Виктор Шнип - Заўтра была адліга-5

4.10.2016. На лаўцы кляновы ліст. Ён не даляцеў да зямлі і цяпер ведае, што такое адзінота...

4.10.2016. Каля сцяжыны раса на дроце калючым, як кроў вячэрняга тума­ну, што сышоў лугавінай за небакрай...

5.10.2016. Калі Нехта не любіць мяне, як пісьменніка, і не паважае, як чалавека, гэта не падстава для мяне Некага за гэта не любіць і не паважаць...

5.10.2016. Сённяшні дождж не ведае, што яго многія не любяць...

6.10.2016. Пасля двухдзённага дажджу высветлілася, што золата апалай лістоты было фальшывым...

6.10.2016. Вечар. Перад маім акном на клёне лісце, як залатыя кажаны...

6.10.2016. Снілася вёска. Высока ў небе ляцелі птушкі. Я глядзеў ім услед і мне было сумна-сумна аж да слёз. «Трэба прачынацца! Я ж сплю!» — сказаў я і прачнуўся. Ізноў убачыў неба, а ў ім птушак, якія ляцелі, і мне было сумнасумна аж да слёз. «Трэба прачынацца! Я ж сплю!» — сказаў я і прачнуўся. Ізноў убачыў неба. Чыстае, як шкло на іконе ў хаце, у якой цяпер жывуць мае бацькі...

7.10.2016. Восеньская раніца. На вуліцы ідзе нудотны дождж. Я прачнуўся ў роднай хаце. Чую, як мама пячэ бліны. Чакаю, што яна, як звычайна гэта было ў дзяцінстве, пакліча снедаць. Мінула хвілін пяць. Мама не кліча. Я ляжу далей. Мінула дваццаць. І яшчэ праляцела цэлая вечнасць. Я ўстаў з канапы і прыйшоў на кухню. Мамы няма. Я спазніўся...

7.10.2016. У скверы ў вялізарнай калюжыне каштаны, як жабурынне, з якога выведуцца апалонікі, што потым стануць прыгожымі жабкамі. Ніхто гэтага не ўбачыць акрамя цябе і мяне, бо гэта наша таямніца.

7.10.2016. Бацька газет не чытаў. Ён імі распальваў дровы ў печцы. Бацька не быў чалавекам, якому не падабалася тое, што пішыцца ў газетах. Проста ў яго быў толькі адзін клас адукацыі, які ён закончыў яшчэ пры паляках...

7.10.2016. Люблю збіраць жоўтую лістоту, якая прытварылася залатой...

7.10.2016. Ты амаль заўсёды добры для таго, хто друкуецца час ад часу, ці чый хаця б рукапіс ляжыць у рэдакцыйнай шафе. І заўсёды знойдзецца некалькі чалавек, якія ні разу да цябе на працу не заходзілі, не тэлефанавалі і рукапісаў нават па пошце не прапаноўвалі, але ты для іх дрэнны, бо ты займаеш пасаду.

8.10.2016. На жаль, у двары дзеці часцей і гучней плачуць, чым смяюцца.

8.10.2016. З Граждана можна зрабіць дубіну, а можна і абраз...

8.10.2016. Восень. Адзінокая сяліба каля пачырванелага лесу. Яшчэ нядаўна тут жылі людзі. Цяпер цішыня. Я спыніўся непадалёку і гляджу на сялібу, як на карціну, над якой працуе вечнасць.

9.10.2016. Нядаўна паказвалі чарговы сіквэл «Тэхаскай разні бензапілой». Залы былі поўныя. На гэты фільм хадзілі падлеткі. У камп’ютарных гульнях шмат «герояў» з бензапілой, якія ўсіх запар пілуюць, а потым бяруць сякеру... Учора ў сеціве з’явілася інфармацыя: «Сёння ў гандлёвым цэнтры «Еўропа» ў цэнтры Мінска 18-гадовы хлопец з бензапілой і сякерай напаў на наведвальнікаў. Адна жанчына была параненая, яшчэ адна загінула.

Малады чалавек 1998 года нараджэння прынёс сякеру ў футарале ад музычнага інструмента, а ў руцэ трымаў бензапілу.

З заведзенай бензапілой ён напаў на дзвюх работніц ГЦ каля «Тэра піцы». Адну жанчыну хлопец параніў, яна ў бальніцы. Пасля чаго нападнік накінуўся на іншую жанчыну. Ёй выратавацца не ўдалося, яна загінула».

Словам, калі ў галаве падлетка сядзіць не Робін Гуд, не рыцар Айвенга, не мушкецёры, не Алесь Загорскі з «Каласоў» Караткевіча, тады ён можа стаць працягам фільма «Тэхаская разня бензапілой».

Р. S. Хто быў каля цела загінулай жанчыны, казалі, што ўвесь час у яе надрываўся тэлефон. На экране смартфона было бачна, што тэлефанаваў «Сынуля».

9.10.2016. Вецер вырывае з неба хмары з карэннем маланак...

9.10.2016. Ізноў дождж. Іду па Мухлі пад парасонам. Клічу Міёну схавацца ад дажджу, але яна не хоча. Быў час, калі я хадзіў без парасона. Упершыню я трымаў яго ў руках у 1986 годзе недзе ў пачатку кастрычніка ў Маскве, калі Людміла прыйшла на спатканне і сыпануў дождж. Яна дала парасон, каб я раскрыў яго. Але толькі з дапамогай Людмілы я справіўся з заданнем. Потым мы ішлі па Цвярскім бульвары. Я трымаў парасон амаль на галаве сваёй зямлячкі, бо мне думалася, што толькі так я хаваю яе ад дажджу. Наступнай вясной Людміла мне падарыла парасон, і з таго часу ў мяне перабыло іх каля дзясятка...

Холад

10.10.2016. Холад — гэта адсутнасць цяпла. Распалі агонь і ён дасць табе цяпла столькі, колькі ты яму дасі дроў. Але дровы могуць скончыцца, а жаданне быць у цяпле не знікне. Падтрымоўвай агонь, бо холад — гэта адсутнасць цяпла. Нічога новага ў сказаным няма, але яшчэ раз паўтараю, што холад — гэта адсутнасць цяпла. Холад — гэта адсутнасць. Холад.