Julian May - Het veelkleurig land

We kennen elkaar alleen bij de voornaam en hoeven van onze achtergrond niet meer openbaar te maken dan we zelf willen. Zoals je je kunt voorstellen, ontstaat daardoor een mooie marge voor huiskamerpsychoanalyse met de ex-Meta Dame als aan­voerster in dit spel. Ze had mij al op de eerste dag geclassificeerd als Zoekende Minnaar en ik vrees dat ze voor mij een nogal melancholiek einde voorziet, want ze probeert mij voortdurend af te leiden met speculaties over het rollenspel hier in de herberg onder elkaar, de politieke implicaties van Ballingschap en soort­gelijke antropologische vermakelijkheden. Denk jij ook dat ik verdoemd ben, Varya. Ik niet, weet je? Ik kreeg vandaag laat een telefoontje uit Londen. Dat waren Kaplan en Djibutunji en Hildebrand en Catherwood, God zegene hun botten, om mij vaarwel te zeggen. Tante Helen stuurde een briefje, maar die is langzamerhand aardig dement sinds ze haar verjonging heeft geweigerd.

Jouw lieve brief kwam bij de ochtendpost. Ik hoef je niet te ver­tellen hoezeer ik het op prijs stel dat jij door wilt gaan met het verbindingscomité. Het is het enige karwei dat ik niet graag onafgemaakt achter zou laten. De uiteindelijke verbanden tus­sen al dat materiaal van voor de Rebellie zijn nog niet echt gevonden, maar ik voel aan dat Alicia en Adalberto daar wel weg mee weten.

Zo kom ik dan ten slotte aan mijn afscheidswoorden toe. Varya, ik wilde dat ik wat eleganter en fraaier wist te schrijven. Ik ben een onverteerbare kerel. Mijn opzichtige handeling zal voor zichzelf moeten spreken. Wat je ook doet, treur niet. Mijn enige hoop op geluk ligt aan de andere zijde van de tijdpoort naar Ballingschap en ik moet het risico nemen. Herinner je de jaren die we als geliefden hebben doorgebracht, als vrienden en colle­ga’s. Weet dat ik blij ben dat dat allemaal gebeurde. Geluk en vreugde voor jou, mijn Zeer Geliefde.

voor altijd BRY

Toen het laatste avondmaal met zijn wonderlijke verscheiden­heid van aangevraagde menu’s eindelijk voorbij was, namen de leden van Groep Groen hun glazen mee naar de terrassen waar ze zich instinctief apart hielden van de overige gasten. Hoewel het pas tegen half negen liep, begon de hemel boven Lyon al duister te worden toen de wekelijkse storm zich volgens plan begon op te bouwen. In het noorden kondigden roze lichtflitsen de komende donderslagen al aan.

‘Je kunt voelen hoe de statische energie toeneemt!’ riep Elizabeth uit. ‘Zelfs zonder mijn metafuncties kun je de ionisatie voe­len als er een echt grote storm op komst is. Alle zintuigen worden aangescherpt. Ik begin me zo helder te voelen dat ik het nauwe­lijks kan uithouden! Condensator Aarde is zich aan het opladen en ik doe mee. Nog een paar minuten en ik ben in staat om bergen te splijten!’

Ze keerde haar gezicht naar de toenemende wind, haar lange haren golfden naar achteren en het rode spijkerpak kleefde aan haar lichaam. De eerste echo’s van de verre donder rolden door de hemel.

Felice sloeg een sloom toontje aan. ‘Is het je eerder gelukt om bergen te bewegen?’

‘Niet echt. Echt omvangrijke psychokinetische krachten komen onder meta’s erg zelden voor, ze zijn bijna even zeldzaam als werkelijke creativiteit. Mijn PK-vermogen was net goed voor een paar huiskamerkunstjes. Ik was gespecialiseerd in vérspre­ken, de zoveel bejubelde telepathische vermogens. Maar eigen­lijk zou ik vérvoelend moeten worden genoemd, want de gezichts- en gehoorsfuncties zijn erbij inbegrepen. Ik was boven­dien werkzaam in Herstelling, dat is het therapeutische en ana­lytische vermogen dat onder gewone mensen bewustzijnsveran­dering wordt genoemd. Mijn echtgenoot bezat soortgelijke ver­mogens. We hebben veel samengewerkt bij het trainen van jonge kinderen bij hun eerste moeilijke stappen op weg naar de meta­fysische Eenheid.’

‘Ze wilden dat ik zo iemand werd,’ zei Felice, haar stem trillend van afkeer. ‘Ik zei hun dat ik nog liever doodging. Ik begrijp niet hoe jullie meta’s het kunnen volhouden zo rond te kruipen in de geesten van andere mensen. Met altijd een andere meta in de buurt die je eigen geheimste gedachten kan lezen. Het moet ver­schrikkelijk zijn om nooit alleen te wezen. Je nooit te kunnen verbergen. Ik zou gek worden.’

‘Daar lijkt het helemaal niet op,’ zei Elizabeth vriendelijk. ‘Wat meta’s onder elkaar betreft. . . Het bewustzijn bestaat uit heel wat verschillende lagen. Draagvelden, noemen wij ze. Je kunt met veel mensen tegelijk spreken in beeldvormen, of op een korte afstand waarbij je woorden overbrengt. Dan is er nog een intie­me draaggolf, waarop je alleen van gedachten wisselt met één persoon. En daar beneden liggen allerlei bewuste en onbewuste lagen die met de juiste mentale technieken kunnen worden afge­schermd. Alle meta’s leren die wanneer ze nog jong zijn. We hebben onze privé-gedachtenwereld, net als iedereen. Het merendeel van onze telepathische communicatie is niets meer dan een vorm van stemloze spraak aangevuld met beeldprojec­tie. Je zou het kunnen vergelijken met elektronische audiovisuele hulpmiddelen, maar dan zonder dat er elektromagnetische stra­ling aan te pas komt.’

Felice zei: ‘Er zijn Diepte-Herstellers die tot iemands meest geheime gedachten kunnen doordringen.’ ‘Dat is waar. Maar dan is er bijna altijd een arts-patiëntrelatie. De patiënt geeft bewust zijn toestemming voor het onderzoek. En zelfs dan kan een bepaalde barrière zo sterk zijn dat de the­rapeut er met geen mogelijkheid in doordringt, hoezeer de patiënt ook bewust bereid is om mee te werken.’ ‘Ja, ja,’ zei Stein. Hij tilde zijn grote bierglas omhoog en hield het voor zijn gezicht.

Felice hield vol. ‘Ik weet dat meta’s geheime gedachten kunnen lezen. Soms nam de trainer van ons team Herstellers mee om aan de slag te gaan met jongens die ineens niets meer presteer­den. De meta’s pikten er zo de lui uit die over hun toeren waren. En je maakt mij niet wijs dat die arme donders bewust die zieleknijpers toestemming gaven ergens achter te komen waardoor ze ontslagen zouden kunnen worden.’

Elizabeth zei: ‘Een niet-getraind individu, die geen meta is, ver­schaft langs niet-verbale weg allerlei informatie over zichzelf zonder zich dat bewust te zijn. Je zou dat kunnen zien als een soort mentaal gemompel. Heb jij nooit naast iemand gestaan die in zichzelf zat te praten of te mompelen? Wanneer iemand bang is of boos of heel hard bezig een moeilijk probleem op te lossen of zelfs wanneer hij seksueel opgewonden raakt, dan worden zijn gedachten… luider. Zelfs zij die deze vermogens niet hebben, vangen daar soms de trillingen van op in de vorm van beelden of sterke emotionele gevoelens. Hoe beter de Hersteller, hoe beter hij wijs kan worden uit die mesjokke hutspot die door menselijke breinen wordt uitgezonden.’

Bryan vroeg: ‘Is er wel een manier waarop een gewoon mens een bewustzijnslezer buiten kan sluiten?’

‘Natuurlijk. Oppervlakkig geprik gaat zelfs tamelijk makkelijk. Je moet alleen je eigen mentale uitzendingen goed in de hand houden. Wanneer je het gevoel hebt dat iemand werkelijk in je aan het spitten is, denk dan een heel neutraal beeld, bijvoorbeeld een groot, zwart vierkant. Of doe een paar simpele oefeningen, zolang je maar niet hardop spreekt. Tellen van een tot vier bij­voorbeeld, steeds maar opnieuw. Of zing inwendig een of ander stomvervelend lied. Dat houdt iedereen, behalve de allerbesten, buiten de deur.’

‘Ik ben blij dat je op dit moment mijn geest niet kunt lezen, liefje,’ kwam Aiken Drum ertussen, ‘want dat is een moeras vol pure troep. Ik ben zo doodsbenauwd om door die tijdpoort te gaan dat al mijn dappere rode bloedlichaampjes ervan verslijmen! Ik heb geprobeerd de benen te nemen. Ik heb mijn raadslie­den zelfs beloofd mijn leven te beteren met hun hulp als ze me lieten blijven. Maar niemand wou me geloven!’ ‘Daar begrijp ik niks van,’ zei Bryan.