Виктор Шнип - Заўтра была адліга-5

на ўтравелым двары сячкарня

не хаваецца пад страху

сама наводзіць страх

і кола сячкарні коціцца

між мной і табою

і застаецца на месцы

нібы ўрослае ў зямлю

і нажы іржавеюць

калі няма саломы

на ўтравелым двары сячкарня

нібы дваццатае стагоддзе

12.09.2016. У кішэні курткі знайшоў каменьчык з Палангі. Гэткі ж сумны і адзінокі, як і я быў тады, калі яго падабраў на беразе мора...

12.09.2016. Кожны вечар, гуляючы на Мухлі з Міёнай, гляджу на зоры, пад якімі пралятаюць спадарожнікі і самалёты. Гляджу не адзін, а з сябрамі-сабачнікамі. Гаворым пра жыццё на іншых планетах і пра тое, што раней было на зямлі і што будзе пасля нас. Пра сваіх суразмоўцаў я мала што ведаю. Многіх нават не ведаю, як завуць, і мяне гэта мала хвалюе. Я ведаю імёны сабак, якія гуляюць каля нас самі па сабе, пакуль мы гаворым пра космас, пра вечнасць і глядзім на зоры, да якіх разам ляцім.

13.09.2016. У выдавецкім кабінеце ў мяне за спінай вісіць карціна Міхася Будавея. На ёй пісьменнікі: Янка Купала, Якуб Колас, Максім Багдановіч, Цётка, Максім Гарэцкі, Андрэй Александровіч, Кузьма Чорны, Эдуард Самуйлёнак і Пятро Глебка. Сёння, даючы свечку, апаленую Благадатным Агнём ад Гроба Гасподняга, пісьменніца Ніна Загорская сказала: «Ого! Сядзіш паперадзе класікаў!» — «Не! Яны ў мяне стаяць за спінай, каб мне не было куды адступаць! Перада мной жа Леў Сапега і Васіль Цяпінскі. А яны мне глядзяць у вочы, каб казаў праўду!» — удакладніў я.

14.09.2016. Восень наступіла на пяткі асінавых лістоў, і яны пачырванелі...

14.09.2016. Вечар. Цёмна. У вокнах дамоў загараецца святло. У небе зоркі. Ты ідзеш праз двор сярод кустоў і дрэў, як праз лес, у якім водзяцца адзінокія людзі.

15.09.2016. У восеньскім сонцы няма злосці. Яно стомленае, як золата...

15.09.2016. У чацвер праз пятніцу, як праз сцяну, ужо чуецца воля выхадных дзён.

16.09.2016. З Міёнай выйшаў на Мухлю а палове шостай. Над горадам на захадзе была вялікая жоўтая поўня. Праз хвілін пяць да нас далучылася Джэсі з гаспадыняй. Гаворачы пра дзень, які пачаўся, жанчына сказала: «Сёння павінен дождж абмыць поўню...»

Бландзінка і вершы

16.09.2016. Дабіраючыся на працу, каля тэатра Музычнай камедыі перасеў на тралейбус № 53. Далейшы шлях быў бы для мяне звычайным, калі б не ўбачыў бландзінку гадоў трыццаці пяці, якая чытала кніжку Эдуарда Асадава «Стихи о любви и дружбе». «Напэўна не замужам.» — падумаў я і паглядзеў на ейную правую руку. Пярсцёнка няма. Не замужам. «Дзяўчыне з рамантычнай душой, якая любіць вершы, цяпер нялёгка знайсці пару. І ўсё ж верыцца, што знойдзе. А можа, ужо знайшла і таму чытае вершы пра каханне...» — разважаючы, выйшаў на наступным прыпынку, каб перасесці на аўтобус № 73. На працу прыйшоў з добрым настроем, бо сёння бачыў чалавека, які, едучы на працу, чытае вершы. Шкада, што не беларускія...

16.09.2016. Доўгі час не было бачна суседа Дзімы. На пытанне «Дзе ты прападаў?» сусед махнуў рукой і папрасіў напісаць пра яго верш. І я выканаў просьбу:

Дапіта апошняя пляшка віна

І грошай няма, каб ізноўку купіць

Атруту, якую ты любіш да дна,

Не знаючы дна, бы ў апошні раз піць.

Я грошай табе зноў апошні раз дам

Хоць ты нам, суседзям, жыцця не даеш,

Бо побач з табою не п’ём мы «Агдам».

Цвярозых не любіш, і спаліш мой верш,

Які я табе за нішто прысвяціў.

Няхай гараць вершы — сагрэюць цябе.

Галоўнае — хату б сваю не спаліў

І сам не згарэў у агдамнай журбе...

16.09.2016. У апалым лісці, як у пяску, схавалася дажджавая вада. Ты ідзеш па лісці і яно прыклейваецца да падэшваў твайго абутку, губляючы сваю прыгажосць. Заўтра было лета.

16.09.2016. Каля дарогі каштан. З яго падаюць каштаны і некаторыя коцяцца пад колы машын, як самагубцы, якія ведаюць, што ўпаўшы ў траву, яны там згніюць.

17.09.2016. Сёння была поўня, як люстэрка, у якое глядзелася восень...

17.09.2016. Учора прыходзіў майстра з Белтэлекама па замене звычайных тэлефонных дратоў на шкловалаконныя. Мяняюць ва ўсім нашым раёне, што каля Мухлі. Цяпер у нас новыя нумары тэлефона, сеціва і набор тэлеканалаў. Мужчына гадоў сарака, зрабіўшы справу, папрасіў мяне: «Паклічце сваю жонку ці дзевушку, няхай прыме працу!» Прыйшла Людміла і, агледзеўшы зробленае, падпісала патрэбныя паперы, што прынёс з сабой майстра. Міёна хадзіла па пакоі і час ад часу незадаволена гаўкала.

17.09.2016. У скверы ліхтар прытварыўся поўняй. Я іду, а ён свеціць і не міргае.

18.09.2016. Алесь Квяткоўскі малюе карціну па маім вершы «Валун». На палатне яшчэ цяжка зразумець, што будзе, але ўжо бачна, што ствараецца непаўторны свет, у якім будзе жыццё, а магчыма, і не будзе. У бліжэйшых пла­нах Алеся патрэт Рыгора Барадуліна для Чырвонага касцёла. На стале сярод фарбаў і пэндзлікаў ляжыць «Маладосць» № 8. У ёй вялікі артыкул Вітаўта Чаропкі і іншыя матэрыялы пра Анатоля Сыса. Пачытаў. Сумна. Сумна не таму, што няма Сыса сярод нас, а таму, што няма таго, што раньш было. Наша жыццё сыходзіць у паперу, як вада ў пясок.