Harry Harrison - Doodsstrijd In Appsala

“Kom erin, Hertug,” riep hij. “Niemand zal je kwaad doen — deze vergissingen kunnen iedereen overkomen.” En toen tegen Meta: ’Niet schieten, maar wees op je hoede. Ik zal proberen of ik hem zover kan krijgen dat hij geen moeilijkheden veroorzaakt, maar ik kan het niet garanderen, dus hou je gereed.”

De Hertug keek vlug om de hoek van de deur en schoot weer achteruit. Eindelijk verzamelde hij de resten van zijn moed en hij schuifelde aarzelend naar binnen. “Dat is een aardig wapentje wat je vriend daar heeft, Jason. Zeg hem’ — hij knipperde met zijn bijziende ogen naar Meta’s uniform — ’ik bedoel haar, dat we wel een paar slaven voor zo’n dingetje willen ruilen. Vijf slaven, dat is een goede ruil.”

“Laten we zeggen, zeven.”

“Afgesproken. Geef op.”

“Niet deze; die is al jaren een familiestuk en ze zou het niet kunnen verdragen daarvan te scheiden. Maar er is er nog een in het schip waarmee ze hier kwam — we zullen naar beneden gaan en er een halen.”

Mikah was klaar met de tafel en hij legde het bovenblad naast Jasons bed; toen tilden Meta en hij Jason er voorzichtig op. De Hertug veegde met de rug van zijn hand langs zijn neus en hij nam alles op met zijn knipperende rode oogjes.

“In het schip zijn dingen die je beter zullen maken,” zei hij, waarmee hij bewees dat hij intelligenter was dan Jason had gedacht. “Je gaat niet dood, en je vertrekt met het luchtschip?”

Jason kreunde en kronkelde op de draagbaar en greep angstig naar zijn buik. “Ik ga dood, Hertug! Ze nemen mijn as mee naar het schip, een ruimte-begrafenisschuit, om die tussen de sterren uit te strooien.”

De Hertug dook naar de deur, maar Meta had hem op hetzelfde ogenblik al te pakken en ze boog zijn arm achter zijn rug tot hij gilde en ze duwde haar ploffer tussen zijn nieren.

“Wat ben je van plan Jason,” vroeg ze kalm.

“Laat Mikah de voorkant van de draagbaar dragen, dan kunnen de Hertug en Ijale de achterkant nemen. Hou de ouwe onder vuur en dan komen we hier met een beetje geluk heelhuids vandaan.”

En zo gingen ze naar buiten, langzaam en voorzichtig. De leidingloze Perssonoj konden niet besluiten wat ze moesten doen; de gepijnigde kreten van de Hertug maakten hen alleen maar zenuwachtig net als Jasons schoten die brokken metselwerk opbliezen en ramen deden sneuvelen. Hij genoot van het tochtje naar beneden en over de binnenplaats en hij vermaakte zich uitstekend door vlak naast ieder hoofd dat verscheen te vuren. Ze bereikten de raket zonder moeilijkheden.

“Nu komt het moeilijkste deel,” zei Jason terwijl hij zijn ene arm om Ijale’s schouder sloeg en het grootste gedeelte van zijn gewicht op de andere arm liet rusten die hij stevig om Mikahs nek had geklemd. Hij kon niet lopen, maar zij konden hem overeind houden en hem naar binnen slepen. “Blijf in de deuropening staan Meta en hou de ouwe vogel goed vast. Wees op alles voorbereid, want er bestaat hier geen loyaliteit en als ze de Hertug moeten doden om jou te pakken te krijgen zullen ze geen seconde aarzelen.”

“Dat is logisch,” vond Meta. “Het is tenslotte oorlog.”

“Ja, ik vermoed dat een Pyrraan het zo zou bekijken. Hou je gereed. Ik zal de motoren warm laten lopen en als we klaar zijn om te starten zal ik de sirene laten gieren. Laat de Hertug dan vallen, sluit de luchtsluis en neem zo snel mogelijk de besturing over — ik denk niet dat ik kan opstijgen. Begrepen?”

“Volkomen. Ga nou — je staat je tijd te verdoen.”

Jason liet zich in de stoel van de tweede piloot vallen en werkte alle starthandelingen zo snel mogelijk af. Hij stak net zijn hand uit naar de knop van de sirene toen er een dreunende klap klonk en het hele schip begon te trillen, en — een verlammende seconde lang — schudde het heen en weer en viel het bijna om. Langzaam richtte het zich weer op en hij drukte op de knop. Voor de echo was weggestorven zat Meta al in de bestuurdersstoel en de kleine raket schoot omhoog.

“Ze zijn verder dan ik had gedacht van deze primitieve wereld,” zei ze zodra de eerste versnellingsdruk wegzakte. “In een van de gebouwen stond een groot, lelijk apparaat dat plotseling rook uitbraakte en een rotsblok wierp dat het grootste gedeelte van onze bakboordvin verwoestte. Ik heb het opgeblazen, maar de man die jij de Hertug noemde is ontsnapt.”

“In bepaalde opzichten zijn ze erg ver,” zei Jason, die zich te zwak voelde om toe te geven dat ze bijna waren gedood door zijn eigen uitvinding.

Met Meta’s kundige besturing gleden ze zonder moeite het open ruim van het Pyrraanse ruimteschip binnen dat net even buiten de atmosfeer rondcirkelde. In de vrije val was Jasons pijn zoveel minder dat hij zich ervan kon verzekeren dat de doodsbange angstig kijkende Ijale in een versnellingsstoel werd gegespt voor hij in elkaar stortte. Daarna liet hij zichzelf naar een kooi drijven en voor hij die bereikte, verloor hij gelukkig glimlachend het bewustzijn: de slavenhoudende monomaniakken schenen al ver achter hem.

Toen hij wakker werd was de pijn en het ongemak grotendeels weg en de koorts ook; en hoewel hij nog erg zwak was slaagde hij er toch in zich door de gangen naar de regelkamer te slepen. Meta was bezig met het uitzetten van de koers op de computer.

“Voedsel!” kraste Jason terwijl hij naar zijn keel greep. “Mijn weefsel put zich uit om zich te herstellen en ik scheur van de honger.”

Zonder iets te zeggen reikte Meta hem een knijpfles met voedsel en ze deed dat op zo’n manier dat hij wist dat ze ergens kwaad over was. Toen hij de buis in zijn mond stopte zag hij Ijale die aan de andere kant van de ruimte ineengedoken zat — tenminste voorzover ze dat kon in vrije val.

“Hè, dat was lekker!” riep Jason met onechte vrolijkheid. “Vlieg je alleen, Meta?”

“Natuurlijk ben ik alleen.” Ze zei het op zo’n manier dat het meer klonk als: Wat ben je toch voor een dwaas? ’Ik mocht het schip hebben, maar er kon niemand met me mee.”

“Hoe heb je me gevonden?” vroeg hij in een poging een onderwerp aan te snijden dat haar ter harte ging.

“Dat is wel duidelijk zou ik denken. De radioman op de ruimtehaven noteerde het kenteken toen het ruimteschip vertrok met jou aan boord en toen hij het beschreef herkende Kerk het als een schip van Cassylia. Ik ging naar Cassylia en stelde een onderzoek in; zij identificeerden het schip, maar volgens de boeken was het niet teruggekeerd. Toen vloog ik weer terug in de richting van Pyrrus en onderweg vond ik drie planeten die dicht genoeg langs de route lagen om tijdens de vlucht in de sprongruimte in het schip te worden opgemerkt. Twee daarvan hebben een centrale regering en moderne luchthavens en vluchttorens en zij zouden het hebben geweten als het schip dat ik zocht daar was geland of zelfs neergestort. Dat was niet het geval. Daarom moest het schip op de derde planeet zijn geland, de planeet waar we net vandaan komen. Zodra ik de atmosfeer binnenkwam hoorde ik het noodsein en ik kwam zo vlug mogelijk… Wat ben je van plan met die vrouw?”

Die laatste woorden klonken ijskoud. Ijale dook nog meer in elkaar. Ze begreep wel geen woord van het gesprek, maar ze was kennelijk verstijfd van schrik.

“Ik heb er eigenlijk nog niet over nagedacht…”

“In jouw leven is slechts plaats voor een vrouw, Jason. Dat ben ik. En iedereen die daar anders over denkt zal ik doden.”

Zonder twijfel meende ze wat ze zei; en als hij Ijale nog langer in leven wilde houden, moest ze zo snel mogelijk bij de dodelijke dreiging van de Pyrraanse vrouwejaloezie vandaan. Jason dacht snel na.

“We stoppen bij de eerste beschaafde planeet en daar laten we haar uitstappen. Ik heb genoeg geld om een bedrag op een bank te zetten waar ze jaren van kan leven. En ik zal het zo regelen dat het met kleine beetjes tegelijk wordt uitbetaald, zodat ze, hoe ze ook wordt bedrogen, altijd genoeg zal hebben. Over haar maak ik me geen zorgen — als ze in het kreno legioen in leven kon blijven, kan ze zich op een rustige planeet overal redden.”