Сакрат Яновіч - Лістоўе Listowie

Dałem nura w gąszcz wyobrażeń i ze stromizny zjechałem na głowę w głąb. Z obu stron oczerety do nieba; ze strachu, że mam pod sobą tysiącletnie wyręby, popłynąłem z bystrzyną. Straszno i szczęśliwie. Na zakręcie uderzyłem kolanem o tamten kamień.

Wygramoliłem się, pokryty gęsią skórką.

Dochodząc do Białegostoku, w zakolu szosy narwaliśmy czerwieni na cudowne wino, na zimę.

— Kupisz wielką szklaną kulę w plecionce, pięćdziesięciolitrową — powiedziała żona.

Natychmiast się zgodziłem. Szliśmy z koszykiem jesieni w rękach, a chłopcy łapali spóźnionego motyla. W stronę Jurowiec, kiedy obejrzałem się, znów poczerniało, a my — jeszcze w słońcu. Tak było wtedy.

A wczoraj, jadąc służbowym wozem w nieważnej (też służbowej) sprawie, z mostu rzuciłem okiem na Supraśl: błyszczały w niej wczesne gwiazdy. W ucichłej i zbrzydłej taił się kamień.

Wóz szybko pomknął pod gorę, przez Jurowce i dalej.

przeł. Wiktor Woroszylski

Шчасце

Мой сын!

Нясу на руках праз алеі жаўталістыя — i цяплынь мацярынскага позірку ў вачах жонкі. Лістапад шапаціць пад нагамі лістотаю, а побач — сын усміхаецца зоркам вячэрнім.

Вялікі сын!

Шчасце ў вачах жонкі. Скажы, колькі часу прайшло, калі шаптала ты мне: „Кахаю, моцна-моцна кахаю цябе!" Успомні: хадзілі мы па лугах квяцістых, росных ранішняй парою. Часамі сцяжынаю лясною, у цішы збіралі грыбы чырвонагаловыя. Спалі ў водары буйнага маю, ля акна вішнёвага... Раніцою прамяністаю беглі на плёс паслухаць вясну шумналістую... Пацалункі — першыя, нясмелыя — дарыла ты мне.

Глядзі, наш сын ужо ходзіць!

Szczęście

Mój synek!

Niosę go na rękach przez aleję o pożółkłych liściach, widzę macierzyński blask w oczach żony. Nadszedł listopad, liście szeleszczą pod nogami, obok nas — syn uśmiecha się do wieczornej zorzy.

Duży syn!

Szczęście w oczach żony.

Powiedz, ile to minęło od czasu, gdyś szeptała do mnie: — Bardzo cię kocham, bardzo... — Przypomnij sobie: chodziliśmy rankami po kwitnących, rośnych łąkach. Niekiedy leśnymi ścieżkami, zbierając czerwonogłowe grzyby. Zasypialiśmy w powietrzu rozkołysanego maja, za oknem kwitły wiśnie... W promienisty ranek biegliśmy tam, gdzie skręca rzeka, żeby posłuchać wiosny, szumiącej listowiem... Obdarowywałaś mnie pierwszymi nieśmiałymi pocałunkami...

Patrz, nasz syn już chodzi!

przeł. Jan Huszcza

Лета ў Мокрым

Таню з сынам правёў я на вакзал. Яна ў супрацьсонечных акулярах, з бледным тварам. Сын прыглядаецца да паравозаў, да цэлай гэтай фабрыкі падарожжаў.

— Шчаслівай дарогі! — кажу, а сын не чуе. — Тата! — крычыць сын.

Свістаў паравоз.

Пабыўшы з імі ў купэ, я выйшаў на перон, на тэты пляж развітанняў, на якім прыпякае адзіноцтва: Таня з сынам вось-вось ад'едуць. Яны яшчэ тут, блізка ад мяне, але ix ужо няма, бо я на пероне...

Таня з сынам выйдуць на другім прыпынку, што за Бельскам. У пах палёў, у Падбеллі. А я сыду з перона ў гарачыню вуліцы, i мне будзе прыемна, што ўдалося падарыць ім лета. Падыду да кіёска з півам, але куплю бутэльку з яблыкавым сокам i адыдуся з ёю ў цянёк, у нейкую забетоненую засень, i буду там піць, задраўшы галаву на сцяну з цэглы, што падпірае неба... Неяк у верасні, незвычайна цёплым верасні, у першую яго нядзелю, выбраўся я з сынамі на забеластоцкія сажалкі. Дзеці бегалі па грэблі, аслепленыя сонцам. Адзенне пахавалі ў высокай траве, пад бярозаю. Тым часам я таксама распрануўся i паплыў у закуцце вады, моцна наспелай. Дзікія качкі спалохаліся мяне і, адна за адною, пахаваліся ў чаротах; вывадак. Ля дна

— восень i карпы-гультаі, ад якіх неяк смакавіта. І ўтульна, мабыць, ад таго, што відаць водарасці, відаць дно i рыбы, i нават качкі, што схаваліся ў аерынай гушчэчы. Ад цішыні круціцца ў галаве. Старэйшы сын, патрывожанае медзведзяня ў залацістым узлеску, неспакойна ўглядаецца ў мой бок, i я крычу яму, каб ён бег сюды. Гэй, якая пекната!..

Цягнік чамусьці не адыходзіць, хоць ужо час.

... Праз тыдзень атрымаю ліст ад сына: „У Мокрым добра. Ірву вішні. Каля хаты — сем куранят, квактуха, чатыры гусяняты, адно з выкручанаю нагою. Певень з падбітым вокам

— скача на ўсіх. І тры гускі ёсць; гусак спакойны. Часамі паганяю канём у возе. За акном — маліны. Ёсць транзістар i кроены. У лесе вельмі зялёна. Купаемся ў Белай. Робім здымкі".

Як гэта падобна на лета ў Барсуковіне, вёсцы маёй маці: хутар пад яловай пушчай, сушаныя грыбы, васкавіны з мёдам, масла ў крынічнай вадзе, еярпы на падстрэшшы, цяпло гутаркі. Без беларускай гутаркі няма лета! Таму i лета ў Мокрым таксама цудоўнае.

— Таня! — крычу да жонкі ў акне, хоць яна можа не пачуць. — Не забудзьцеся схадзіць у лес...

Нарэшце цягнік рушыў.

Lato w Mokrem

Odprowadziłem Tanię i syna na dworzec. Tania zasłoniła wybladłą twarz okularami przeciwsłonecznymi. Syn oglądał lokomotywy, całą tę fabrykę podróży.

— Szczęśliwej drogi! — mówię, ale syn nie słyszy.

— Tato! — krzyczy radośnie.

Parowóz zagwizdał.

Posiedziałem z nimi w przedziale i wyszedłem na peron — plażę pożegnań, gdzie przypieka samotność. Zaraz odjadą. Jeszcze tu są blisko mnie, lecz już ich nie ma.

Tania i syn wysiądą za Bielskiem, na drugim przystanku. Wprost w zapach pól, w Podbielu. A ja zejdę z peronu w żar ulicy, i będzie mi dobrze, że podarowałem im lato. Podejdę do kiosku z piwem, ale kupię sok jabłkowy, schowam się w cieniu, gdzieś pod betonową zasłonę i będę tam pić, zadzierając głowę na ceglaną ścianę, co podpiera niebo... Pewnego razu we wrześniu, w niezwykle upalnym wrześniu, w pierwszą niedzielę wybrałem się z obydwoma synami na stawy pod Białymstokiem. Dzieci biegały po grobli, oślepione słońcem. Ubrania schowały w wysokiej trawie, pod brzozą. Sam też się rozebrałem, popłynąłem do zatoczki, woda była tam wygrzana.