Robert Silverberg - Twee sterren

De slee gleed verder naar de Bevroren Waterval.

Daar was hij: blauw-wit, glinsterend in het Saturnuslicht, hangend boven een enorme afgrond. De toeschouwers slaakten de obligate kreten en zuchten. Niemand verliet de slee, want de wind kon hier lelijk tekeer gaan en de zuurstofpakken kon men niet geheel vertrouwen in dit verterende klimaat.

Ze reden om de waterval heen en kregen van drie kanten een gezicht op de vonkende zuil van ijs. Toen kwam het slechte nieuws van hun gids door: ‘Er komt storm. We gaan snel terug.’

De storm kwam, lang voordat ze het comfort van de koepel hadden bereikt. Eerst viel er regen, een natte sneeuwachtige bui van ammoniak die op het dak van hun slee neerkletterde en daarna wolken ammoniakkristallen, voortgejaagd door de wind. De slee baande zich met moeite een weg. Burris had nog nooit sneeuw zo hevig en snel zien vallen. De wind wervelde het omhoog en joeg het op en stapelde het in kathedralen en wouden. Met moeite ontweek de slee pasgevormde sneeuwduinen en stuitte op onverwachte barricaden. De meeste passagiers zagen er onverstoorbaar uit. Ze prezen de schoonheid van de storm. Burris, die wist hoe dicht ze allemaal bij een levende begrafenis waren, was in somber gepeins verzonken. De dood zou eindelijk vrede kunnen brengen, maar als hij zijn dood kon kiezen zou hij niet die van een levende begrafenis kiezen. Hij kon de bijtende vuiligheid al proeven toen de lucht opraakte en de motoren hun uitlaatgassen in de passagiersafdeling spuiden. Verbeelding, meer niet. Hij probeerde van de pracht van de storm te genieten.

Het was niettemin tot zijn grote opluchting dat hij de warmte en veiligheid van de koepel weer om zich heen had.

Lona en hij maakten al spoedig na hun terugkomst weer ruzie. Voor deze ruzie was er nog minder reden dan voor een van de andere. Maar al heel snel mondde hij uit in echte boosaardigheid.

‘Je hebt me de hele weg niet aangekeken, Minner!’

‘Ik keek naar het landschap. Daarom zijn we hier.’

‘Je had mijn hand kunnen pakken. Je had kunnen glimlachen.’

‘Ik —’

‘Ben ik dan zo vervelend?’

Hij had er genoeg van om zich in te houden. ‘Om je de waarheid te zeggen: ja, dat ben je! Je bent een saai, zeurderig, onnozel klein kind! Alles hier is aan jou verspild! Alles! Je kan geen waardering opbrengen voor eten, kleren, seks, reizen…’

‘En wat ben jij? Gewoon een afstotelijk monster!’

‘Dat zijn er dan twee.’

‘Ben ik een monster?’ krijste ze. ‘Dat zie je tenminste niet. Ik ben tenminste een menselijk wezen. En wat ben jij?’

Op dat moment sprong hij haar naar de keel.

Zijn zachte vingers sloten zich om haar keel. Ze timmerde op hem los, beukte op hem met haar vuisten, klauwde naar zijn wangen met haar scherpe nagels. Maar ze kon zijn huid niet kapotkrijgen en dat deed haar in razende woede ontsteken. Hij greep haar stevig vast en schudde haar heen en weer, waarbij haar hoofd op en neer rolde en onder tussen sloeg en hamerde ze op hem los. Door zijn aderen joegen al de bijprodukten van woede.

Ik zou haar makkelijk kunnen doden, dacht hij.

Maar het feit dat hij even stopte om een coherente gedachte door zich heen te laten gaan kalmeerde hem. Hij liet haar los. Hij staarde naar zijn handen, zij naar hem. Er zaten vlekken op haar hals die bijna hetzelfde waren als de vlekken die er net op zijn gezicht waren verschenen. Hijgend deed ze een paar stappen terug. Ze zei niets. Haar hand, bevend, wees naar hem.

Vermoeidheid bracht hem op zijn knieën.

Al zijn krachten verlieten hem plotseling. Zijn gewrichten gaven het op en hij gleed slap op de grond en was zelfs niet in staat om op zijn handen te steunen. Hij lag languit en riep om haar. Hij had zich nog nooit zo zwak gevoeld, zelfs niet toen hij herstelde van hetgeen ze op Manipool met hem hadden gedaan.

Zo is ’t dus om uitgezogen te worden, zei hij bij zichzelf. De bloedzuigers hebben zich aan me tegoed gedaan! God, zal ik ooit nog kunnen opstaan? ‘Help!’ riep hij geluidloos. ‘Lona, waar ben je?’ Toen hij sterk genoeg was om zijn hoofd op te richten ontdekte hij dat ze weggegaan was. Hij wist niet hoeveel tijd er voorbijgegaan was. Nog zwak trok hij zich centimeter voor centimeter omhoog en ging op de rand van het bed zitten totdat de ergste zwakte voorbij was. Was het een straf voor hem omdat hij haar te lijf was gegaan? Steeds wanneer ze ruzie hadden gemaakt voelde hij zich misselijk en ziek worden.

‘Lona?’

Hij liep naar de hal, dicht langs de wand. Waarschijnlijk leek het voor de welverzorgde vrouwen die langs hem heen zeilden alsof hij dronken was. Ze glimlachten. Hij probeerde hun glimlach te beantwoorden.

Hij vond haar niet.

Uren later vond hij op de een of andere manier Aoudad. De kleine man keek begrijpend.

‘Heb je haar gezien?’ kraste Burris.

‘Halverwege Ganymedes op dit moment. Ze ging weg met de avondvlucht.’

‘ Ging weg? ’

Aoudad knikte. ‘Nick is met haar mee. Ze gaan terug naar de aarde. Wat heb je gedaan — haar een paar tikken verkocht?’

‘Jij hebt haar laten gaan?’ mompelde Burris. ‘Jij hebt haar toestemming gegeven om weg te lopen? Wat zal Chalk hier van zeggen?’

‘Chalk weet het. Dacht je dat we ’t niet eerst met hem hadden opgenomen? Best, zei hij, als ze naar huis wil, laat haar dan maar naar huis gaan. Zet haar op het eerstvolgende ruimteschip. Dat hebben we gedaan. Hé, je ziet bleek, Burris. Ik dacht dat je met die huid van jou niet bleek kon worden!’

‘Wanneer vertrekt het volgende schip?’

‘Morgenavond. Je gaat haar toch niet achterna?’

‘Wat anders?’

Grinnikend zei Aoudad: ‘Op die manier zal je nooit iets bereiken. Laat haar toch gaan. Er zijn hier zat vrouwen die maar wat graag haar plaats willen overnemen. Je zou er verbaasd van staan hoeveel. Een paar weten dat ik bij je hoor en die komen naar mij toe om zo met jou in contact te komen. Het is je gezicht, Minner, het fascineert ze.’

Burris keerde zich van hem af.

Aoudad zei: ‘Je bent in de war. Luister, laten we iets gaan drinken!’

Zonder om te kijken antwoordde Burris: ‘Ik ben moe. Ik ga uitrusten.’

‘Moet ik over een tijdje een van die vrouwen naar je toesturen?’

‘Is dat jouw idee van rust?’

‘Nou, ja, eigenlijk wel, ja.’ Hij lachte met voldoening. ‘Ik heb geen bezwaar om ze zelf bezig te houden, begrijp me goed, maar ze willen jou. Jou.’

‘Kan ik naar Ganymedes bellen? Misschien kan ik met haar praten als er brandstof getankt wordt.’

Aoudad kwam naast hem staan. ‘Ze is weg, Burris. Je moet haar vergeten. Wat had ze behalve haar problemen? Een mager kind, dat was ze! Je kon niet eens goed met haar opschieten. Dat weet ik. Dat zag ik. Alles wat jullie deden was tegen elkaar schreeuwen. Waar heb je haar voor nodig? Laat ik je eens iets vertellen —’

‘Heb je kalmeerpillen bij je?’

‘Je weet toch dat ze jou niet helpen.’

Burris stak toch zijn hand uit. Aoudad haalde zijn schouders op en legde er een pil in. Burris bracht de capsule naar zijn huid. De illusie van rust en kalmte kon op dit moment bijna evenveel waard zijn als echte kalmte. Hij bedankte Aoudad en liep stram naar zijn kamer, alleen.

Onderweg passeerde hij een vrouw met haar van gesponnen roze glas en ogen van amethist. Haar kleding was op een kuise manier onbescheiden. Haar stem, vederlicht, streelde zijn oorloze wangen. Hij liep snel langs haar heen, bevend, en betrad zijn kamer.

‘Het bedierf een lieflijke romance,’ zei Tom Nikolaides.

Lona glimlachte niet. ‘Niets lieflijks aan. Ik was blij dat ik weg kon.’

‘Omdat hij je probeerde te wurgen?’

‘Dat was pas op het laatst. Het was al lang daarvoor slecht. Je hoeft niet op die manier pijn gedaan te worden om pijn gedaan te worden.’