Harry Harrison - Doodsstrijd In Appsala

In gedachten hoorde hij de klachten al die hij te horen zou krijgen als hij Ijale dat nieuws vertelde, maar het was voorhaar eigen bestwil.

“Ik zal voor haar zorgen en haar begeleiden op de paden der rechtvaardigheid,” sprak een bekende stem uit de deuropening. Daar stond Mikah tegen de deurpost met een verwarde baard en schitterende ogen.

“Dat is een geweldig idee,” was Jason het geestdriftig met hem eens. Hij draaide zich naar Ijale en sprak met haar in haar eigen taal. “Hoorde je dat? Mikah neemt je mee naar huis en hij zal voor je zorgen. Ik zal het zo regelen dat je wat geld krijgt voor alles wat je nodig hebt — hij zal je alles over geld uitleggen. Ik wil dat je nauwkeurig naar hem luistert. Onthou precies wat hij heeft gezegd en doe dan precies het omgekeerde. Je moet me beloven dat je dat zal doen en nooit die belofte breken. Op die manier zal je wel een paar vergissingen maken en zal je het soms verkeerd doen, maar de rest van de tijd zullen de dingen zeer gladjes verlopen.”

“Ik kan je niet missen! Neem me met je mee — ik zal altijd je slaaf zijn!” jammerde ze.

“Wat zei ze?” snauwde Meta die het wel ongeveer begreep.

“Jij bent slecht, Jason,” galmde Mikah, die zo langzamerhand weer goed op dreef raakte. “Ze zal je gehoorzamen, dat weet ik, zodat ze ondanks al mijn moeite altijd zal doen wat jij hebt gezegd.”

“Dat hoop ik van harte,” zei Jason vurig. “Je moet al temidden van jouw bijzondere soort anti-logica zijn geboren om er enig plezier aan te beleven. De rest van ons mensen is gelukkiger als ze een beetje doorbuigen onder het gewicht van het bestaan en zij beleven heel wat meer plezier aan het fysieke leven om ons heen.”

“Slecht, zeg ik, en je zal niet ongestraft blijven.” Mikahs hand kwam achter de deurpost vandaan met een ploffer erin die hij beneden had gevonden. “Ik neem het bevel van dit schip over. Jij bindt de twee vrouwen vast zodat ze geen moeilijkheden kunnen veroorzaken en dan gaan we naar Cassylia om je te laten berechten.”

Meta zat met haar rug naar Mikah in de regelstoel, ruim vijf meter van hem af; ze had haar handen vol met navigatieaantekeningen. Langzaam hief ze haar hoofd op, ze keek naar Jason en ze begon te lachen.

“Je zei dat je hem niet wilde laten doden.”

“Dat wil ik nog steeds niet, maar ik ben ook niet van plan naar Cassylia te gaan.”

Hij lachte terug en draaide zich om.

Hij zuchtte gelukkig en plotseling klonken er snelle voetstappen achter zijn rug. Er werden geen schoten afgevuurd, maar aan de schorre kreet, de dreun en het scherpe, knappende geluid hoorde hij dat Mikah zijn laatste debat had verloren.