Borys Strugacki - Światy braci Strugackich - Czas uczniów

Tego ranka obudziliśmy się z Witką jednocześnie i w milczeniu ruszyliśmy do porannych ablucji. Czuliśmy się jak żołnierze przed bitwą. Korniejew parskał, ochlapując się zimną wodą, i mamrotał:

— Za haniebne dyfamacje… Będziecie mieli dyfamację, obywatelu Wybiegałło.

— Witka, a co my tak naprawdę możemy zrobić? — zapytałem. — Nawet jeśli Wybiegałło naszabrował z wymyślonej przyszłości pełno jakichś fantastycznych wynalazków, to o co można go oskarżyć? Przecież on nie będzie wciskał, że to jego wynalazki?

— Teraz na pewno nie!

— No tak. Teraz. Przypisze sobie zasługę dostarczenia ich do nas.

— Wykorzystanie magii w celach prywatnych. — Korniejewa przepełniała radość życia i pewność zwycięstwa. — Znasz taki paragraf?

— Ha, trzeba udowodnić, że to prywata.

— Udowodnimy!

Ruszyliśmy do stołówki, gdzie wdaliśmy się w zwycięski bój z duszoną kapustą. W środku śniadania przysiadł się do nas blady Jurik Bułkin.

— Chłopcy, jest taka sprawa… Wybiegałło żąda ode mnie nowych plakatów. O oszczędzaniu żywności, prawidłowym przeżuwaniu pożywienia i innych…

— Dowcipy wychodzą ci bokiem? — Zarechotał Korniejew, poklepując go po plecach. — Daj sobie spokój. Zapornnij.

— Jak to napomnij’? Jean kazał mi adekwatnie odpowiedzieć!

— Aha. — Witka zmrużył oczy. — Adekwatnie? Masz jeszcze bazyliszki?

— Zostało trochę.

— To weź jednego i urządź mu randkę z Wybiegałłą, a potem będziesz mógł upiększyć westybul posągiem.

Jurik popatrzył pytająco na mnie, potem na Witkę. Pracował w instytucie od niedawna i nie zawsze wiedział, co powiedziano żartem, a co serio.

— Wiktorze, jesteś pewien, że Jacomo właśnie oto chodziło? — zapytał Jurik z rosnącą nadzieją w głosie.

— Nie jestem — niechętnie przyznał Korniejew. — Po prostu daj spokój i zapomnij o tym. O to chodzi. A Amwrosij będzie miał dzisiaj wystarczająco dużo problemów… Zapomni o tobie.

Bułkin pokiwał głową jak wdzięczny gipsowy Budda. Zapytał szeptem:

— Słyszałem, że Wybiegałło ma dzisiaj referat na radzie naukowej?

— Ma — przyznałem.

— Mogę wziąć w niej udział? Podobno będzie niezły cyrk.

— Nie sądzę. Ale zapytaj Jeana, przecież to twój szef, może cię wprowadzi.

Jurik pokręcił głową. Bał się Jeana bardziej niż żywego bazyliszka.

— Czort z nim… Opowiesz mi potem wszystko, Witka?

Korniejew skinął głową i Jurik powędrował do kasy, zabrawszy ze stołu pustą tacę. Całkowicie go rozumiałem. Jean Jacomo był osobą nadzwyczaj poważaną, magiem o wstrząsającej mocy, ale przy tym jakby nieobecnym, trzymającym się od wszystkich z dala. Nawet Christobal Hozewicz, z którym łączyło go pewne podobieństwo (na początku nawet ich czasem ze sobą myliłem), wydawał się przy Jeanie morowym chłopem.

— Umawiamy się tak, Saszka — deliberował Korniejew. — Nie pchaj się pierwszy. Czekaj na mój znak, jakby co. Zaraz pogadam z Ojra-Ojrą, z Poczkinem, z Amperianem. Starzy niech walczą z Wybiegałłą jak inteligenci, a my będziemy go walić jego metodami.

— To znaczy jak?

— Zobaczysz. — Korniejew zatarł dłonie. — Fascynacja Zach dem… Zegareczek wszak z Hongkongu…

— To Wschód.

— Co za różnica! Nie uzgodnione wcześniej użycie cud-aparatury, brak konkretnego efektu…

— Witka! Nie wolno walczyć z durniami i rezonerami i bronią — oświadczyłem, chłepcząc kakao.

— Dlaczego?

— Oni tą bronią władają lepiej niż ty, uwierz mi. Albo przegrasz… albo zacznie ci uszami sierść wyłazić.

Korniejew posmutniał.

— Ale z ciebie pesymista, Saszka! Trzeba coś zrobić!

— Trzeba — przyznałem. — Ale nie tak.

Sprzeczaliśmy się jeszcze chwilę i niemal skłóceni rozeszliśmy się do swoich laboratoriów. Robota nie szła. Gdy wpaJ Wołodka, oddałem mu obliczenia, trochę pogawędziliśmy o Wybiegalle i postanowiliśmy, że trzeba będzie postępować odpowiednio do rozwoju wypadków. Potem przyszły do mnie dziewczyny w sprawie nie poddającego się optymizacji programu, więc prawie na godzinę zapomniałem o Amwrosiju Ambruazowiczu. Fajna była to godzina. Ale zakończył ją telefon.

— Aleksander Iwanowicz? — zapytał uprzejmie U-Janus. — Tak, Janusie Połuektowiczu — odpowiedziałem, odruchowo wstając.

— Proszę siedzieć, proszę siedzieć… Nie mógłby pan za jakieś dwadzieścia minut wpaść do nas na radę? Być może będziemy potrzebowali pańskiej konsultacji.

— Oczywiście, Janusie Połuektowiczu.

— Bardzo dziękuję, Sasza. Ciężki dzień dzisiaj będzie. Odłożyłem słuchawkę i spojrzałem na wesoło klekoczącego Ałdana.

Zaczęło się…

Mała rada naukowa odbywała się w gabinecie Janusa Połu-ektowicza. Któryś z magów poszerzył go na ten czas i oprócz ogromnego owalnego stołu pojawiło się tam miejsce na znajomy mi aż do bólu wehikuł czasu Louisa Siedłowoj a. Sam Louis Iwanowicz siedział z boku, okropnie zawstydzony i wygolony na błysk. Obecni byli wszyscy wielcy magowie. Kiwrin kiwnął do mnie uprzejmie głową, a ja, uciekając wzrokiem, uścisnąłem mu dłoń — ciągle nie mogłem zapomnieć, jak dublet Fiodora Simeonowicza próbował czarów. W kącie dziarsko przestępowali z nogi na nogę G. Pronicatielnyj i B. Pitomnik. Znalazłem sobie miejsce między Witką i Edikiem i zacząłem czekać.

Wybiegałło przechadzał się przed trybuną, witając wchodzących. Gdy pojawił się Christobal Hozewicz, dumnie zadarł brodę i odwrócił się. Junta nie zwrócił na to najmniejszej uwagi.

— Wszyscy są? — Janus Połuektowicz wstał. — A, Priwałow, już pan jest…

Wszyscy spojrzeli na mnie. Skonfundowany takim honorem, opuściłem wzrok. Wybiegałło, jak zwykle błyskawicznie orientujący się w sytuacji, wykrzyknął:

— Mój drogi, rad jestem, że pana widzę!

Zemdliło mnie. Tymczasem Janus Połuektowicz mówił dalej:

— Zebraliśmy się na prośbę Amwrosija Ambruazowicza, żeby wysłuchać referatu o wykonanej przez niego wspólnie z towarzyszem Siedłowojem pracy. Proszę.

Zauważyłem, że przy słowie „wspólnie” Wybiegałło drgnął jak kot, któremu ktoś nastąpił na ogon, ale nic nie powiedział. Potarmosił brodę i zaczął pogodnie:

— Towarzysze! Czego wszyscy chcemy?

Witka podwinął rękawy jak dziewoja zwijająca przędzę, ale się nie odezwał.

— Wszyscy chcemy wnieść swój wkład w spichrze Ojczyzny! — rzekł Wybiegałło. — Prawda, Janusie Połuektowiczu?

Niewstrujew zmarszczył się i uprzejmie odpowiedział: — Niewątpliwie. Rzeczywisty wkład, a nie demagogiczny bełkot.

Ktoś zachichotał, ale Wybiegałło zrobił minę, jakby niczego nie usłyszał.

— Co obserwujemy w danej chwili? — ciągnął Amwrosij Ambruazowicz. — Kraj maszeruje siedmiomilowymi krokami, lecz bez siedmiomilowych butów. Statki kosmiczne prują przestrzenie Galaktyki, ale co zmuszeni są jeść nasi bohaterscy gwiezdni żeglarze, zdobywcy Marsa i Wenus, nasi wspaniali Bykowowie i Jurkowscy? Wszelakie wodorosty i inne konse wy! Niektórzy osobnicy zajmują się produkcją żywej wody, al wcale nie skierowali jej obfitości na ugory, które nas wszysx kich karmią!