Виктор Шнип - Заўтра была адліга-5

18.09.2016. Сусед Дзіма, адобрыўшы верш, які пару дзён таму я прысвяціў яму, папрасіў: «Напішы яшчэ! Ён мне душу асвеціць!» Верш для суседа атрымаўся сумнаватым, але няхай Дзіма сам вырашае, што з ім далей рабіць.

Па збялелым лісці пад каштанам,

Быццам бы пад замерзлым фантанам,

Вецер пляшку качае ў двары,

Бы гаворыць табе: «Падбяры!»

Пляшка гэта, бы злеплена з лёду,

Сагравала нядаўна басоту,

А цяпер не патрэбна нікому.

З пляшкай гэткай не прыйдзеш дадому.

І ты міма прайшоў, не спыніўся,

Бо ты ўчора, як бэйла, напіўся

На збялелым лісці пад каштанам,

Быццам бы пад замерзлым фантанам.

19.09.2016. Амаль гадзіну правёў у Нацыянальным мастацкім музеі Рэспублікі Беларусь. Незважаючы на тое, што многія карціны бачыў па сто разоў, а мо і болей, з цікавасцю глядзеў на іх і сёння. Я не памыліўся, назваўшы лічбу сто. Проста быў час, калі кожную суботу гадоў пяць запар вазіў дачку, а потым і сына ў музей у студыю «Цюбік». Заўсёды з сабой браў шмат паперы, бо, бывала, што малыя, зрабіўшы пару рухаў пэндзлікам па аркушы, казалі, што гэта ўжо гатовая карціна. Пакуль дзеці вучыліся быць мастакамі, дарослыя знаёміліся з пастаяннай экспазіцыяй і рознымі часовымі выставамі. Цяпер, ходзячы па залах музея, я прыпыняўся на тых месцах, дзе Вераніка і Максім, лежачы, малявалі. Разглядаючы раскладзеныя па падлозе малюнкі, я не пераступаў праз іх, я іх абыходзіў, стараючыся не пашкодзіць...

20.09.2016. Зламаны не зламаецца...

20.09.2016. Міёна не хоча вучыцца ў сабачай школе. У яе ў галаве яшчэ ўсё дзіцячыя гулі. Сёння натузаўся з ёй і цяпер левая рука баліць. Сабачы настаўнік казаў, і ўжо не першы раз, што я занадта добры, а з Міёнай трэба строга. Няўжо дабрыня і з сабакам — гэта кепска? Мне на працы ў свой час у характарыстыцы Мачульскі пісаў, што я занадта добры з людзьмі, а гэта дрэнная рыса, і добры чалавек не можа прэтэндаваць на вялікія пасады.

21.09.2016. Раніца. Холадна, як на бязлюдным востраве...

21.09.2016. Дождж. Гляджу праз акно з сёмага паверха, як з сёмага неба. На вуліцы парасоны, як кветкі, якія распускаюцца толькі ў час дажджу...

21.09.2016. У шыбах люструецца восень і вокны, як жывыя карціны на сценах дамоў...

21.09.2016. Час ад часу па пытаннях выдання кніг мне тэлефануюць рускамоўныя пісьменнікі з Амерыкі, з Германіі, з Францыі, з Ізраіля. Сёння патэлефанаваў цыган. Ён сам сказаў, што ён цыган, яму 80 гадоў і ён напісаў вялікую кнігу пра сваё жыццё ў Магадане, у Варкуце, на Кубе, у В’етнаме. На маё пытанне: «Колькі ж у вашай вялікай кнізе старонак?» аўтар адказаў: «Дваццаць...»

21.09.2016. Трапіў пад дождж без парасона і вымак, як дарога дадому...

22.09.2016. Сніўся Парыж. Непадалёку ад сабора Парыжскай Багамацеры ў Сене я лавіў рыбу. Побач каля самай вады сядзеў Віктор Гюго. Адпіўшы з чорнай пляшкі, паэт спытаўся ў мяне: «Ты даўно бачыў Караткевіча?» — «Учора!» — адказаў я. «Ён прыносіў у «Крыніцу» новы раман. Хоча, каб надрукавалі да ягонага 100-годдзя!» — «І што, надрукуеце?» — пацікавіўся Гюго. «Не! Ён жа яшчэ з Вашага «Узвышша» не выйшаў!» — сказаў незнаёмы, які побач праплываў па Сене, трымаючыся за Збор твораў у пазалочаных вокладках...

22.09.2016. Прыходзіў Адам Глобус. Падпісаў дамову на публікацыю бацькавага твора ў зборніку пра маму. Казаў, што выдавецкімі справамі больш не займаецца, бо ў людзей няма грошай на кніжкі. Збіраецца ў Парыж па нейкім гранце. Паўгода ўжо як афармляе дакументы. Паедзе маляваць. Шчаслівы чалавек Глобус — мае магчымасць жыць, не думаючы дзе і як зарабіць грошы на пражыццё, а ты тут корпайся ў чужой пісаніне і чакай выхадных, як воль­ную волю.

22.09.2016. Бывае часам думаеш: «Шчаслівыя тыя людзі, што памерлі...»

23.09.2016. Сённяшняй ноччу на Мухлі лістота вучылася лётаць. Цяпер шмат якая ляжыць у людзей пад нагамі.

23.09.2016. Калі ноччу доўга глядзець у зорнае неба, можна адчуць, як адзінокія аблокі заплываюць у твае вочы. І знічка, пралятаючы праз тваю душу, на міг асвечвае яе. І ты адуваеш сябе небам, якім некалі станеш, калі памрэш. Калі памрэш.

23.09.2016. Не кожны дурань сапраўдны.

23.09.2016. У метро зайшло больш людзей, чым выйшла.

23.09.2016. Паэтычны тэатр «Арт.С» у бібліятэцы імя Цёткі ў вечарынефарсе «Восень і іншыя коткі» прэзентаваў кнігу серыі «Беларуская аўтарская казка» «Адзін кот і адзін год», чым распачаў свой адзінаццаты сезон. Вядоўцы Яраш Малішэўскі і Аксана Спрынчан давалі слова Сержу Мінскевічу, Людміле Шчэрбе, Уладзіміру Сіўчыкаву, Юрасю Нератку, Ірыне і Максіму Клімковічам. Хораша пад гітарны акампанемент у вобразе чорнай коткі спявала Альжбэта Малішэўская-Спрынчан. Акрамя вершаў і песень была віктарына на каціную тэму. На пытанне «Колькі ў дарослага ката зубоў?», мой зямляк Мікола Ліннік выгукнуў: «Дванаццаць!» Некаторыя прысутныя, пачуўшы гэтую лічбу, задумаліся, нібыта пачалі пералічваць свае зубы. Доўга ніхто правільна не мог адказаць. Высветлілася, што ў ката трыццаць зубоў. У час свайго выступу я прачытаў верш «Кот». Ён быў напісаны шэсць гадоў таму. Новых твораў пра катоў у мяне няма, хоць цяпер кожны мой дзень на вуліцы, калі я выгульваю Міёну, пачынаецца сустрэчай з катамі. Словам, у раёне, дзе я жыву, мяне ведаюць усе Каты, Сабакі і Гражданы.