Harry Harrison - Doodsstrijd In Appsala

“Je bent een simpele dwaas,” zei Jason zonder woede. Mikah bloosde.

“Het kan me niet schelen wat je van me denkt. Ik zou weer hetzelfde doen als ik de gelegenheid kreeg.”

“Zelfs als je wist dat de groep waaraan je je verkocht geen haar beter was dan die hier? Belette je er niet een Ijale te doden tijdens de strijd? Ik veronderstel dat ik je daarvoor moet bedanken — ook al ben jij degene die haar in die toestand bracht.”

“Ik wil jouw dank niet. Het was de hartstocht van het ogenblik die hen haar deed bedreigen. Ik kan het ze niet kwalijk nemen…”

“Het maakt toch niets meer uit. De oorlog is afgelopen; ze hebben verloren en mijn plannen voor een industriële revolutie gaan gewoon door, ook zonder mijn persoonlijke aandacht. Ongeveer het enige wat je hebt bereikt is mijn dood — wat ik je erg moeilijk kan vergeven.”

“Wat voor waanzin…?”

“ Waanzin , jij bekrompen idioot!” Jason hees zich op een arm overeind maar hij moest zich weer laten vallen toen een pijnscheut door de wattendekens van het gif heendrong. “Denk je soms dat ik hier lig omdat ik moe ben? Jouw ontvoering en jouw gekonkel deden me heel wat dieper in de strijd belanden dan ik van plan was, recht in een lang scherp, onhygiënisch zwaard. Het doorstak me als een zwijn.”

“Ik begrijp niet wat je daar zegt.”

“Dan ben je verschrikkelijk dom. Ik werd doorstoken van voor naar achteren. Mijn kennis van de anatomie is niet zo goed als hij zou kunnen zijn, maar ik zou zo zeggen dat er geen vitale organen zijn geraakt. Als mijn lever of een hoofdader was geraakt, zou ik nu niet tegen je praten. Maar ik weet geen manier om een gat in een buik te maken zonder een of twee darmlussen te beschadigen, het buikvlies door te snijden en een heleboel aardige, hongerige bacteriën naar binnen te brengen. Voor het geval je al lang niet meer in je eerste hulp boek hebt gelezen, daarna krijg je een buikvliesontsteking, die, de medische wetenschap op deze planeet in aanmerking genomen, voor honderd procent fataal is.”

Dat legde Mikah gelukkig het zwijgen op, maar het vrolijkte Jason niet erg op. Dus deed hij zijn ogen maar dicht om een beetje uit te rusten. Toen hij ze weer opende was het donker en tot de dageraad deed hij nu en dan een dutje. Toen moest hij Ijale wakker maken om haar te vragen hem het kistje met bede wortels te brengen. Ze wiste zijn voorhoofd af en hij zag de uitdrukking op haar gezicht.

“Dan wordt het hier dus niet warmer,” zei hij. “Ik ben het zelf.”

“Je raakte voor mij gewond,” jammerde Ijale en ze begon te huilen.

“Onzin,” zei Jason tegen haar. “Op wat voor manier ik ook doodga, het is altijd zelfmoord. Dat heb ik lang geleden zo geregeld. Op de planeet waar ik werd geboren was er niets anders dan zonnige dagen, eindeloze rust en een lang, lang leven. Ik besloot daarvandaan te gaan omdat ik een kort, vol leven verkoos boven een lang en leeg leven. Geef me nu nog een stukje van die wortel, want ik wil graag mijn moeilijkheden vergeten.”

Het gif was krachtig en de ontsteking was ernstig. Jason dreef weg in de rode mist van de bede en toen hij daaruit ontwaakte zag hij dat er niets was veranderd. Ijale verzorgde hem nog steeds en Mikah zat in de verste hoek in zijn ketenen te mokken. Hij vroeg zich af wat er met hen zou gebeuren als hij doodging en die gedachte maakte hem ongerust.

In een van die zwarte, heldere ogenblikken hoorde hij het geluid, een aanzwellend geraas dat plotseling de lucht buiten verscheurde en toen wegstierf. Hij duwde zich overeind op zijn ellebogen zonder op de pijn te letten en schreeuwde.

“Ijale, waar ben je? Kom onmiddellijk hier!”

Ze rende uit de andere kamer naar hem toe en hij hoorde geschreeuw buiten, stemmen op het kanaal en op de binnenplaats. Had hij het echt gehoord? Of was het een koortsvisioen. Ijale probeerde hem naar beneden te drukken, maar hij duwde haar weg en riep naar Mikah. “Heb je net iets gehoord? Hoorde je het?”

“Ik sliep — ik dacht dat ik iets hoorde…”

“ Wat? ”

“Geraas — ik werd er wakker van. Het klonk als… maar dat is onmogelijk…”

“Onmogelijk? Waarom onmogelijk? Het was een raketmotor niet? Hier op deze primitieve planeet.”

“Maar er zijn hier geen raketten.”

“Nou wel, idioot. Waarom denk je eigenlijk dat ik mijn zend-gebedsmolen heb gebouwd?”

Plotseling fronste hij zijn voorhoofd en probeerde hij zijn mistige en koortsige hoofd aan het werk te zetten. “Ijale!” riep hij, en hij groef onder zijn kussen naar de tas die daar lag. “Neem dit geld — alles — en ga naar de tempel van Elektro en geef het aan de priesters. Laat je door niemand tegenhouden, omdat dit het belangrijkste is dat je ooit hebt gedaan. Ze hebben waarschijnlijk het wiel stopgezet en zijn allemaal naar buiten gegaan om naar het wonder te kijken. Die raket zal nooit de goede plek vinden zonder een richtsignaal — en als hij ergens anders in Appsala landt zouden er wel eens moeilijkheden kunnen komen. Zeg dat ze moeten draaien en dat ze niet mogen ophouden omdat er een schip van de goden hierheen op weg is dat alle gebeden nodig heeft die het kan krijgen.”

Ze rende weg en Jason liet zich hijgend achterover vallen. Was het een ruimteschip daarbuiten dat zijn S.O.S. had opgepikt? Zou er een dokter of een medische automaat aan boord zijn die hem kon genezen in dit vergevorderde stadium van de ontsteking? Dat moest wel, ieder schip had wel medische voorzieningen aan boord. Voor het eerst sinds hij gewond was geraakt, stond hij zichzelf toe te geloven dat er een kans zou kunnen zijn dat hij het overleefde en er viel hem een pak van het hart. Hij slaagde er zelfs in tegen Mikah te glimlachen.

“Ik heb het gevoel, Mikah ouwe jongen, dat we onze laatste kreno hebben gegeten. Denk je dat je die last kan dragen?”

“Ik zal je moeten aangeven,” zei Mikah ernstig. “Jouw misdaden zijn te ernstig om ze te verbergen; ik kan niets anders doen. Ik moet de kapitein vragen de politie in te lichten…”

“Hoe ben je er in godsnaam in geslaagd zolang in leven te blijven met zo’n hoofd?” vroeg Jason kil. “Er is niets dat me belet je nu onmiddellijk te laten doden en begraven zodat je geen aanklacht kan indienen.”

“Ik denk niet dat je dat doet. Je bent niet geheel ontbloot van een zeker eergevoel.”

“Een zeker eergevoel! Een woord van lof van jou! Zou het dan toch mogelijk zijn dat er een klein spleetje zit in dat met rotsen versterkte bolwerk van je geest?”

Voor Mikah kon antwoorden kwam het gebrul van de raket terug, steeds lager, en het stierf niet weg zoals daarnet, maar het werd juist steeds sterker, het werd oorverdovend en er schoof een schaduw voor de zon.

“Chemische raketmotoren!” schreeuwde Jason boven het lawaai uit. “Een pinas of een landingsboot van een ruimteschip… hij moet op de vonkenzender richten — dat kan nu geen toeval meer zijn.” Op dat ogenblik stormde Ijale de kamer binnen en ze wierp zich op Jasons bed.

“De priesters zijn gevlucht,” jammerde ze, “iedereen heeft zich verstopt. Een groot vuurspuwend beest is neergedaald om ons allemaal te verwoesten!” Plotseling klonk haar stem erg luid toen het geraas op de binnenplaats ophield.

“Hij is veilig geland,” herademde Jason en toen wees hij naar zijn tekenspullen op de tafel. “Papier en potlood, Ijale. Geef ze even. Ik ga een briefje schrijven dat je voor mij naar het schip moet brengen dat zojuist is geland.” Ze deinsde huiverend achteruit.

“Je moet niet bang zijn, Ijale, het is gewoon maar een schip net als de schepen waar je in hebt gevaren, alleen is het niet gemaakt om in water te zeilen, maar in lucht. Er zullen mensen in zijn die je geen kwaad zullen doen. Ga erheen en laat ze dit briefje zien en breng ze dan hierheen.”