Harry Harrison - Doodsstrijd In Appsala

“Ik ben bang…”

“Hoeft niet; het kan geen kwaad. De mensen in het schip zullen me helpen en ik denk dat ze me weer beter kunnen maken.”

“Dan ga ik,” zei ze eenvoudig. Ze stond op en dwong zichzelf door de deur te gaan hoewel ze nog steeds stond te trillen.

Jason keek haar na. “Er zijn momenten, Mikah,” zei hij, “als ik niet naar jou kijk, dat ik trots kan zijn op de mens.”

Minuten verliepen en Jason merkte dat hij aan de dekens lag te plukken en rolletjes draaide tussen zijn vingers terhij zich afvroeg wat er buiten op de binnenplaats gebeurde. Hij schrok op toen hij plotseling gedreun op metaal hoorde en vlak daarna een snelle reeks ontploffingen. Vielen de idioten het schip aan? Hij kronkelde in bed en vervloekte zijn eigen zwakte toen hij overeind probeerde te komen. Hij kon hier alleen maar liggen en afwachten — terwijl zijn lot in de handen van anderen lag.

Er klonken meer ontploffingen — dit keer binnen het gebouw — en ook stemmen en een luide schreeuw. Rennende voetstappen kwamen de gang in en Ijale rende naar binnen en achter haar aan kwam Meta, met een rokende ploffer in haar hand.

“Pyrrus is ver weg,” zei Jason, terwijl hij naar haar mooie bezorgde gezicht keek en naar het vertrouwde vrouwenlichaam in het strenge pak van metaaldoek. “Maar ik kan zo gauw niet bedenken wie ik liever door die deur had zien komen…”

“Je bent gewond!” ze rende snel naar hem toe en knielde bij het hoofdeind van het bed zodat ze de open deur in de gaten kon houden. Toen ze zijn hand pakte en de droge hitte van zijn huid voelde, werden haar ogen groot van schrik. Zonder iets te zeggen haalde ze de medidoos van haar riem en drukte die tegen de huid van zijn onderarm. De onderzoekende staaf kwam omlaag, klikte druk en gaf hem een injectie en vlak daarna nog drie achter elkaar. Hij zoemde nog een beetje, gaf hem toen nog een snelle prik anti-stoffen en toen ging het ’Behandeling Voltooid’ lampje branden.

Meta’s gezicht was vlak boven het zijne; ze kwam een beetje dichterbij en kuste hem op zijn gebarsten lippen en er viel een krul van haar blonde haar op zijn wang. Ze was een vrouw, maar een Pyrraanse vrouw en ze kuste hem met haar ogen open en zonder zich op te richten vuurde ze een schot af dat een hoek van de deurpost wegvaagde en de soldaten in de gang achteruit deed deinzen.

“Niet schieten,” zei Jason toen ze met tegenzin weer ging staan. “Het zijn eigenlijk vrienden.”

“Niet mijn vrienden. Zodra ik uit de reddingsboot kwam schoten ze op me met een soort primitief projectielwapen, maar dat heb ik al opgelost. Ze schoten zelfs op het meisje dat je boodschap bracht, tot ik een van hun muren omverblies. Voel je je al beter?”

“Niet goed en niet slecht, een beetje duizelig van de prikken die je me hebt gegeven. Maar we kunnen beter naar het schip gaan. Ik zal zien of ik kan lopen.” Hij zwaaide zijn benen over de rand van het bed en zakte voorover op de grond in elkaar. Meta sjorde hem weer op het bed en legde de dekens weer over hem heen. “Je moet hier blijven tot je beter bent. Je bent veel te ziek om te worden vervoerd.”

“Als ik hier blijf zal ik nog veel zieker worden. Zodra de Hertug — hij is de baas hier — beseft dat ik wel eens zou kunnen vertrekken, zal hij alles doen om me hier te houden, hoeveel mannen hem dat ook zal kosten. We moeten iets doen voor zijn kleine kwade hersentjes die gevolgtrekking maken.”

Meta keek de kamer rond en haar blik gleed langs Ijale — die ineengedoken naar haar zat te staren — alsof ze een deel van het meubilair was en stopte toen ze bij Mikah kwam. “Is dat wezen dat aan de muur zit geketend gevaarlijk,” vroeg ze.

“Soms wel; je moet hem goed in de gaten houden. Hij heeft me op Pyrrus gevangen genomen.”

Meta’s hand schoot naar een tas aan haar riem en ze drukte Jason ook een ploffer in de hand. “Hier heb je een ploffer — je zal hem zelf wel willen doden.”

“Zie je het, Mikah,” zei Jason terwijl hij het vertrouwde gewicht van de ploffer in zijn hand woog, “Iedereen wil dat ik je doodmaak. Wat heb je toch dat iedereen zo’n hekel aan je heeft?”

“Ik ben niet bang voor de dood,” zei Mikah en hij hief zijn hoofd op en trok zijn schouders recht. Maar hij zag er niet erg indrukwekkend uit met zijn spichtige grijze baard en de ketenen die hij droeg.

“Dat zou ik maar wel zijn,” Jason liet de ploffer zakken.

“Het is verbazingwekkend dat iemand met jouw hartstocht voor de verkeerde dingen zolang in leven is gebleven.”

Hij draaide zich naar Meta. “Ik heb voorlopig genoeg van moorden,” zei hij tegen haar, “deze planeet is ermee doorweekt. En we hebben hem nodig om mij omlaag te helpen dragen. Ik denk niet dat ik het in mijn eentje klaarspeel en hij is waarschijnlijk de beste ziekendrager die we kunnen vinden.”

Meta draaide zich naar Mikah en haar ploffer schoot uit zijn bekrachtigde holster in haar hand en vuurde. Hij deinsde achteruit, sloeg zijn handen voor zijn ogen en scheen toen geschokt te bemerken dat hij nog steeds leefde. Meta had hem bevrijd door zijn kettingen door te schieten. Ze gleed naar hem toe met de moeiteloze gratie van een sluipende tijger en ze duwde de rokende loop van haar ploffer diep in zijn maag.

“Jason wil niet dat ik je doodschiet,” snorde ze en ze duwde de ploffer nog verder, “maar ik doe niet altijd wat hij zegt. Als je nog een tijdje wilt leven moet je doen wat ik zeg. Haal dat blad van de tafel voor een draagbaar. Jij helpt me Jason daarop naar de raket te dragen. Als je moeilijkheden veroorzaakt, ben je er geweest. Begrepen?”

Mikah deed zijn mond open om te protesteren, of misschien om een van zijn toespraken af te steken, maar er was iets in de ijskoude bitterheid van het meisje dat hem deed zwijgen. Hij knikte alleen maar en liep naar de tafel. Ijale zat nu naast Jasons bed gehurkt met zijn hand stevig in de hare. Ze had geen woord begrepen van de buitenwereldse talen die ze hadden gesproken.

“Wat gebeurt er Jason,” smeekte ze. “Wat was dat glimmende ding dat in je arm prikte? Die nieuwe zoende je, dus moet ze je vrouw zijn, maar jij bent sterk en je kan best twee vrouwen hebben. Laat me niet alleen.”

“Wie is dat meisje?” vroeg Meta koud. Haar holster zoemde en de loop van haar ploffer schoot op en neer.

“Een van de inboorlingen, een slavin die me heeft geholpen,” zei Jason voor de vuist weg, hoewel hij zich helemaal niet op zijn gemak voelde. “Als we haar hier achterlaten zullen ze haar waarschijnlijk vermoorden. We nemen haar mee…”

“Ik denk niet dat dat verstandig is,” Meta had haar ogen half dicht en de ploffer stond op het punt in haar hand te springen. Een verliefde Pyrraanse vrouw, is nog steeds een vrouw — en nog steeds een Pyrraanse, een verschrikkelijk gevaarlijke combinatie. Gelukkig werd ze afgeleid door een geluid bij de deur en ze vuurde twee schoten in die richting voor Jason haar kon tegenhouden.

“Hou op — dat is de Hertug. Ik herkende zijn voeten toen hij wegdook.”

Een bange stem klonk bibberend uit de gang. “We wisten niet dat dit je vriend was, Jason. Sommige soldaten schoten een beetje te vlug. Ik heb ze laten straffen. Wij zijn vrienden, Jason. Zeg tegen de man uit het schip dat hij geen ontploffingen meer moet veroorzaken zodat ik kan binnenkomen en met je kan praten.”

“Ik begrijp niet wat hij zegt,” zei Meta, “maar zijn stem staat me niet aan.”

“Je instinct is volkomen juist, lieverd,” zei Jason. “Zelfs als hij een neus, ogen en een mond in zijn achterhoofd had zou hij niet dubbelzinniger kunnen zijn.” Jason grinnikte en hij besefte dat hij een beetje dronken was van al die worstelende giffen en tegengiffen in zijn lijf. Het kostte veel moeite om helder te denken, maar het was moeite die moest worden opgebracht. Ze waren nog steeds niet uit de moeilijkheden en hoewel Meta een goede vechtjas was, kon hij niet van haar verwachten dat ze een heel leger aankon. En dat zou bijeengeroepen worden om hen tegen te houden als hij niet goed op zijn tellen paste.