Robert Silverberg: Twee sterren

Blijde tijding van de grote Lucifer .

Chalk bewoog zich nu. Hij draaide in zijn zetel rond, brak uit zijn verlamming en sloeg met zijn vlezige armen keer op keer op het bureau. Hij baadde in het bloed van de Albatros. Hij rilde, schokte, rilde weer. De kreet die van zijn lippen kwam was niet meer dan een ijle, zwakke klacht uit een gapende muil. Nu eens was hij als een veer gespannen, dan weer werd hij heen en weer gesmeten op het ritme van destructie…

En toen kwam de aftakeling.

Zijn oogballen rolden. Zijn lippen zakten omlaag. De massieve schouders hingen omlaag. Zijn wangen vielen in.

Consummatum est; de rekening is vereffend .

De drie gestalten bewogen zich niet: degenen die hun ziel hadden weggeslingerd en degene die ze had ontvangen. Eén van de drie zou zich nooit meer bewegen.

Burris was de eerste die zich herstelde. Het kostte zelfs moeite om adem te halen. Zijn lippen en tong kracht geven was een kolossale taak. Hij draaide zich om, voelde zijn ledematen weer, en legde zijn hand op Lona. Ze was doodsbleek, aan de vloer vastgenageld. Toen hij haar aanraakte, scheen de kracht snel in haar terug te vloeien.

‘We kunnen hier niet meer blijven,’ zei hij vriendelijk.

Ze gingen weg, heel traag alsof ze uiterst oud waren, maar jonger wordend naarmate ze de kristallen treden afdaalden. Hun vitaliteit keerde terug. Het zou vele dagen kosten eer ze zich weer helemaal hadden gevuld, maar er zou tenminste geen zuiging meer zijn.

Niemand bemoeide zich met hen toen ze het gebouw verlieten.

De avond was gevallen. De winter was voorbij en de grijze nevel van een lenteavond bedekte de stad. De sterren waren nauwelijks zichtbaar. Er was nog iets van kilte in de lucht, maar geen van tweeën huiverden ze.

‘Deze wereld heeft geen plaats voor ons,’ zei Burris.

‘Hij zou ons alleen maar proberen op te eten. Zoals hij al probeerde.’

‘We versloegen hem. Maar we kunnen niet een hele wereld verslaan.’

‘Waar zullen we heen gaan?’

Burris keek omhoog. ‘Ga met me mee naar Manipool. We gaan bij de Demonen op de zondagse theevisite.’

‘Meen je het serieus?’

‘Ja. Ga je met me mee?’

‘Ja.’

Ze liepen naar de auto.

‘Hoe voel je je?’ vroeg hij.

‘Erg moe. Zo moe dat ik me nauwelijks kan bewegen. Maar ik voel me leven. Meer leven met elke stap die ik zet. Voor de eerste keer, Minner, voel ik me werkelijk leven.’

‘Net als ik.’

‘Je lichaam — doet het nu pijn?’

‘Ik hou van mijn lichaam,’ zei hij.

‘Ondanks de pijn?’

‘Juist om de pijn,’ zei hij. ‘Die laat zien dat je leeft. Dat ik voel.’ Hij wendde zich tot haar en nam de cactus uit haar handen. De wolken gingen vaneen. De doorns glansden in het licht van de sterren. ‘Te leven — te voelen, zelfs pijn te voelen — wat is dat belangrijk, Lona!’

Hij brak een klein stukje van de plant af en drukte het in het vlees van haar hand. De doornen zonken er diep in weg. Ze vertrok haar gezicht maar heel even. Kleine druppels bloed verschenen. Ze brak nog een stukje van de cactus af en drukte het op hem. Het was moeilijk door die ondoordringbare huid van hem te breken, maar tenslotte gingen de doornen er toch doorheen. Hij glimlachte toen het bloed begon te vloeien. Hij bracht haar gewonde hand naar zijn lippen en zij zijn hand naar de hare.

‘We bloeden,’ zei ze. ‘We voelen. We leven.’

‘Pijn is instructief,’ zei Burris, en ze begonnen sneller te lopen.