Виктор Шнип - Заўтра была адліга-5

10.10.2016. У кніжцы, як у доміку, жылі вершы. Кніжку спалілі і вершы сталі дымам Айчыны...

10.10.2016. Пакаранне дажджом...

10.10.2016. У маім мабільным з’явіліся тэлефонныя нумары, якія пазначаны імёнамі сабак — Джэк, Джэсі, Гарыныч...

11.10.2016. Мужчына баяўся ездзіць у ліфце. Калі ліфт падымаўся з першага паверха, мужчыну здавалася, што ён не спыніцца на апошнім, дзе ён жыў, а праб’е дах і паляціць у неба. Калі ж ліфт спускаўся на першы, мужчы­на баяўся, што ён праб’е дол і паляціць у пекла. Мужчыну падабалася неба. Яму не хацелася ў пекла і ён усё часцей і часцей хадзіў з апошняга на першы паверх, пакуль не памёр. І паляцела душа мужчыны ў неба, а цела закапалі ў зямлю.

11.10.2016. Па выдавецкіх справах ездзіў да сына Петруся Броўкі Юрыя. Яму хутка 85. Учора патэлефанаваў, каб дамовіцца пра час візіту. «А на чым вы прыедзіце?» — пацікавіўся Юрый Пятровіч. «На аўтобусе!» — адказаў я. Дамовіліся на тры гадзіны. Прыехаў раней. Да дамафона ніхто не падыходзіць. «Відаць, дома няма. Забыўся пра сустрэчу», — хукаючы на застылыя пальцы, падумаў я. Праз хвілін пяць дзверы адчыніліся, і з пад’езда выйшла дзяўчына. Я скарыстаўся момантам зайсці. Юрый Пятровіч жыве на другім паверсе. Званю ў дзверы. Якраз тры гадзіны. Праз хвіліну гаспадар адчыніў і адразу запытаўся: «На чым вы прыехалі?» — «На аўтобусе!» — адказаў я. Далей вітальні Юрый Пятровіч мяне не пусціў, і я зразумеў, што ён не памятае мяне. Для сябе міжволі ўзгадаў, што 26 сакавіка 1980 года я быў на пахаванні Петруся Броўкі. У той дзень мне споўнілася 20 гадоў.

12.10.2016. Холадна дома. Холадна на вуліцы. Холадна на працы. Холадна. Пра холад усе гавораць і амаль усе яго не любяць. Ты няспешна п’еш гарачую гарбату. Напачатку апякаеш вусны, а самая апошняя кропля амаль халодная.

I рукі ў цябе халодныя, як ледзяныя. I толькі ў вачах цепліцца святло, як у небе, дзе жыве сонца, якое схавалася ад нас, каб мы пасумавалі па ім. Аднак мы не сумуем, бо нам холадна на працы, на вуліцы і дома. Мы хочам цяпла. I ўсё ж дома цяплей, чым на працы і на вуліцы. Ты няспешна п’еш гарбату. Напачатку апякаеш вусны, а самая апошняя кропля цёплая, як ўспамін пра нядаўняе лета...

12.10.2016. Учора вечарам Міёна, пачуўшы здалёку сваіх сяброў, тузанула мяне так, што я, паслізнуўшыся на каштанах, упаў і на левай руцэ моцна пабіў пальцы. 1х цяпер без болю не выпрастаць. Трымаю ў кулаку. Учора ж, падняўшыся, я пачаў сварыцца на Міёну. I раптам пажылая жанчына, якая не бачыла мяне ляжачым на зямлі, спынілася непадалёку і на ўсю вуліцу пачала выхоўваць мяне. Я ж моўчкі з Міёнай пайшоў далей. Пасля майго траўміравання мінулі суткі. Пальцы распухлі, а ў галаве стаіць крык пажылой жанчыны. Крык мацнейшы, чым боль пальцаў.

12.10.2016. Вобразы некаторых памерлых класікаў адны пісьменнікі, якія залічваюць сябе ў класікі, носяць перад сабой, як іконы, а другія пісьменнікі робяць з тых жа памерлых пудзілаў...

12.10.2016. Хачу ў Парыж! «Чаго?» — пытаецца восеньскі вецер. Каб на правым беразе Сены паміж садам Цюільры і царквой Сен-Жэрмэн-л’Аксеруа стаяць у чарзе ў Луўр. Стаяць і дастаяцца! I каб перад самым уваходам у музей прыбегла з парыжскіх крам Людміла і мы з ёй на цэлую вечнасць зніклі сярод сусветных шэдэўраў і забыліся хоць на некалькі гадзін пра нашу халодную дажджлівую восень, працу і пра свет, у якім няма спакою і парадку. Хачу ў Парыж! Калі нельга перанесціся ў Парыж, дык хаця б да мора ў !спанію, дзе ў мінулым годзе мы былі. «I што там будзеш рабіць?» — пытаецца восеньскі вецер. Я маўчу, як набраўшы ў рот віна.

13.10.2016. Учора вечарам у гатэлі «Рэнесанс» адбылася цырымонія ўганаравання лаўрэатаў Літаратурнай прэміі Ежы Гедройца за 2015 год. Сядзеў за адным столікам з трыма намінантамі, таму зблізку бачыў іх рэакцыю на ўсё, што пра іх гаварылася са сцэны. На тварах, нібыта на масках, быў спакой і тое, што тварылася ў іх галовах і душах, амаль не адлюстроўвалася. Словам, прысутныя намінанты да аб’яўлення вынікаў літаратурнага марафона паводзілі сябе, як пераможцы. Праўда, твары некаторых пісьменікаў, якія прыйшлі паглядзець цырымонію, пры аб’яўленні імён лаўрэатаў перакошваліся, чырванелі, нібыта іх білі ботамі. Было шмат моладзі. Шкада, што не ўручалі прыза чытацкіх сімпатый, як у мінулы раз. Думаю, што перамог бы Альгерд Бахарэвіч. Фрагменты з кніг шорт-лістараў гучалі ў выкананні акцёраў Купалаўскага тэатра, у прыватнасці, Рамана Падалякі, дзякуючы прысутнасці якога ўся цырымонія выглядала як добры спектакль, дзе ў многіх у зале была свая імпрывізацыйная роля. Хапала і масоўкі.