zonder enige hulp van jou.”

“Ik deed alleen maar wat ik dacht dat het beste was.”

“Je dacht verkeerd.”

“Jij bent een wraakzuchtig en kleinzielig mens, Jason dinAlt!”

“Dat heb je verdomd goed gezien. Jij blijft aan die muur geketend.”

Jason stak zijn arm door die van Ijale en hij leidde haar rond door het appartement. “De deur komt, heel modern, direct uit op de grootste kamer die is gemeubileerd met rustieke meubelen van gespleten balkjes en de muren zijn behangen met een uitgelezen verscheidenheid aan schimmels. Een geweldige plek om kaas te maken, maar minder geschikt voor bewoning door mensen. Mikah mag hem hebben.” Hij opende een verbindingsdeur. “Dit lijkt er meer op, een kamer op het zuiden, uitzicht op het grote kanaal en een beetje licht. Ramen van de beste gebarste hoorn, die zowel zonneschijn als frisse lucht binnenlaten. Ik zal er wat glas in moeten zetten. Maar op het ogenblik zullen we het moeten doen met een vuur in die enorme stookplaats.”

“ Krenoj!” piepte Ijale en ze rende naar de mand die in een nis stond. Jason huiverde. Ze rook eraan en kneep erin. “Niet te oud, tien dagen, misschien vijftien. Goed voor soep.”

“Precies waar mijn buikje naar verlangt,” zei Jason zonder geestdrift.

Mikah brulde uit de andere kamer. Jason stak eerst het vuur aan voor hij ging kijken wat hij wilde.

“Dit is misdadig!” zei Mikah en hij rammelde met zijn kettingen.

“Ik ben een misdadiger,” Jason draaide zich om en liep weg.

“Wacht! Je kan me hier niet zo achterlaten. Wij zijn beschaafde mensen. Maak me los dan geef ik je mijn woord erop dat ik je geen kwaad hart toedraag.”

“Dat is erg aardig van je Mikah ouwe jongen, maar uit mijn tevoren zo vertrouwende ziel is alle vertrouwen geweken. Ik heb me bekeerd tot de ethiek van de inboorlingen en ik vertrouw je nu alleen als ik je kan zien. Dat kan je krijgen. Je kan hier rondlopen want dan hou je tenminste je kop.”

Jason maakte de ketting los waarmee Mikahs ijzeren boord aan de wand vastzat en toen liep hij weg. “Je hebt de ring vergeten,” zei Mikah.

“O ja?” vroeg Jason en hij lachte, niet plezierig maar wraakzuchtig. “Ik heb nog niet vergeten hoe je me aan Edipon hebt verraden, en ik heb ook de ring niet vergeten. Zolang je slaaf blijft kan je me niet nog een keer verraden — dus blijf je slaaf.”

“Dat had ik van jou ook wel kunnen verwachten.” Mikah sprak met kille woede. “Je bent een hond, geen beschaafd mens. Ik zal niet beloven je ook maar ergens mee te helpen; ik schaam me voor mijn zwakheid dat ik dat zelfs maar heb overwogen. Jij bent een slecht mens en mijn leven is gewijd aan het bestrijden van het kwaad — daarom zal ik jou bestrijden.”

Jason had zijn arm al half omhoog voor een klap, maar in plaats daarvan barstte hij in lachen uit.

“Je zal me altijd blijven verbazen Mikah. Het lijkt gewoon onmogelijk dat iemand zo ongevoelig is voor feiten, logica en werkelijkheid of wat men vroeger gewoon gezond verstand noemde. Ik ben blij dat je hebt toegegeven dat je tegen me vecht — dat zal het makkelijker maken me van achteren te beschermen. En opdat je het niet vergeet en weer vriendelijk gaat doen, hou ik je als slaaf en zal ik je als slaaf behandelen. Pak dus die aardewerken kruik daar en bom op de deur voor de wacht en vul hem met water op de plaats waar alle slaven zoals jij water halen.”