Рома Свечнікаў: Рома едзе. Кніга 2 (2015)

Рэдактар– Danila Berencef

Дызайн– Кася Сырамалот

Вёрстка– Іван Свешнікаў

Карэктура– Алена Талапіла

© Рома Свечнікаў

© 34mag.net

5:40 раніцы. Я праспаў аўтобус. Хутка, аўтаматычна нацягваю адзіныя свае шорты і, нават не ўмываючыся, вывальваюся ў горад. Бягом – уверх па вуліцы, уздоўж фантанчыкаў, якія ўвільгатняюць газон, – на Ўілшар, у надзеі ўскочыць у аўтобус да адпраўлення. Здалёк бачу, што на прыпынку ўжо тусуецца Габрыель – повар-мексіканец, з якім мы штораніцы разам чакаем наш 720-ты. Ён падымае вялікі палец угору, я выдыхаю і пераходжу на крок. Паспеў.

Я ў Лос-Анджэлесе, працую грузчыкам у рускай мувінг-кампаніі. Мы пакуем мэблю, перавозім яе са старога дома ў новы і расстаўляем па кутах. За пару месяцаў я так прапампаваўся ў гэтай справе, што з заплюшчанымі вачыма магу разабраць на дэталі і запакаваць практычна любы прадмет амерыканскага інтэр’ера.

Сёння я працую з Артам, пузатым мексіканцам, і Лі, двухметровым чорным мужыком. Як толькі мы сядаем у працоўны грузавік, хлопцы перш-наперш распальваюць дабротны касяк марыхуаны. Мы выкочваемся на хайўэй і наступную гадзіну цягнемся ў трафіку да дома кліента.

На прыступках нас сустракае нягеглы хлопец гадоў дваццаці шасці. З таго, як ён адказвае на нашыя звычайныя разведпытанні, мы разумеем, што пераязджае ён нячаста – такіх мы адразу бяром у абарот. Яго кватэру, калі працаваць добрасумленна, можна адбамбіць гадзіны за тры, але можна і за шэсць. Мы ніколі не перавозім мэблю «голай», для пачатку мы яе як след пакуем. У нейкай ступені гэта робіцца для таго, каб нічога не падрапаць, але насамрэч – каб пацягнуць час. Акрамя таго, калі мы з сур’ёзнымі тварамі захутваем шафу ў тры шубы, гэта выглядае вельмі прафесійна, і кліенту здаецца, што ён не пралічыўся, калі згадзіўся на самы дарагі мувінг ва ўсёй Каліфорніі.

Але сёння асаблівы дзень – усё будзе як у кіно. Мексіканец Арт бярэ на «двулю» (так мы пяшчотна называем каляску на двух колах) пяць скрынак са шклом і цягне іх уніз па стромкай лесвіцы. Перад працай Арт яшчэ разок як след дзьмухнуў, і свет здаецца яму ярчэйшым, а скрыні – лёгкімі як пух. Менавіта таму праз секунду гук разбітага шкла напаўняе лесвічны пралёт, а мексіканец планіруе ўніз услед за скрынямі і «двуляй». Нягледзячы на драматызм сітуацыі, я заўважаю, што Арту смешна. Ён рэзка падрываецца, падымае скрыню, з якой сыплюцца аскепкі разбітага шкла, і бяжыць уверх па лесвіцы:

– Hey, guys! I dropped this shit! I dropped this fucking glass! Ah-ha-ha!

Вялікі чорны Лі таксама пачынае рагатаць. Я стаю з упакаванай тумбачкай у руках і плаўна пераводжу позірк са сваіх упоратых калегаў на кліента – ён відавочна разгублены і не ведае, што рабіць. Тым часам Лі выхоплівае ў Арта скрынку:

– Let me see what's going on inside.

Лі распакоўвае скрыню, у якой не засталося нічога жывога:

– Oho-ho, man! You crashed everything!

Лі закрывае скрыню і пачынае абгортваць яе пакавальнай плёнкай. Ён робіць гэта задорна, не зважаючы на тое, што са сценак тырчаць вострыя кавалачкі шкла, і хутка распорвае сабе вены на руцэ:

– O my God! I cut myself!

Ён махае рукой, заліваючы пакой густою крывёю, кліент асядае на крэсла, Арт бяжыць прэч з кватэры. Тым часам вялікі чорны хлопец пачынае губляць прытомнасць. Я залятаю ў талкан, хапаю туалетную паперу, раблю тампон у некалькі слаёў, прыкладваю яго да раны і перамотваю ўсё гэта пакавальнай плёнкай.

Я за легалайз.

Першы тыдзень у горадзе Анёлаў мы гасіліся ў Арсенія, майго кораша з аўтазавода, які недзе год таму эміграваў у Штаты. Усё было добра, але дзеля не самых лагодных стасункаў з Сеневай суседкай па хаце нам з Воляй неўзабаве давялося шукаць новую ўпіску.

Я ляжу на падлозе ў малым пакоі пасярод Заходняга Галівуда. Цяпер каля трэцяй гадзіны густога жнівеньскага дня. Пад столлю гудзе вентылятар, кожны абарот якога скрыгатам аддаецца ў маёй галаве. Ад спёкі падасланая прасціна прыліпае да спіны. Я ляжу ў адных майтках і слухаю, як за сценкай трахаюцца суседзі. Сёння мой трэці выходны запар.

Я з радасцю выбраўся б у горад, але ўсе мае знаёмыя ў гэты час або аддзіраюць в’етнамскую макарону ад талерак, або перасоўваюць мэблю. Вядома, можна наведаць якое-небудзь цікавае месца, але ўсе цікавыя мне месцы, як правіла, агароджаныя плотам, пазначаныя таблічкай «Private Property» або проста зачыненыя на свірнавы замок. Застаюцца кафэхі або кінатэатры, але туды я таксама не пайду, бо з цяжкасцю разумею амерыканскую думку. І рэч тут не столькі ў мове, колькі ў ментальнай несумяшчальнасці.