Сакрат Яновіч - Лістоўе Listowie

Wyszedłem, z nikim się nie żegnając. Przez świeżą brzezinkę doszedłem do brzegu Słoi: na liściach lilii wodnej lśniło słońce. Znad Dziewiczych Wirów wzbiła się w błękity czereda dzikich kaczek. Nie dochodząc do mokrych zarośli czarnej porzeczki, zatrzymałem się.

Pronczyk wyjeżdżał w pole. Mircia silnymi, opalonymi ramionami otwierała wierzeje. Chustka na jej głowie bielała jak gęsie skrzydło.

Szybko ruszyłem przed siebie.

przeł. Wiktor Woroszylski

Навальніца на хутары

Як толькі я памятаю, навальніца заўсёды прыпаўзала з-за Прафіткі, гары, ад якой пачынаецца даліна накшталт вялізнай місы, а наша хата ў ёй — быццам тая нясмачная скварка, сасмажаная на вугельчык. Хата ўсё больш i болыы горбіцца, а мой бацька праз цэлае сваё жыццё збіраўся закласці пад яе новыя падрубы i перад смерцю даверыў гэту справу мне, маладому гаспадару. Падумаў я, ці часам не дзед збіраўся з тымі падрубамі...

З Прафіткі збягае ўніз шаша. Яна нырае ў зялёныя чароты, што над рачулкаю, у якой іншы раз плюхаюцца голыя дзяўчаты, i шнуруе, оытта што ўкраўшы, пад д ругую высокую rapy, якая нагадвае паднябесную траншэю, якраз насупраць Прафіткі. Значна вышэйшую за яе.

Пад тою гарой, што значна вышэйшая за Прафітку, часта псуюцца аўтобусы далёкіх маршрутаў, i тады можна бачыць, як сумуюць пасажыры, чакаючы адпраўкі.

Пад вечар сапраўды за Прафіткаю пачуліся грымоты i па шашы засняжыў пылок — як бы молаты цукар, калі тайком зжыраеш у каморы дзівосную матчыну мазурку, нарыхтаваную на вялікае свята.

Паку ль чуб хмары высоўваўся i высоўваўся, паку ль паказалася даўно не голеная фізіяномія буры з зубялямі бліскавіцаў, фізіяномія, якая тры дні не ела, выбзыкнуў перад самюсенькім носам яе, з па-за Прафіткі, адурэлы аўтобус i так памчаў уніз, так прашапацеў ён праз чароты, у якіх ужо намачыў пад сябе масток, так скакануў на паднябесную траншэю, быццам заяц з рассадніка, што здавалася: вось i канец свету!

Стрэхі поўныя птаства: галак, шпакоў, вераб'ёў. А пад стрэхамі сцішыліся куры. Свіыкі неспадзявана разбрыкаліся па загародзе радасцю рэкрутаў на апошняй забаве ў вёсцы. Спахмурнеў задуменны конь. Прыціхлі каровы, не кажучы ўжо пра авечкі. Паветра набрыняла надзеяй, што хата ўсё-такі будзе плысці, яна ж драўляная, кожнаму хопіць кавалак чагосьці...

Маці зачыніла акно i перахрысцілася.

Па небе прайшоўся чорт з віламі, выгінаючыся ад рогату, быццам старая, п'яная дзеўка. Аўтобус жа, калі не пагубіў сваіх вісклівых апонаў, напэўна, сядзіць цяпер у нейкім гаражы ды плюскае шклянымі бельмамі гультаяватага сабакі. Вёз ён пасажыраў, бы бобік кошку на хрыбце: палёгку меў пры хуткім бегу, вельмі хуткім, да таго хуткім, што даходзіла да рэдкай хвіліны згоды. Прапаў за траншэяй!

Ну!!!

У пекле апынуліся мы ноччу. Сядзелі на самюткім яго дне. Над намі дагараў свет. А мо гэта ўсяго толькі ўсмешкі чарцей-чарцянят, што схіліліся над намі ды спрабуюць убачыць, што з намі? Маці малілася штораз гучней.

У суседняй вёсцы пачаўся пажар, асвятліў шыбіны, ніткі дажджу, дрэвы, выгнаных на загуменне кароў i каня, плот, каменві... Я выбег на парог i глядзеў на пажар пад перунам!, i цешыўся ім, як чалавек, якому пасля цяжкага здарэння сказал i, што будзе жыць! Што свет існуе!

Burza nad chutorem

Jak daleko sięgam pamięcią, burza zawsze nadciągała zza Profitki — góry, od której zaczyna się dolina — wielka misa, a w niej nasza chata niczym skwarek — nieapetyczny, przypalony na węgiel. Ojciec mój przez całe życie szykował się położyć nowe podwaliny pod chatę i w ostatnich dniach swego życia powierzył to mnie, młodemu gospodarzowi. Ojcu z kolei zlecił jego ojciec, a mój dziadek, żeby położyć pod chatę owe podwaliny, a nie dałbym sobie uciąć ręki za to, czy czasem nie pradziad miał to uczynić...

Z Profitki dzień w dzień zbiega na dół szosa, nurkuje w zielone szuwary nad rzeczką, w której czasem kąpią się dziewczyny, i nabrawszy tam rozpędu sunie pod wysoką górę po drugiej stronie doliny, rozciągniętą na kształt podniebnego okopu. Znacznie wyższą od Profitki. Pod tą górą, znacznie wyższą od Profitki, często psują się autobusy i wtedy można zobaczyć naocznie, jak to żonaci mężczyźni troszczą się o swoje żony i jak żony zazdroszczą pannom, a kawalerowie żonatym, marząc nie tyle o żeniaczce, ile o prawach, jakie ona daje. Jasna sprawa. Wyobrażam sobie, co by się działo dokoła popsutego autobusu, gdyby nie było Boga na niebie, a na ziemi milicji i sądów.

Pod wieczór rzeczywiście rozległy się grzmoty za Profitką i podniósł się kurz na szosie, biały jak miałki cukier, ten z niezapomnianego matczynego mazurka, łasowanego cichcem w spiżarce na Wielkanoc. Wygłodzone grzmoty. W czasie gdy czub chmury wysuwał się i nachodził na niebo, gdy wyjrzała dawno nie ogolona gęba burzy z zębiskami błyskawic, gęba, która co najmniej trzy dni nic nie jadła, bzyknął jej tuż przed nosem zza Profitki ogłupiały autobus, i tak poleciał w dół nurkując w szuwary, między którymi mostek już zdążył napaskudzić pod siebie ze strachu, i tak wyskoczył na podniebne okopy, aż mi się zdało, że teraz właśnie nadchodzi koniec świata. W strzechach pełno ptactwa — kawek, szpaków, wróbli. Pod strzechami kury z pasją starych ciotek zagrzebują się w ziemię. Świniaki niespodziewanie rozbrykały się po całej zagrodzie z fantazją rekrutów na ostatniej zabawie w wiosce; taka to świńska uciecha desperatów. Posmutniał koń, zgłupiały krowy, nie mówiąc o owcach. W powietrzu kołatała nadzieja, że chata mimo wszystko będzie pływać, jako że z drewna, każdemu dostanie się bodaj trzaska...