Сакрат Яновіч - Лістоўе Listowie

Выскачкі.

Spacer na peryferiach miasta

Pierwszy raz przechodząc tędy, po odnogach ulic, w poprzek, skrajem miejskiego parku i cienistą ścieżynką pokrywającą jakby haftem nowe dzielnice Białegostoku, miedzą cienia i światła, wszystko chłonął wzrokiem i pamięcią.

Wspaniałe domki! Pomiędzy nimi zaś zgoniony czas jakby machnął w ogóle na cały świat ręką, rozłożył się beztrosko i zadrzemał.

Raj na ziemi, słowem.

Była niedziela.

Przy ulicy Uroczej i dalszych: Kwiecistej, Białowieskiej i Jagodowej zgrabne tarasiki z plecionymi krześliskami w cieniu, co trwają jak krowy na wygonie... Na werandzie rżną w karty. W podworcu buczy motocykl; półnadzy chłopcy. Bezmyślne dziewuszki, z kuszącymi jak maliny usteczkami, wymęczone dobrobytem, jaki przypłacili zdrowiem ich rodzice. Mateczki, brzydkie baby z męskim zachrypłym głosem. Z przymrużonymi ślepiami, sknerliwe.

Od Romantycznej pachnie dziewczynami... i ciężko strawną kuchnią. Naprzeciw Jagodowej aż wstrzymuje oddech niedorzeczny spokój, rozstawiona leżanka pod kloniskiem, zagon maku, nie wiadomo czyj... Gdzieś pośrodku Białowieskiej — bal na całego, wygłupiają się aż do wieczora, niby tańcząc, niby śpiewając; o zmierzchu, z bezmyślnym chichotem uganiają się w jakichś zaroślach (jaśminu?) i w wolnosobotnim dniu szukają osłody w samoupodleniu, zalewając wódką gardła.

Zmęczeni dorabianiem się.

Przeł. Jan Leończuk

Вуліца Касцельная

Раніцай у Беластоку хораша ісці вуліцай Касцельнай, уніз ад Ліпавай: платы i агароды. Добра ісці гэтай вуліцай. Нават яе назва неяк супакойвае, яна ўрачыстая ды непатрэбная.

Новыя вуліды ў чымсьці падобныя да тых жанчын, якія кахаюць з разлікам. Падобныя яны таксама i да надта чыстых целаў, да таго чыстых, што ажно не верыцца, каб елі, дыхалі, пацелі...

Вецер з Касцельнай. Люблю яго, асабліва ўвосень, калі вятры на нашых вуліцах здаюцца мне цынічнымі...

Магістраль у даліне, над Белкаю, рассекла Касцельную i пагналася ў каляровыя кварталы. Маладая! Ад таго на ўзгорку ад Ліпавай пакрывіўся касцёл, а на ўзгорку, што за рэчкай Белкаю, былое „рэальнае вучылішча" ўшчаперылася ў Варшаўскую вуліцу, яшчэ вышэйшую.

Магістраль буяніць па даліне.

Перабягаю даліну.

Ulica Kościelna

W Białymstoku miło iść bardzo rano ulicą Kościelną,w dół od Lipowej: płoty i ogrody. Miło iść tą ulicą; nawet jej nazwa spokojna, uroczysta i właściwie niepotrzebna.

Bo nowe ulice są jak kobiety, które się kocha bez pamięci. O czystych ciałach, nadto czystych, tak czystych, że trudno uwierzyć, iż mogą jeść, oddychać, pocić się...

Wiatr na ulicy Kościelnej. Kocham wiatr na Kościelnej — dobry, zwłaszcza jesienny, kiedy wiatry innych ulic są jakby cyniczne. A ten niedzisiejszy... Nie z bandy...

Aleja Pierwszego Maja rozcięła Kościelną w dolinie nad Białką, pocwałowała pośród kolorowych dzielnic; młoda. Od jej dudnienia — na pagórku przy Lipowej wykrzywił się kościół, zaś na pagórku za Białką uczepiło się ulicy Warszawskiej dawne "realnoje uczyliszcze".

Aleja gna doliną.

Przebiegam dolinę.

Przeł. Jan Czopik

Прыгожай

Думаеш, што ўвесь свет ля ног тваіх ляжа i ласкавай усмешкі папросіць? Дарэмна мучыш сябе снамі непраўдзівымі ды годы маладыя траціш. Думает, што станам стройным жыццё ашукаеш i бляскам сваім яго аслепіш? Не выракайся мазаля працавітага ды горычы слёз. Думает, што шчасце ў целе раскошным тваім i бяздумных чорных вачах? Не кожнаму дадзена трывожнасць кахання ды радасць ягоную адчуць.

Прыгожая ты, але на цябе можна толькі паглядзець, бы на куст ружы дзікай пры гасцінцы, i пайсці далей.

Najwyższe piękno

Myślisz, że cały świat legnie u twoich nóg i o łaskawy uśmiech poprosi? Daremnie męczysz siebie nieprawdziwymi snami i młode lata tracisz.

Myślisz, że strojnym wyglądem życie oszukasz i olśnisz je swym blaskiem? Nie wyrzekaj się żmudu i goryczy łez.

Myślisz, że szczęście jest jeno w twym rozkosznym ciele i bezmyślnych czarnych oczach? Nie każdemu dano odczuć niepokój kochania i potem radość.

Piękna jesteś, o, bardzo piękna! Ale na ciebie można tylko popatrzeć. Niby na krzak dzikiej róży przy gościńcu. I pójść dalej.

Przeł. Jan Czopik

Трэцяя пара

Ядзя выйшла замуж. Яна пайшла за Стася. Пайшла за яго таму, што ён хацеў жаніцца. І яшчэ таму, што Ядзя дайшла да таго месца ў жыцці, дзе канчаецца вясна i пачынаецца лета.

Тады ўбачылі Ядзю. Убачылі яе кветкаю сярод урачыстай нядзелі.

Кветкаю, калі глядзець на яе ў цішы палёў (далека звоняць у касцёле).

Ядзя кахае Стася. Яна кахае яго да таго моцна, што аж не думае. Усё роўна бы тая вішанька, што, расчырванелая шчасцем даспеласці, мілуецца з сонцам. Без памяці, зусім без памяці.

Ядзя пакуль яшчэ не апрытомнела настолько каб здзівіцца, чаму гэта не з'яўляецца ў снах чарадзейны Юрка. Той Юрка, без якога раніцы маладосці былі днямі пакут, а вечары — адпушчэннем ix. Вечары бэзавыя, вечары язьмінавыя, вяргіневыя...

Час кахання настаў, час i пара — трэцяя з чатырох.

Trzecia pora

Jadzia wyszła za mąż. Za Stasia. Wyszła za niego, bo chciał się ożenić. I jeszcze dlatego, że doszła do tej grani życia, na której kończy się wiosna i zaczyna lato.

I wtedy nagle wszyscy ją zobaczyli. Była jak kwiat pośród uroczystej niedzieli, kwiat, który można ujrzeć jedynie w ciszy pól, w chwili gdy właśnie niesie się głos dzwonu.

Jadzia kocha Stasia. Kocha go bez opamiętania. Tak czerwona pełnią dojrzałego szczęścia wisienka kocha się ze słońcem. Zapamiętale. Do zatraty.

I jeszcze tak, żeby się nie dziwić, iż w jej snach nie zjawia się Jurek. Ten Jurek, bez którego ranki jej młodości były dniami pokuty, a wieczory — rozgrzeszeniem. Wieczory bzowe, wieczory jaśminowe, wieczory georginiowe...