Дубавец Сяргей - Дзёньнік прыватнага чалавека. Апавяданьнi, iмпрэсii, эсэ

- Мова свая, калi ты сам свой, - казаў дзядзька Мiхась. - Каб адчуваць мову, трэба адчуваць сваю кроў.

Адчуваньне прыходзiла хутка. Мы былi вучаныя па-расейску i таму цяпер паўтаралi, як малiтву: адзiн цень, адзiн боль, адзiн сабака. Гэта было выпрабаваньне мужчынскага роду.

Дзядзька Мiхась загiнуў першы. Нехта навёў на школу гэбiстаў, i мiлiцыя зрабiла аблаву. А дзядзька Мiхась меў паляўнiчую стрэльбу. Яны абступiлi яго, i ён, не прамовiўшы анi слова, стрэлiў у неба. Гэтага было дастаткова, каб нехта стрэлiў у яго. З таго дня перастала йснаваць наша лясная школа.

- "Адзiн" гучыць так толькi па-беларуску, - казаў дзядзька Мiхась. - Як першы званок цi як куля аб шкло - "дзiн-н-н"...

КРЫШТАФОВIЧ

Шарай гадзiнаю Крыштафовiч выходзiць зь вёскi, каб распалiць ля чыгуначных тораў вялiзнае вогнiшча. Ён глядзiць, як полымя ўзносiць да неба белы дым, высокiя зоркi i "агнi партавыя Лiбавы"... Мiма цугам лятуць цягнiкi, i ў запаленых вокнах журботныя дбмы пазiраюць Крыштафовiчу ў вочы, шукаючы там водсьвет свайго страчанага жаданьня.

- Гэй, Крыштафовiч, нашто палiш ты вогнiшча каля чыгункi?

- Глядзець на цягнiкi й глядзець на вагонь - адно тое самае. Iсьцi побач з чыгункай - пачувацца самiм сабою. Твае крокi - твой рух. А калi ты сеў у цягнiк, паiмчаў у далёкi горад, гэта будзе ня твой рух, бо ты сядзiш i застаесься на месцы. Толькi час няспынна iдзе... У цягнiкох згараюць чалавечыя жыцьцi.

ЛЕНКА

Зь Ленкай Мiхневiч мы вучылiся ў адной клясе 50-й менскай школы з матэматычным ухiлам. Мы нiколi не сядзелi за адной партай, нiколi не хадзiлi разам. Хоць жылi ў дамох, якiя й цяпер стаяць адзiн насупраць аднаго i памiж якiмi - плошча Перамогi, якую тады называлi Круглай. Вы павiнны ведаць дом з цырульняй. У iм i жыла Ленка.

Ленка была маiм патаемным, зусiм яшчэ дзiцячым каханьнем. Русявая дзяўчына з грубаватымi, як на маё цяперашняе ўяўленьне, рысамi твару, вельмi жаноцкая для свайго тадышняга веку. Аднойчы я нават трапiў да яе дадому на дзень нараджэньня. У вялiкiм пакоi за круглым сталом сабралася шмат дзяцей, а на стале былi толькi заварныя пiрожныя. Памятаю, я моцна саромеўся свайго пачуцьця, бо Ленка сярод нас, аднагодкаў, выглядала вельмi дарослай.

Праз шмат гадоў пасьля школы я выпадкова пабачыў Ленку ў Заслаўi, дзе наша студэнцкая Майстроўня проста на траве ставiла народную драму "Цар Максiмiлян". Мы ўсё рабiлi iмправiзавана, i Ленцы нават ледзь не дасталася роля царскага пажа, але знайшлася iншая дзяўчына. Мяне тады моцна зьдзiвiла, што Ленка гаворыць па-беларуску й сьпявае разам з намi беларускiя песьнi. I я спытаўся ў яе, чаму яна не прыходзiць да нас у Майстроўню. Ленка ўсьмiхнулася й адказала, што ўвогуле ня вельмi любiць сьпяваць, бо не ва ўсiх ёсьць голас i слых.

Гэта было зусiм кароткае спатканьне, i мы зноў разьвiталiся на доўгiя гады. Аж да сёлетняе вясны, калi я дзеля справаў рэдакцыi паехаў у Коўна. Ня ведаю, праўда, цi можна тое, што тут адбылося, назваць сустрэчай.

Прозьвiшча Лены Мiхневiч я прачытаў у ковенскiм чачэнскiм iнфацэнтры, у сьпiсах людзей, якiя загiнулi за незалежнасьць Чачэнскай Рэспублiкi. Гэта яна - тая невядомая снайпэрка, грамадзянка Беларусi, пра гiбель якой паведамiлi расейскiя iнфармацыйныя агенцтвы. Згадваю, што ў тых паведамленьнях было нешта як бы пiкантнае, i таму - марадзёрскае.

Чачэнскi журналiст, якi паказваў мне сьпiсы палеглых, сказаў, што на баку прэзыдэнта Дудаева ваююць да двухсот беларускiх патрыётаў. Яны нашываюць сабе на адзеньне чачэнскi сьцяг i змагаюцца за сваю незалежнасьць. Чачэнскi сьцяг на зялёным тле ўнiформы не адрозьнiш ад беларускага.

Я слухаў чачэнца i думаў пра Ленку, пра сваё колiшняе дзiцячае захапленьне. Яшчэ нясьпелае, але цяпер ужо вечнае...

ЧАЛАВЕК БЕЗ ГАЛАВЫ

Год назад я ўчынiў страшнае злачынства. Ня буду пра яго расказваць, менш жорсткага вы ўсё адно ня ўявiце. Словам, суд прысудзiў мяне да найвышэйшае меры. А неўзабаве мяне пакаралi - адсеклi галаву. I цяпер я, пакараны, пiшу гэтыя радкi, бо мне ёсьць што сказаць.

Я йду па вулiцы, усе сьмяюцца, жахаюцца й тыцкаюць у мяне пальцамi. Я заходжу ў кавярню, сядаю за столiк, выпростваю ногi й раптам адчуваю ўсю сваю недарэчнасьць. Я заходжу ў мэтро, i людзi адступаюцца ад мяне - гэткi невыносны пах тлену. Але я не магу пакiнуць iх, не магу не йснаваць - я нясу сваю кару.

Магчыма, вы думаеце, што мяне няма, што мяне папросту ня можа быць без галавы, што я памёр. Але ж я ня проста памёр цi быў забiты, я быў пакараны.

Цi ня праўда, можна жыць без рукi, з выкалатымi вачыма, у няволi, быць пачвараю або жабраком? Можна жыць. I не самое гэтае зьнявечанае жыцьцё, не самыя гэтыя калецтвы, але ўсьведамленьне iх, усьведамленьне свае заганнасьцi сярод iншых - кара для чалавека. Можна, нарэшце, i памерцi, здохнуць, але каб пры гэтым усьведамляць, што ты - пакараны. Ды толькi так не бывае. Якраз каб усьведамляць, трэба жыць. Вось чаму я йсную без галавы.