Robert Silverberg - Twee sterren

Toen hij ditmaal voorstelde om het amusementspark te verlaten, bekvechtte ze niet met hem.

Op Titan gingen ze uit elkaar en zij verliet hem. Burris had het al dagen aan zien komen en was totaal niet verrast. Het kwam als een soort opluchting voor hem.

De spanning was sinds de Zuidpool alleen maar toegenomen. Hij wist niet goed waarom, behalve dat ze niet bij elkaar pasten. Maar ze waren elkaar voortdurend naar de keel gevlogen, eerst op een heimelijke manier, later openlijk maar overdrachtelijk en uiteindelijk letterlijk. Dus ze ging van hem weg.

Ze brachten zes dagen door op Luna Tivoli. Iedere dag was hetzelfde ingedeeld. Laat opstaan, een copieus ontbijt, wat rondkijken op de maan en vervolgens naar het park. Het terrein was zo groot dat er steeds nieuwe ontdekkingen gedaan konden worden, maar op de derde dag vond Burris dat ze dwangmatig op hun schreden terugkeerden en op de vijfde was hij volkomen ziek van Tivoli. Hij probeerde verdraagzaam te zijn omdat Lona zo’n zichtbaar plezier had. Maar geleidelijk werd zijn geduld minder en ze maakten ruzie. Elke nacht was de ruzie heviger dan die van de nacht daarvoor. Soms losten ze het conflict op met een hevige, zwetende passie en soms in slapeloze nachten vol gepieker.

En altijd, tijdens of net na de ruzie, kwam dat gevoel van vermoeidheid, dat ziekmakende, destructieve verlies van weerstand. Zoiets was Burris nog nooit overkomen. Het feit dat het meisje tegelijkertijd door die schokken werd aangegrepen maakte het dubbel vreemd. Ze zeiden niets tegen Aoudad en Nikolaides, die zij zo nu en dan aan de rand van de menigte zagen staan.

Burris wist dat de hevige woordenwisselingen een steeds breder wordende wig tussen hen indreven. In minder stormachtige momenten betreurde hij dat, want Lona was teder en lief en hij stelde haar warmte op prijs. Dat alles vergat hij echter in zijn woede-uitbarstingen. Dan scheen ze hem leeg en nutteloos en gekmakend toe, een last die nog bij al zijn andere lasten kwam, een onnozel en onwetend en vervelend kind. Hij zei haar dat allemaal, eerst zijn bedoelingen verbergend achter verzachtende metaforen, later de naakte woorden in haar gezicht slingerend.

Er moest wel een breuk komen. Ze putten zichzelf uit, vermorsten hun levenssappen in deze veldslagen. De momenten van liefde lagen nu verder uiteen. Veel vaker ontstond bitterheid.

Op de willekeurig bepaalde ochtend van hun willekeurig bepaalde zesde dag op Luna Tivoli zei Lona: ‘Laten we de rest afzeggen en nu naar Titan gaan.’

‘We worden verondersteld hier nog vijf dagen te blijven.’

‘Wil je dat dan echt?’

‘Nou, om eerlijk te zijn… nee.’

Hij was bang dat dit weer een fontein van boze woorden tevoorschijn zou roepen en het was nog te vroeg op de dag om daaraan te beginnen. Maar nee, dit was haar ochtend van opofferende gebaren. Ze zei: ‘Ik geloof dat ik er genoeg van heb en ’t is geen geheim dat jij dat hebt. Dus waarom zouden we dan nog blijven? Titan is waarschijnlijk veel opwindender.’

‘Waarschijnlijk wel.’

‘En we zijn hier zo lelijk tegen elkaar geweest. Een verandering van omgeving zou moeten helpen.’

Dat zou ’t zeker. Elke barbaar met een dikke portemonnee kon zich veroorloven een kaartje naar Luna Tivoli te kopen, en het zat er vol met boerenkinkels, dronkaards en rauwdauwen. Het trok een publiek dat veel omvangrijker was dan de managersklasse van de Aarde. Maar Titan was selecter. Alleen de welgestelde elite behoorde tot haar clientèle, degenen voor wie het uitgeven van tweemaal het jaarloon van een arbeider aan een korte reis triviaal was. Dergelijke mensen zouden tenminste de hoffelijkheid hebben om met hem om te gaan alsof zijn vervormingen niet bestonden. De huwelijksreizigers van Antarctica sloten hun ogen voor alles wat hen problematisch voorkwam en hadden gewoon gedaan alsof hij niet bestond. De klanten van Luna Tivoli hadden hem in zijn gezicht uitgelachen en zijn anderszijn bespot. Maar op Titan zouden aangeboren goede manieren een koele onverschilligheid voor zijn verschijning dicteren. Kijk neer op de vreemde man, glimlach, babbel elegant, maar toon nooit met woord of daad dat je je bewust bent dat hij vreemd is: dat was stijl. Van de drie wreedheden dacht Burris dat hij die laatste prefereerde.

Hij nam Aoudad terzijde bij de gloed van vuurwerk en zei: ‘We hebben er hier genoeg van. Boek ons voor Titan.’

‘Maar jullie hebben —’

‘— nog vijf dagen. Die willen we niet. Zie dat we hier wegkomen naar Titan.’

‘Ik zal zien wat ik kan doen,’ beloofde Aoudad.

Aoudad had ze zien ruziemaken. Burris voelde zich er bedrukt door, en wel om redenen die hij verachtelijk vond. Aoudad en Nikolaides waren Cupido’s voor hun geweest en op de een of andere manier voelde Burris zich verantwoordelijk om zich te allen tijde te gedragen als een betoverende minnaar. Vaag had hij ’t gevoel dat hij Aoudad tekort deed wanneer hij tegen Lona snauwde. Wat kan ’t me verdomme schelen dat ik Aoudad tekort doe? Aoudad beklaagt zich niet over de ruzies. Hij biedt niet aan om te bemiddelen. Hij zegt geen woord.

Zoals Burris wel verwachtte, kreeg Aoudad zonder moeite kaartjes naar Titan. Hij verwittigde het hotel dat ze enkele dagen eerder zouden komen dan gepland was. En weg gingen ze.

Een lancering op de maan leek niet op een vertrek van de aarde. Met niet meer dan een zesde van de zwaartekracht was er slechts een klein duwtje nodig om het schip de ruimte in te sturen. Dit was een bedrijvige ruimtehaven met dagelijkse afvaarten naar Mars, Venus, Titan, Ganymedes en de aarde, om de drie dagen naar de verste planeten en eenmaal in de week naar Mercurius. Er vertrokken van de maan geen interstellaire ruimteschepen; er was verordend dat sterrenschepen alleen vanaf de aarde mochten vertrekken, waarbij ze stap voor stap werden gecontroleerd voordat ze hun sprong maakten in de ruimte voorbij de baan van Pluto. De meeste van de schepen die op weg waren naar Titan stopten eerst bij het belangrijke mijnbouwcentrum op Ganymedes en in hun oorspronkelijke reisschema was een plaatsje ingeruimd voor één daarvan. Maar het schip van vandaag was nonstop. Lona zou Ganymedes missen, maar dat was haar eigen schuld. Zij had de vroege landing voorgesteld, niet hij. Misschien konden ze op Ganymedes stoppen wanneer ze terugkeerden naar de aarde.

Er zat een geforceerde vrolijkheid aan Lona’s gebabbel toen ze de golf van duisternis ingleden. Ze wilde alles weten over Titan, precies zoals ze alles had willen weten over de Zuidpool, de wisseling van de seizoenen, de groei van de cactus en vele andere dingen; maar die vragen had ze uit een naïeve nieuwsgierigheid gesteld en deze werden gesteld in de hoop het contact weer te herstellen, wat voor contact dan ook, tussen haar en hem.

Het zou niet gaan, wist Burris.

‘Het is de grootste maan van het hele zonnestelsel. Hij is zelfs nog groter dan Mercurius, en Mercurius is een planeet.’

‘Maar Mercurius draait om de zon en Titan draait om Saturnus.’

‘Dat is zo. Titan is veel groter dan onze eigen maan. Hij ligt op een afstand van ongeveer zevenhonderdvijftigduizend mijl van Saturnus. Je kunt de ringen van daar goed zien. Hij heeft een atmosfeer: methaan, ammoniak, niet erg best voor de longen. Bevroren. Ze zeggen dat het pittoresk is. Ik ben er nooit geweest.’

‘Hoe komt dat?’

‘Toen ik jong was, kon ik ’t niet betalen. Later was ik te druk bezig in andere delen van het heelal.’

Het schip gleed verder door de ruimte. Lona staarde met grote ogen toen ze boven de asteroïdengordel vlogen, kreeg een goed gezicht op Jupiter die niet te ver van hen af zijn baan beschreef, en ze vlogen verder.

Ze kwamen op Titan aan.

Weer een koepel, natuurlijk.

Een somber en kaal landingsterrein op een somber en kaal plateau. Dit was een wereld van ijs, maar heel anders dan het dodelijke Antarctica. Elke centimeter van Titan was vreemd en vijandig, terwijl op Antarctica alles al spoedig grimmig vertrouwd werd. Dit was geen simpel oord van kou en wind en witheid.