Вольга Паўлава - Шклоўскія страсці

Але чым больш я мусоліла ў памяці той судны дзень і сваю прамову, тым усё мацней пачынала адчуваць нейкі дыскамфорт. Штосьці, бы тая стрэмка, пачынала балець з цягам часу нават ад успаміннага дотыку да ўсёй гэтай гісторыі. І я ўжо больш не адчувала сябе пераможцай. Некалькі разоў рабіла адчайную спробу змахнуць ружовыя акуляры, якія добраахвотна ўздзела на свой кірпаты нос, і паглядзець на ўсё аб'ектыўна. Прымусіла сябе нават успомніць і тую зношаную якімцоўскую кішэню, і далёка не першай маладосці ягоны аўтамабіль, рухавую постаць гэтага начальніка райаддзела міліцыі, яго адкрыты твар і манеру заўсёды вітацца першым, пра абмяклую бездапаможнасць, з якой ён пакідаў залу суда... Ці ж можа так быць, што чалавек, якога вельмі многія шчыра паважалі ў раёне, вось так, на поўную катушку стаў дэмаралізаваным элементам, якім паказаў яго нардэп Лукашэнка і ўсе мы, ягоныя памагатыя? Думала: не, даражэнькая мая, штосьці ў гэтай справе не так, і ты, прызнайся, узяла на сваю душу грэх, цкуючы чалавека. А цяпер думай, як гэтую памылку выправіць.

На шчасце, у Шклоў завітаў Аляксандр Рыгоравіч. І я заспяшалася да яго, быццам па выратавальную саломінку. Развейце, кажу, мой непакой. Месца не знахожу сабе ад таго, што пачынаю шкадаваць Якімцова і лічу яго не такім вінаватым, як уяўляла сабе раней. Ды і доказаў прамой віны злоўжывання службовым становішчам, пра якое вы гаварылі, дагэтуль няма. Калі ж ягоная справа будзе нарэшце завершана?

— А ты што, ужо і шкадаваць гэтага мафіёзі надумалася? Запомні, Вольга, менавіта з-за такіх вось якімцовых і жабруе наша Беларусь. Думае, калі ён нейкі там начальнік міліцыі, дык ужо і пуп зямлі? Э, не, браце, жыві, як і ўсе астатнія, на сваю зарплату. Сваю! Разумееш? І не ідзі ты на павадку ў чыста жаночых эмоцый. Ты — журналістка, слуга народа, значыць. Вось і служы, а не прыслужвай.

У голасе Аляксандра Рыгоравіча Лукашэнкі я адчувала раздражненне. Стала раптам сорамна за сябе, за свае хістанні. На сэрцы яшчэ больш пагарчэла, толькі ўжо за ваганне, сваю прафесійную бездапаможнасць.

... Аднойчы, калі я падымалася па лесвіцы ў Доме Саветаў на другі паверх, мяне ледзь не збіў з ног, саскокваючы праз дзве прыступкі, Анатоль Якімцоў. Аказаўшыся выпадкова на такой блізкай адлегласці ад мяне, рэзка адхіснуўся. І хутчэй за ўсё па звычцы, а не ад чыстага сэрца сказаў:

— Добры дзень! Потым, уцягнуўшы галаву ў плечы, зрабіў намер праскочыць паміж мною і поручнямі. Я рашуча яго "тармазнула", паклаўшы на іх руку. Ён, здзіўлены такой бесцырымоннасцю, моўчкі паглядзеў мне прама ў вочы. Я вытрымала гэты погляд і сказала:

— Анатоль Канстанцінавіч, я не знаходжу спакою, адчуваю сябе вінаватай. Я ведаю, што ў прафесійнам плане паказала сваю поўную бездапаможнасць у гісторыі з вамі. 3 гэтым я змірылася, бо сапраўды зорак з неба не хапаю. Але ж чаму тады ў мяне душа баліць за вас? У чым мая віна, скажыце? Што Лукашэнку паверыла? Дык не ягонаму прозвішчу я паверыла, а дэпутату Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь Лукашэнку. І, даруйце, веру і цяпер. Таму, што ён не можа, не мае права не толькі што дрэннае рабіць, але і не гаварыць нічога, акрамя праўды. А калі гэта не так, то чаму вы не абскардзіце ўсё ў судзе?

Ён засмяяўся. Дзіўна так засмяяўся: з вачэй ліюцца слёзы, рот курчыцца ў грымасе болю, а горла выдае рагатлівыя гукі... Ніколі такога ў жыцці не бачыла. Але ён вельмі хутка справіўся з сабою і, выцершы слёзы, як хлопчык — рукавом, прапанаваў:

— Давайце спусцімся ўніз.

Мы плячо ў плячо падышлі да акна каля "чорнага" выхаду і, быццам вартавыя, занялі пазіцыю абапал яго. Прагна, не міргаючы, глядзелі адзін аднаму ў твар. Дзённае святло высвятляла яго запалыя вочы, вялікія кругі пад імі. Губы сцяў ў нітачку, ад чаго яны пабялелі... Божачка, прамільгнула ў галаве, ён мне зараз дасць у морду... Не, не толькі ў морду. Ён мяне сатрэ з твару зямлі.

Паралізаваная гэтай думкай, я не адразу заўважыла метамарфозу: вейкі яго вачэй часта-часта заміргалі, імкнучыся ўтрымаць няпрошаныя слёзы, сківіцы сціскваліся ўсё шчыльней і шчыльней, быццам моцна, да самага злому, хацеў пакараць свае зубы. Не было ніякіх сумненняў у тым, што цаной нечалавечых намаганняў ён хацеў перамагчы раптоўную слабасць. Але яна прабілася гарачымі слязамі, якія хвастатымі кропелькамі паімчаліся ўніз па твары, амываючы яго шыю і губляючы свой след у каўняры кашулі... Палкоўнік плакаў. Маўклівым узрыдам заплакала і я. Мы не зважалі на людзей, якія праходзілі міма. Апамяталіся толькі, калі адзін мужчына падышоў да Анатоля Канстанцінавіча, каб павітацца за руку і здзіўлена-разгублена пахітаў галавой, пераводзячы позірк то на аднаго з нас, то на другога.