Julian May - Het veelkleurig land

Grote, emmervormige holten in iedere hoek van de cabine moes­ten met stenen, aarde of water worden gevuld. Een klein zakje naast de deuropening bracht een hele handvol tabletgrote prop­jes te voorschijn die moesten worden opgeblazen en dan konden worden gevuld met zand of water. Ze konden daarna door mid­del van een sifon in vrijgelaten openingen worden vastgezet. De tabletten groeiden uit tot een deur, stoelen, kookgerei, kleden, dekens en andere huishoudelijke noodzakelijkheden. Minder dan tien minuten nadat ze begonnen waren, zaten ze ontspannen in een volledig uitgeruste cabine.

‘Ik kan het nauwelijks geloven,’ verbaasde zuster Roccaro zich, terwijl ze met haar knokkels op de wand sloeg. ‘Het voelt zo stevig aan. Maar met een beetje wind zou deze hele cabine wor­den weggeblazen als een zeepbel wanneer ze niet verzwaard werd.’

‘Ook hout bestaat voornamelijk uit lucht en water,’ zei Felice schouderophalend. ‘Dit decamole spul produceert blijkbaar een soort structureel versterkte basisvorm. Je hoeft er enkel het noodzakelijke gewicht aan toe te voegen. Ik vraag me af hoe de compensatie in het materiaal verloopt wanneer de temperatuur of de druk verandert? Er zullen wel ergens uitlaten zitten, denk ik. Ik veronderstel dat het bij harde wind met een stormlijn moet worden vastgezet, ook al zouden alle holten met water of wat anders zijn verzwaard. Maar het is beter dan welke tent ook. Er zitten zelfs ventilatoren in!’

‘Zullen we de boot ook nog opblazen, of de minitent met de overbruggingsdelen?’

‘Dat hoefde niet. Ik heb gezien hoe dit decamole werkt en wat mij betreft accepteer ik de rest in goed vertrouwen.’ Felice kruis­te haar benen en trok haar handschoenen uit. Ze zat boven op de kleine tafel. ‘Vertrouwen, geloof, daar is het jou om begonnen, is het niet?’

De non ging er ook bij zitten. ‘Zo zou je het kunnen zeggen. Technisch gesproken, ik wil een kluizenares worden, ik zoek reli­gieuze afzondering. Dat is een roeping waaraan binnen het Bestel geen enkele behoefte bestaat, maar in de Middeleeuwen was het soms heel populair.’

‘Wat wil je in godsnaam de hele dag doen? Niks anders dan bidden?’

Amerie lachte. ‘En een deel van de nacht ook. Ik ben van plan de hele oude Latijnse eredienst te herstellen. De metten, die om middernacht beginnen. Tegen de dageraad de lauden. Overdag zijn er dan de gebeden rond het eerste, het derde, het zesde en het negende uur. Dan de vespers bij zonsondergang en de com­pleten voor het naar bed gaan. De hele eredienst bestaat eigen­lijk uit psalmen, bijbelteksten, lofzangen en speciale gebeden waarin eeuwen van religieuze traditie weerspiegeld worden. Ik vind het heel erg dat niemand die gebeden meer in hun oorspron­kelijke vorm gebruikt.’

‘En daar ga je de hele godganse dag mee door?’ ‘Goeie hemel, nee. Zo lang duren die afzonderlijke gebeden niet. Maar ik zal ook de mis opdragen en boete doen en verder veel mediteren, misschien gecombineerd met Zen-meditatie. En wanneer ik schoffel of andere dingen doe, kan ik de rozenkrans bidden. Dat werkt bijna als een mantra, wanneer je het op de oude manier doet. Heel rustgevend.’

Felice keek haar met vijverdiepe ogen aan. ‘Het klinkt heel vreemd. En nogal eenzaam ook. Maakt het je niet bang, om daar alleen te gaan leven, alleen met die God van jou?’ ‘Die goeie oude Claude heeft beloofd dat hij me in stijl zal onder­houden. Ik weet niet of ik dat helemaal serieus moet nemen. Maar als hij me van tijd tot tijd wat eten kan bezorgen en ik zie kans het een en ander te vervaardigen in mijn vrije tijd, dan kunnen hij en ik ruilen.’

‘Claude!’ De stem van Landry klonk misprijzend. ‘Die ouwe moetje ook in de gaten houden. Hij is niet zo’n complete macho als die twee in hun carnavalspak, maar ik heb wel een paar keer gezien hoe hij naar me loerde.’

‘Je kunt het de mensen niet kwalijk nemen dat ze naar je kijken. Je bent heel mooi. Ik heb gehoord dat je een beroemde sportheldin was op je eigen wereld.’

De lippen van het meisje krulden op in een grimmige kleine glim­lach. ‘Acadië. Ik was de beste ringhockeyspeelster aller tijden. Maar ze waren bang voor me. Aan het eind durfden de andere spelers—allemaal mannen—niet meer tegen me uit te komen. Ze maakten allerlei moeilijkheden. En ik werd van het spel uit­gesloten toen twee spelers een klacht indienden dat ik met opzet had geprobeerd hen ernstig te verwonden.’ ‘En was dat zo?’

Felice keek naar de grond. Ze frommelde aan de vingers van haar handschoenen en kreeg een kleur die van haar hals naar haar wangen opsteeg. ‘Misschien. Ik denk het wel. Ze waren zo verschrikkelijk.’ De kleine kin kwam verdedigend omhoog waar­door de achterwaarts zakkende hoplietenhelm haar het uiterlijk gaf van een miniatuur-Pallas Athene. ‘Ze moesten me nooit als vrouw, weet je. Ze wilden me enkel pijn doen. Ze waren jaloers op mijn kracht en bang. Mensen zijn altijd al bang voor me geweest, zelfs toen ik een kind was. Kun je je voorstellen wat dat betekent?’

‘Oh, Felice.’ Amerie aarzelde. ‘Waarom ... hoe ben je ooit aan dat moordlustige spel begonnen?’

‘Ik kon altijd al goed met dieren overweg. Mijn ouders waren bodemdeskundigen en altijd op weg van de ene expeditie naar de andere. Gebieden die net waren ontdekt, nog vol met het oor­spronkelijke wild. Wanneer de kinderen daar me links lieten lig­gen, zorgde ik zelf voor huisdieren. Eerst kleintjes, later grotere en gevaarlijke. En er waren er heel wat op Acadië, dat kan ik je wel vertellen! Toen ik vijftien werd, heb ik ten slotte een verrul getemd. Dat beest lijkt op een heel grote rinoceros. Een plaatse­lijke dierenfokker wilde hem kopen om te trainen voor ringhockey. Op die sport had ik nooit erg gelet, maar nadat ik het beest had verkocht drong het tot me door dat in die sport groot geld te verdienen viel en dat mijn talenten daar geknipt voor waren.’ ‘Maar om zo’n sport professioneel te bedrijven terwijl je nog maar een meisje was ...’

‘Ik vertelde mijn ouders dat ik een leerling-verrultrainster wilde worden. Het kon hen niet schelen. Ik was altijd al overbodige bagage geweest. Ze zorgden ervoor dat ik mijn school afmaakte en lieten me toen gaan. “Wees er gelukkig mee, kind,” zeiden ze.’

Ze pauzeerde en keek Amerie uitdrukkingsloos aan. ‘Ik werd stalknecht totdat de teamleider in de gaten kreeg hoe goed ik met de dieren kon omgaan. Dat is namelijk het geheim van het hele spel, snap je? De verrul moet de doelpunten maken en zo manoeuvreren dat de andere spelers je niet raken met hun korte-afstandsverdovers. Ik mocht in het voorseizoen bij wijze van nieuwigheid meedoen. In de hoop daarmee de kas van de Groenhamers te spekken. Ze hadden er drie achtereenvolgende seizoe­nen niets van gemaakt en zaten op een dieptepunt. Toen ze merkten dat er meer in me zat dan een kortdurende publiciteits­stunt, kwam ik in het eerste team toen het echte seizoen begon. Die andere malloten daar sloofden zich zo uit om mij de baas te blijven dat we de wedstrijd wonnen. En daarna kwam de hele rest, met kampioenschap en al.’ ‘Prachtig.’

‘Dat had het moeten zijn. Maar ik had geen vrienden. Ik ver­schilde te veel van de andere spelers. Ik was een zonderling. En in het tweede jaar… toen ik wist dat ze me echt gingen haten en hun best zouden doen om me te ... Ik .. . ik ...’ Ze sloeg met haar beide vuisten op de tafel en het kinderge­zichtje vertrok van woede. Amerie wachtte op de tranen, maar die kwamen niet; de even zichtbare pijn werd bijna direct weer verborgen. Aan de andere kant van de tafel ontspande Felice zich en keek de andere vrouw glimlachend aan. ‘Ik ga jageres worden, weet je. Aan de andere kant. Ik zou heel wat beter voor je kunnen zorgen dan die oude man, Amerie.’ De non stond op, het bloed bonzend tegen haar slapen. Ze keerde zich van Felice af en liep naar buiten. ‘Ik denk dat we elkaar nodig zullen hebben,’ zei het meisje.