Philip Farmer - De Rivierplaneet

‘Geef je dus toe dat je een misdadiger was?’ vroeg Burton. ‘Dat is een ander verhaal dan je me eerst verteld hebt. Toen zei je dat alles wat je gedaan hebt volkomen gerechtvaardigd was en dat je verraden werd door de...’

Hij brak af in het besef dat hij van zijn oorspronkelijke onderwerp was afgedwaald. ‘Dat juist jij door het spook van je geweten achtervolgd wordt, klinkt tamelijk ongelooflijk maar misschien verklaart dat waarover de puriteinen zo verbaasd zijn — waarom drank, tabak, marihuana en droomgum in de gralen tegelijk met het voedsel werden geboden. Het droomgum schijnt tenminste een gif te zijn dat voor degenen die het misbruiken vol verborgen gevaren zit.’

Hij liep dichter naar Göring toe. De ogen van de Duitser waren half gesloten en zijn mond hing open.

‘Jij weet wie ik ben. Ik reis onder een aangenomen naam en heb daarvoor mijn redenen. Herinner jij je Spruce, één van je slaven? Na jouw dood werd hij bij toeval ontmaskerd als een van degenen die op een of andere wijze alle doden van de mensheid, had doen herrijzen. Bij gebrek aan een betere naam noemen we ze Ethici. Göring, luister je?’

Göring knikte.

‘Spruce pleegde zelfmoord voordat we alles wat we wilden weten uit hem konden krijgen. Later kwamen een paar van zijn soortgenoten naar ons gebied en brachten iedereen — vermoedelijk met gas — tijdelijk in slaap met het doel me naar Hun hoofdkwartier mee te nemen, waar dat dan ook is. Maar Zij liepen me mis. Ik was voor een handelsreisje De Rivier op. Toen ik terugkwam, realiseerde ik me dat Zij achter me aanzaten en sindsdien ben ik op de vlucht gebleven. Göring, hoor je me?’

Göring knikte. Burton sloeg hem venijnig op zijn wang. Göring zei: ‘Au!’ en sprong met een hand op zijn wang naar achteren. Zijn ogen waren open en hij trok een grimas.

‘Ik hoorde je wel!’ grauwde hij. ‘Maar het leek niet de moeite waard om te antwoorden. Niets leek de moeite waard, niets, behalve ver weg drijven, ver van...’

‘Bek dicht en luisteren!’ zei Burton. ‘De Ethici hebben overal hun mensen die naar mij uitkijken en ik kan me dus niet veroorloven jou in leven te laten, begrijp je dat? Ik kan je niet vertrouwen. Zelfs als je een vriend was zou ik je niet vertrouwen. Jij slaat altijd door!’

Göring giechelde, liep naar Burton toe en probeerde zijn armen om Burton’s hals te leggen. Burton duwde hem zo hard terug dat hij tegen de tafel aanstommelde en alleen door zich aan de rand ervan vast te klemmen overeind bleef.

‘Dit is erg leuk,’ zei Göring. ‘Op de dag dat ik hier aankwam vroeg een man me of ik je had gezien. Hij beschreef je nauwkeurig en noemde je naam. Ik vertelde hem dat ik je goed kende — té goed zelfs en dat ik hoopte dat ik je nooit meer zou zien tenzij ik je natuurlijk in mijn macht had. Hij zei dat ik hem moest waarschuwen als ik je weer zou zien. Hij zou me er goed voor belonen.’

Burton verspilde geen tijd. Hij nam een grote stap naar Göring toe en greep hem met beide handen beet. Zijn handen waren smal en gevoelig maar Göring kromp van pijn ineen.

Hij zei: ‘Wat ben je van plan? Me weer vermoorden?’

‘Niet als je me de naam van de man die naar mij vroeg vertelt, maar anders...’

‘Ga je gang en vermoord me,’ zei Göring. ‘Wat doet het er toe? Ik word ergens anders op een paar duizend kilometer afstand weer wakker en ben dan buiten jouw bereik.’

Burton wees naar een bamboedoos in een hoek van de hut. Hij nam aan dat Göring’s voorraad droomgum erin zat en zei: ‘Maar je wordt ook zonder dat spul wakker! Hoe zou je anders zoveel op zo korte termijn kunnen krijgen?’

‘Loop naar de hel!’ schreeuwde Göring en probeerde zich los te rukken om bij de doos te komen.

‘Zeg me hoe hij heet!’ zei Burton, ‘anders neem ik het gum mee en gooi het in De Rivier!’

‘Agneau. Roger Agneau. Hij slaapt in een hut dicht bij het Ronde Huis.’

‘Ik reken later wel met je af,’ zei Burton en sloeg Göring met de kant van zijn handpalm op de zijkant van zijn nek. Hij draaide zich om en zag een man gehurkt buiten de ingang van de hut zitten. De man richtte zich op en ging ervandoor. Burton rende achter hem aan. Binnen enkele ogenblikken waren zij tussen de pijnbomen en eiken op de heuvels. Zijn prooi verdween in het hoge gras.

Burton ging langzamer lopen, maar kreeg een plekje wit — sterrenlicht op een blote huid — in het oog en ging opnieuw achter de man aan.

Hij hoopte dat de Ethicus niet onmiddellijk zelfmoord zou plegen want hij had een plan om inlichtingen van hem los te krijgen als hij hem onmiddellijk bewusteloos kon slaan. Er was hypnose bij nodig, maar hij moest de Ethicus eerst te pakken zien te krijgen. Het was mogelijk dat in het lichaam van de man het een of andere draadloze zendertje was ingebracht en dat hij op ditzelfde ogenblik met zijn soortgenoten — wie dit ook waren — in verbinding stond. Als dat zo was zouden Zij met vliegtuigen komen en zou hij verloren zijn.

Hij bleef staan. Hij was zijn prooi kwijt en het enige dat hem nu te doen stond was Alice en de anderen te wekken en ervandoor te gaan. Misschien moesten zij deze keer de bergen intrekken en zich daar een poosje verborgen houden.

Eerst zou hij echter naar Agneau’s hut gaan. Er was weinig kans dat Agneau daar zou zijn, maar het was zeker de moeite waard zich daarvan te vergewissen.

Burton kwam net op tijd binnen gezichtsafstand van de hut om een glimp van de rug van een man, die naar binnenging, op te vangen. Burton maakte een omtrekkende beweging zodat hij de hut van de kant naderde waar de duisternis van de heuvels en over de vlakte verspreide bomen hem enige beschutting boden. Diep ineengedoken liep hij voort tot hij bij de deur van de hut was.

Achter zich hoorde hij een luide kreet. Hij draaide zich snel om en zag Göring naar hem toe wankelen. Hij riep luidkeels in het Duits naar Agneau om hem te waarschuwen dat Burton dicht bij de hut was. Met één hand hield hij een lange speer vast waarmee hij naar de Engelsman zwaaide.

Burton draaide zich om en wierp zich tegen de dunne bamboedeur. Zijn schouder ramde de deur en brak deze van zijn houten scharnieren los. De deur vloog naar binnen open en raakte Agneau die er vlak achter stond. Burton, de deur en Agneau vielen op de grond waarbij Agneau onder de deur terechtkwam.

Burton rolde van de deur af, sprong op en trapte opnieuw met beide blote voeten op het hout. Agneau gilde en werd daarna stil.

Burton schoof de deur naar één kant en trof zijn slachtoffer bewusteloos en met een bloedneus aan. Goed! Als nu het lawaai de wacht niet alarmeerde en hij snel genoeg met Göring kon afrekenen zou hij zijn plan uitvoeren.

Hij keek net op tijd op om in het sterrenlicht een lang, zwart voorwerp te zien suizen. Hij wierp zich op zijn zij en de speer kwam met een plof in de aarden vloer terecht. De schacht trilde als een ratelslang die zich opmaakt om aan te vallen.

Burton stapte in de deuropening, schatte Göring’s afstand en viel aan. Zijn assegaai boorde zich in de buik van de Duitser. Göring hief zijn armen omhoog, gilde en viel op zijn zij. Burton hees Agneau’s slappe lichaam op zijn schouder en droeg hem de hut uit.

Er klonken nu uitroepen uit het Ronde Huis. Fakkels vlamden op en de wachtpost op de dichtstbijzijnde wachttoren brulde alarm. Göring zat voorovergebogen op de grond en hield de schacht dicht bij de wond vast. Met opengesperde mond keek hij naar Burton en zei: ‘Je hebt het weer gedaan! Jij...’

Hij viel voorover op zijn gezicht en de dood reutelde in zijn keel.

Agneau kwam weer bij bewustzijn en ging als een razende tekeer. Hij rukte zich uit Burton’s greep en viel op de grond. In tegenstelling tot Göring maakte hij geen geluid. Hij had evenveel — misschien zelfs meer reden om stil te zijn als Burton. Burton was zo verbaasd dat hij, de heupdoek van de man in zijn hand geklemd bleef staan. Hij wilde de doek neergooien maar voelde iets stijfs en vierkants in de omgeslagen rand van de doek. Hij greep de doek met zijn linkerhand, rukte de assegaai uit Göring’s lijk en rende Agneau achterna.