Philip Farmer - De Rivierplaneet

De kleine Lev Ruach gooide zijn graal tegen de borst van een man, stormde op hem af en sprong boven op hem. Hij stampte met zijn voeten in het gezicht van de man, die bezig was op te staan. De man sloeg achterover. Ruach sprong weer op hem af en bracht hem met zijn hoornstenen mes een diepe schouderwond toe. De man sprong gillend overeind en nam de benen.

Frigate was veel beter dan Burton had verwacht omdat hij bleek was geworden en gaan beven toen de bende hen de eerste maal uitdaagde. Hij had zijn graal aan zijn linkerpols bevestigd, terwijl hij met de rechterhand een handbijl vasthield. Hij stormde temidden van de bende en werd door een graal op de schouder geraakt. De schok hiervan werd verminderd doordat hij de slag gedeeltelijk met zijn eigen graal blokkeerde en op zijn zij viel. Een man hief met beide handen een bamboestok op met het doel deze op Frigate te doen neerdalen, maar deze rolde weg, bracht zijn graal omhoog en blokkeerde de neersuizende stok. Toen was hij overeind, stootte zijn hoofd in het lichaam van de man en dreef hem naar achteren. Zij vielen beiden neer met Frigate bovenop en met zijn stenen bijl sloeg hij de man tweemaal op zijn slaap.

Alice had haar graal in het gezicht van een man gegooid en hem vervolgens met de in het vuur geharde punt van haar bamboespeer gestoken. Loghu holde om de man heen naar de andere kant en sloeg hem zo hard met haar stok op het hoofd dat hij op zijn knieën viel.

Het gevecht was in zestig seconden voorbij. De andere mannen vluchtten, de vrouwen gingen hen achterna. Burton draaide de gillende aanvoerder op zijn rug en trok de speer uit de holte van diens maag. De punt was niet verder dan twee centimeter naar binnen gedrongen.

De man kwam overeind en terwijl hij de zwaar bloedende wond met beide handen bedekte, wankelde hij over de vlakte weg. Twee mannen van de bende waren bewusteloos, maar zouden het wel overleven. De man, die Frigate had aangevallen, was dood.

De Amerikaan was van bleek rood en toen weer bleek geworden, maar hij zag er niet berouwvol of ziek uit. Als zijn gezicht al iets uitdrukte dan was het wel triomf en opluchting.

Hij zei: ‘Dat was de eerste man, die ik ooit gedood heb, de eerste!’

‘Ik betwijfel of het de laatste zal zijn,’ zei Burton, ‘tenzij jij het eerst gedood wordt.’

Ruach keek op het lijk neer en zei: ‘Een dode ziet er hier net zo dood uit als op aarde. Ik vraag me af waar degenen die in dit hiernamaals gedood worden naartoe gaan?’

‘Als we tijd van leven hebben komen we er misschien wel achter. Jullie meisjes hebt je bijzonder goed gehouden.’

Alice zei: ‘Ik heb alleen maar gedaan wat er gedaan moest worden,’ en liep weg. Zij was bleek en beefde. Loghu daarentegen zag er vrolijk opgewonden uit.

Ongeveer een half uur voor de middag kwamen zij bij hun graalsteen terug. De dingen waren veranderd. In hun rustige, kleine dalletje zaten nu ongeveer zestig mensen waarvan er velen stukken hoornsteen bewerkten. Een man hield zijn hand op een bebloed oog waarin een steensplinter was gesprongen. Verscheidene anderen bloedden in het gezicht of hielden hun gekneusde vingers vast.

Burton was terneergeslagen maar hij kon er niets aan doen. Zijn enige hoop op een rustige aftocht was, dat de indringers door watergebrek verdreven zouden worden, maar die hoop verdween snel. Een vrouw vertelde hem dat er ongeveer twee kilometer naar het westen een waterval was. Deze viel van een bergtop door de geul van een diep ravijn in een grote kuil, die nog maar half gevuld was. Tenslotte zou de kuil overlopen en het water zich een weg door de heuvels banen en over de vlakte uitvloeien; tenzij er natuurlijk steen uit de voet van de berg naar beneden werd gehaald om de stroom te kanaliseren.

‘Of we maken waterpijpen uit het grote bamboe,’ zei Frigate.

Zij zetten hun gralen op de rots waarbij ieder de precieze plaats van de zijne goed onthield en wachtten. Zijn plan was na het vullen van de gralen verder te trekken. Een kamp halverwege tussen de waterval en de graalsteen zou gunstiger liggen en misschien niet zo door mensen overstroomd worden.

Op het ogenblik, dat de zon haar hoogste punt bereikte, sloegen de blauwe vlammen brullend uit de rots op. Deze keer verschaften de gralen sla, zwart brood met gesmolten knoflookboter, spaghetti met vleesballetjes, een kop droge rode wijn, druiven, poederkoffie, tien sigaretten, een marihuana stickje, een sigaar, toiletpapier, een stuk zeep en vier chocolade-ijsjes. Sommige mensen klaagden, dat zij niet van Italiaans eten hielden maar niemand weigerde te eten.

Onder het roken van een sigaret wandelde de groep langs de voet van de berg naar de waterval. Deze lag aan het einde van een driehoekig ravijn en een aantal mannen en vrouwen had hun kamp rondom het gat in de grond opgeslagen. Het water was ijskoud. Nadat zij hun vaatwerk gewassen en gedroogd hadden en hun emmers hadden gevuld, gingen zij in de richting van de graalsteen terug. Na een kleine kilometer zochten zij een heuvel uit, die, behalve op het hoogste punt, waarop een ijzerboom groeide, met pijnbomen was begroeid.

Eromheen groeide overvloedig bamboe in alle maten. Onder aanvoering van Kazz en Frigate, die een paar jaar in Maleisië had doorgebracht, hakten zij bamboe om en bouwden hutten. Het waren ronde hutten met één enkele deur, een raam aan de achterzijde en een kegelvormig rieten dak. Zij werkten snel en deden geen moeite alles mooi af te werken zodat tegen etenstijd alle hutten op het dak na klaar waren. Frigate en Monat werden aangewezen om als bewakers achter te blijven, terwijl de anderen de gralen naar de rots brachten. Hier vonden zij ongeveer driehonderd mensen bezig met het bouwen van afdakjes en hutten. Burton had dit verwacht. De meeste mensen zouden niet graag drie keer per dag een kilometer lopen om hun eten te halen. Zij zouden liever rondom de graalstenen dicht op elkaar gaan wonen. De hutten werden hier lukraak en dichter op elkaar dan nodig was gebouwd. Toch bestond nog steeds het probleem hoe aan fris water te komen en daarom was hij verbaasd dat hier zoveel mensen waren.

Een aardige Sloweense vertelde hem echter, dat er ’s middags dicht in de buurt een waterbron was gevonden. De bron ontsprong in een grot in de rots. Burton onderzocht het. Het water was uit de grot gebroken en sijpelde langs de wand van de rots in een bassin van ongeveer vijftien meter breed en twee meter diep.

Hij vroeg zich af of dit iets was, dat bij Degene, die deze plek geschapen had, pas later was opgekomen.

Hij was terug op het ogenblik, dat de blauwe vlammen loeiden.

Kazz stond plotseling stil en liet zijn water lopen. Hij nam niet de moeite zich om te draaien. Loghu giechelde en Tanya kreeg een rode kleur. De Italiaanse vrouwen waren eraan gewend de mannen tegen gebouwen te zien aanleunen waar zij zich toevallig bevonden. Wilfreda was aan alles gewend. Tot verbazing van de groep negeerde Alice hem alsof hij een hond was en dat verklaarde misschien haar houding. In haar ogen was Kazz niet menselijk en men kon dus niet van hem verwachten, dat hij handelde zoals mensen.

Er was geen reden Kazz nu hiervan een verwijt te maken, in het bijzonder ook omdat Kazz hun taal niet verstond. Maar de eerstvolgende keer dat Kazz ertoe overging zijn urine te laten lopen, terwijl zij zaten te eten, zou hij gebarentaal moeten gebruiken. Iedereen moest weten, dat er bepaalde grenzen waren en iets, dat de anderen van streek bracht, terwijl zij aan het eten waren, moest verboden worden. En — zo dacht hij — dat gold ook voor twistgesprekken onder het eten. Eerlijkheidshalve moest hij toegeven dat hij tijdens zijn leven ruimschoots zijn deel aan tafeldisputen had gehad. Hij klopte Kazz onder het voorbij gaan bovenop zijn brede schedel. Kazz keek hem aan en Burton schudde zijn hoofd in het vertrouwen, dat Kazz het zou begrijpen zodra hij Engels leerde spreken. Maar hij vergat zijn bedoeling, stond stil en wreef over de bovenkant van zijn eigen hoofd. Ja, daar zat heel licht dons.