Вячеслав Адамчик: Дзённік 1998

ўнітазы. Наш пад’езд заблакавалі скрынямі каньяку. Я нават паскардзіўся паліцэйскаму.

На кветніках пад ліпамі валяліся смяротна п’яныя мужчыны.

Сапраўды, пір у часе чумы.

10.30. Схадзіў на паштамт і палучыў нарэшце пенсію.

У свой пад’езд, сёння застаўлены скрынямі з двума бусламі, прарваўся дзякуючы

міліцыянеру. Каб не ён, то алкашы з бурачковымі тварамі і наглыя дзявулі скрыні не

адсунулі б.

Нядзеля, 5 ліпеня 1998 году.

Учора — ізноў дзікая гульба. П’яная гурма ў сінім дыме ад шашлычных жароўняў

пад гукі ўзмацняльнікаў ляніва, як чэрві, варушылася на праспекце насупраць банку.

Ледзь не лопалі перапонкі, калі я прайшоў міма чорных скрыняў, з якіх выляталі

рытмы тамтамаў.

На пляцы Якуба Коласа не мог дачакацца тралейбуса — праспект быў заняты

шнурамі задыханых, спацелых бегуноў.

На крос выйшлі і дзяды, і ўнукі. Каб так на касьбу, ворыва і жніво.

Ніна ў касцёле. А ўкленчыць яна не можа — баляць калені.

Панядзелак, 6 ліпеня 1998 году.

7.30. Захмаранае, з ледзьве прыкметнымі ясна-блакітнымі (на гарызонце) і густа-

сіняватымі (у зеніце) азярынкамі, неба. Кружэнне бясконцае чорных вастракрылых

стрыжоў. Іржава-карычневыя дахі беднага, недагледжанага гораду. Гэта калі не зазірнуць

у брудныя засмечаныя двары з ямамі пабітага асфальту, засыпанага ружаватым

нязмеценым пяском. Старыя, ссутуленыя ад холаду кабеты, што вывелі на выгульванне

сабак, і зарослыя бародамі клышаногія бамжы, што цягнуцца да кантэйнераў са смеццем,

дадаюць душы яшчэ больш чорнасці і смутку.

Аўторак, 7 ліпеня 1998 году.

7.20. Непрадукцыйны я чалавек — трачу час на дробязі. Ужо гадзіну як капашуся ў

шуфлядах стала і тумбачкі, перабіраючы лякарствы.

Большасць (баляшыня, як казала маці) нашага жыцця ідзе на дробязі. Каб мы маглі

разлічыць кожны свой крок, колькі было б карысці.

Пятніца, 10 ліпеня 1998 году.

9.00. Учора нарэшце скончыў рэдагаваць і аддаў (хлопцам) сынам для набору сваю

“Развітальную аповесць”. Ёсць шмат (агульнага) адэкватнага паміж дзённікамі,

апавяданнямі і аповесцю.

Гэтыя паўторы варта было б зняць, ва ўсякім выпадку прыглушыць.

З офісу, куды я ледзьве падняўся пад вялікі дождж, сыны мяне запрасілі ў “Ракаўскі

бровар”. Гэта ўжо ў гонар Валодзевага ад’езду (на адпачынак) у Гішпанію.

Потым была яшчэ Міраславава кватэра, нарэшце агляд іхняга новага офісу.

Трохпакаёвая кватэра, у якой толькі пастаўлены новыя сцены і ўсланы паркет, мне

спадабалася, але ж першы паверх…

Абыдзецца яна дарагавата.

Дарэчы, у ёй ужо ўстаўлены новыя вокны (пакеты), няма толькі дзвярэй.

Нядзеля, 12 ліпеня 1998 году.

У старожцы, хватаючы слухаўку — тэлефоны спараныя, — не даюць пагаварыць

бамжы, якіх тут пасяліў, узяўшы за старажоў, ранейшы старшыня таварыства. Я адчыніў

дзверы старожкі і ўбачыў на калодцы п’яную маладзіцу, яна нешта барматала ў чорную

тэлефонную трубку.

І машыны да іх прыязджаюць пад № /…/ КХ і /…/ МХ. Значыць, тут збіраецца цэлая

зграя зладзеяў, што абіраюць дачы.

Панядзелак, 13 ліпеня 1998 году.

Кручаны

— Бог назваў святло днём, цемру — ноччу. А як мне назваць сабачку? Я купіла яго

без імені. Ішла на рынак па іншай патрэбе, і ў пераходзе метро стаяла жанчына,

трымаючы на руцэ, сагнутай у локці, лапавухае шчанятка з выпуклымі і неразумна-

наіўнымі вачамі. Я мінула гэтую худую, высокую, як жардзіна, жанчыну, з гарбаватым

носам і тонкімі губамі, а ў памяці засталося шакаладнага колеру чорна-сінявокае шчаня.

Я, вядома, вярнулася.

А шчаня аднойчы згубілася і прывяло ў кватэру чорнага, як асмалак, і гэтакага

жылістага, кручанага, як асмалак, Тодара.

Аўторак, 14 ліпеня 1998 году.

Гул, грукат і вуркат самалёта, што глухне за ўздыбленым гарбом лесу, затканага

сіняватаю смугою, нясе мае ўспаміны на надрэчныя алешыны і вербы Варакомшчыны, да

даўняга, можа, дваццацігадовага лопату верталёта, што чамусьці лятаў над далінаю

Ятранкі, да тых людзей, якіх ужо няма, якія спяць пад глыбамі пяску сярод марных,

чэзлых і замшэлых хвоек. І чамусьці ў галаве пайшоў такі падлік: каму было дзесяць —

сёння яму трыццаць, каму было трыццаць — сёння пяцьдзесят, каму пяцьдзесят — таму

сёння семдзесят, каму семдзесят — той адышоў.

А верталёт, трымаючыся за празрысты круг прапелера і падняўшы хвішчаваты

хвост, усё лапоча над зялёным алешнікам і сінявата-сталёвым рваным паскам Ятранкі. І

густа стаіць сіваваты, ацяжэлы ад расы авёс на гарбатых боханах далёкіх і блізкіх грудоў.