Раман Свечнікаў - Рома Свечнікаў. Кніга 1

З Баку мы плануем плыць на пароме ў Казахстан, але кошт квітка аказваецца проста завоблачным. Сто дваццаць баксаў за паперку – для нас раскоша недазваляльная.

Калі я шпацырую па горадзе, то бесперапынна сканую мінакоў, бо заўсёды спадзяюся сустрэць якога-небудзь мясцовага самародка. За некалькі дзён у Баку я не знаходжу нікога – па цэнтральных вуліцах дэфілююць выключна паспяховыя бакінцы. Яны дорага апранутыя і ўсміхаюцца беласнежнымі ўсмешкамі. Ад гэтых людзей нясе валютна-грашовымі аперацыямі. Як сказаў адзін з лідараў апазіцыі, якога я тут сустрэў, улада дасць табе зарабіць, толькі не лезь у нафту.

На набярэжнай мяне спыняе невысокі чалавек гадоў трыццаці. Па рысах ягонага твару я адразу ж разумею, што ён іранец:

– Hey, man! Have you been in Otto-bar yesterday?

– Yes, I had. My name is Roma, – працягваю яму руку.

– I'm Yashar. You danced like crazy, man!

– It was a national Belarusian dance.

Гэтак у нас з Жэнем яшчэ на адну ноч з’яўляецца дах над галавой, а таксама пральная машына, лядоўня, аўтамабіль і гітара. У Яшара ёсць свой бізнес у Азербайджане, а ў вольны час ён шпіліць на той самай гітары, бо не пакідае надзеі стварыць свой музычны бэнд. Вечар з Яшарам мы праводзім за размовай пра дарогу, музыку і сэнс усяго, што адбываецца навокал. Здаецца, што заўтра ён прадасць свой «Інфініці» і паедзе разам з намі.

Ля ўваходу ў бістро ў цэнтры горада са мной знаёміцца Салмаз, даўганогая дзяўчынка мадэльнага выгляду. Яна таксама бачыла мяне ў Otto, таму мае танцы кормяць мяне яшчэ раз. Салмаз вельмі хвалюецца, што мне няма дзе начаваць, яна пратэлефаноўвае ўсіх сваіх сяброў, выдаткаваўшы на гэта больш за гадзіну, але вынік нулявы.

Мы з Жэнем брыдзём па горадзе ў пошуках прыдатнага месца, і я выпадкова заўважаю адкрытую кватэру ў адным з дамоў. Там ужо даўно ніхто не жыве, мы замыкаемся знутры і адрубаемся.

Праз ноч у нашым палку прыбывае. Мы знаёмімся з двума французамі, адзін з якіх падарожнічае на ровары, другі – пешшу, і з двума англічанамі, якія едуць вакол свету на машыне. Мы прапаноўваем хлопцам адправіцца начаваць у нашу кватэру. Разумею, што такой камандай нам будзе складана заставацца незаўважанымі, таму адразу адпраўляюся да ўсіх суседзяў, якіх толькі магу знайсці, каб спытаць у іх дазволу на начоўку. Усе даюць станоўчы адказ.

Мы з Жэнем працягваем электрычнасць з суседняй кватэры, Соху мые падлогу, Ральф ідзе па ваду, суседзі прыносяць нам гарбату і ежу. Настрой падымаецца. Пакуль хлопцы рыхтуюцца да сну, я адпраўляюся ў «Макдональдс», каб паюзаць Wi-Fi. Не паспяваю я ўключыць кампутар, як у рэстаран забягае англічанін і крычыць, што ў кватэру ўварваліся мянты.

Я зрываюся і бягу «дамоў». У нашай кампаніі я – дыпламатычная асоба, бо размаўляю па-руску і ўмею пераконваць. Аказваецца, што мянтоў выклікаў нейкі сусед, якога мы, мабыць, не папярэдзілі. Я доўга спрабую ўрэгуляваць сітуацыю з міліцыянтамі, але яны паводзяць сябе, як тупыя бараны, і толькі пускаюць марскую пену з рота. Сусед, які выклікаў міліцыю, спалохана хаваецца за іх спінамі. Сітуацыя пагаршаецца тым, што на стале, які стаіць у цэнтры пакоя, ляжыць газета, у якую далікатна запакаваная марыхуана, але я пакуль пра гэта не ведаю. І вось міліцыянт бярэ газетку і нюхае змесціва. Гляджу я на яго, успамінаю хлопцаў, якія ўсёй камандай хутка выбеглі з кватэры, Соху, які, відаць, пад кумарам панёс ровар на трэці паверх, замест таго каб спусціць яго ўніз, і раптам усё робіцца зразумелым.

– Што гэта такое? – пытае міліцыянт.

– Не бачыце, мы гарбату пілі! Пуэр гэта. Магу я пагаварыць з чалавекам, які выклікаў міліцыю? Мне здаецца, ён проста не разабраўся і цяпер, даведаўшыся, што мы звычайныя турысты, не будзе супраць нашага суседства.

– Трэба было раней казаць, – выкрыквае сусед з-за спіны міліцыянта. Другі супрацоўнік тым часам працягвае калупацца ў «гарбаце».

– А ну-ка хадзі сюды! – сціскаючы кулакі, кажу я суседу – Я ж падыходзіў да цябе і пытаўся! Не сорамна хлусіць табе, га?!

Пабачыўшы маю агрэсію, міліцыянт кідае «пуэр», каб супакоіць мяне. Фу-у-ух, пракаціла! Але наша ўпіска накрываецца. Мы выходзім на вуліцу, усе засмучаныя, англічане наогул уцяклі з перапуду.

Тым часам іранскія хлопцы атрымліваюць ліст ад Нэды, якая павінна сёння прыехаць у Баку, каб іх пабачыць. Гэта тая самая дзяўчынка, у якой я жыў некалькі дзён у Тэгеране. Соху і Самае адпраўляюцца яе шукаць, Жэня і французы таксама кудысьці знікаюць, я застаюся адзін. Доўга не разважаючы, стаўлю палатку ў суседнім двары. Пачынаецца дождж.